Κι όπως οι άνθρωποι δοκιμάζονται στη φτώχεια, έτσι τα πολιτεύματα και οι κοινωνικοί ταγοί.
Για την ώρα γιορτάζουμε ήσυχα, σχεδόν ένοχα, τα 38 και όποιος είναι συνομήλικος της, όπως ο Τσίπρας για παράδειγμα ή άλλοι της κλάσης του, που ονειρεύεται ο Βενιζέλος για να σύρουν το σοσιαλιστικό κάρο, δεν πρόλαβαν να πάρουν μυρωδιά από το κλίμα της προμεταπολιτευτικης χώρας.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα πρόβλημα, αρκεί να έχεις την όρεξη να τραβήξεις τα ατέλειωτα μπάζα από την διαδρομή. Διαφορετικά είσαι υποχρεωμένος να οδηγείς το λεωφορείο με την όπισθεν. Αυτή η διαδρομή δεν αντέχεται και πιο πολύ από τους νεότερους της ανάπηρης μεταπολιτευτικής αστικοποίησης. Γι αυτό πηδούν ήδη πάνω σε βαγόνια ευκαιρίας
και αλλάζουν ακανόνιστα τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη.
Πριν από 38 χρόνια, όπως θυμάται ένας πενηντάρης, το φτωχό άνυδρο νησιωτικό καλοκαίρι ήταν παράξενο. Τα αλωνίσματα σταμάτησαν απότομα, άρχισε η επιστράτευση, κρύφτηκαν τα λιγοστά λεφτά και βγήκαν τα παλιά ραδιόφωνα μακράς εμβέλειας. Ο φρέσκος ηλεκτροφωτισμός οδηγούσε τους ανθρώπους στην αλάνα, όπου μια πρωτοεμφανιζόμενη
τηλεόραση, πάλευε με τα χιονάκια της.
Το νερό από τα πηγάδια, πέφτοντας από τους κουβάδες έφτιαχνε μικροσκοπικούς κρατήρες στους χωμάτινους δρόμους, τα μπεζ και σταχτιά αυτοκίνητα που πηγαινοέφερναν τους αριστερούς στις φυλακές, έτρεχαν και πάλι πέρα -δώθε.
Μετά, ο Καραμανλής, το δημοψήφισμα κατά του βασιλιά και οι εφημερίδες πάλι στα χέρια.
Σιγά – σιγά έσβησαν οι φακοί από τα ΤΕΑ που φόβιζαν τις νύχτες, αποσύρθηκαν τα συνεργεία της ΜΟΜΑ, μπερδεύτηκαν οι δάσκαλοι και ξορκίζονταν για χρόνια τα σταγονίδια.
Μετά τη χούντα του φόβου, τον πολιτικό γύψο που έκαψε τόσα άξια στελέχη για τη δημόσια διοίκηση, τα μπετά των εργολάβων που παραμόρφωσαν την Αθήνα, την εθνική καθυστέρηση, γιορτάσαμε την επιστροφή στη Δημοκρατία.
Όμως ένα βασικό χαρακτηριστικό της, η ισονομία, είναι ακόμη ζητούμενο.Οι απεργοί της χαλυβουργίας, αποσύρθηκαν από την αστυνομική επέμβαση για την εφαρμογή του νόμου, αλλά οι προνομιούχοι των ΔΕΚΟ και του λοιπού βαθέος κράτους απολαμβάνουν πάνω από ένα χρόνο , το καθεστώς που ίσχυε και πριν από τους νόμους. Αυτοί εφαρμόστηκαν
μόνο για τους συνταξιούχους και τους κλάδους των ανίσχυρων συνδικάτων.
Πριν 38 χρόνια το να πάμε μπροστά ήταν μονόδρομος που παρηγορούσε και ενδυνάμωνε. Δεν γινόταν να πάμε πιο κάτω και πήγαμε ψηλότερα . Τώρα ,δυστυχώς, υπάρχει αξιόλογο μήκος διαδρομής με την όπισθεν και μπροστά μας μόνο τα μπάζα από την κατολίσθηση της χρεοκοπίας. Το πρόβλημα είναι ότι φαίνεται να μην έχει κανείς όρεξη ούτε
για οπισθοπορεία ούτε για ξεμπάζωμα.