Ο κόσμος δεν χαίρεται βέβαια αλλά αποδέχεται τα μέτρα. Αυτό είναι το κοινό αίσθημα. Αυτή είναι η περιουσία, το κεφάλαιο ωριμότητας, συναίσθησης που παραδίδεται στους κυβερνώντες, στις ηγεσίες μας προς διαχείριση.
Θα το αξιοποιήσουν ; Έχουν σχέδιο για το που, πότε και πώς θα το επενδύσουν ;
Κι αν όχι θα κινηθούν γρήγορα για να το αποκτήσουν και να το εφαρμόσουν;
Με άλλα λόγια, θα αλλάξουμε ή απλά, σισύφεια, όπως το 85-87, όπως το 92-93, όπως το 95-97 θα σφίξουμε το ζωνάρι για ακόμη «καλύτερες μέρες»;
Αποδεικνύοντας δηλαδή πως είμαστε τελικά ανεπανόρθωτα κατεστραμμένοι στο μυαλό, τις νοοτροπίες και τις συνήθειες.
Γιατί εκεί είναι τα ελλείμματα τα βαθιά και μέχρι σήμερα αθεράπευτα.
Απότοκα ενός εύκολου παραδείσου γιατί έτσι χτίστηκε η μεταπολιτευτική Ελλάδα. Η «αλλαγή» γρήγορα έγινε «λιγότερη δουλειά, περισσότερη λαμογιά».Είχε κι αυτό τις εξηγήσεις και τις δικαιολογίες του, τον εμφύλιο και τους νικητές του, τους χορτασμένους και τους απόκληρους. Όμως κάπου η ανάλυση και η κατανόηση πρέπει να αποσυνδεθεί από την δικαιολόγηση. Το αν ο γείτονας κλέβει δεν αποτελεί δικαιολογία για να κλέβω κι εγώ.
Θα το πω αλλιώς. Ενώ είμαστε μια χώρα όπου το βιοτικό επίπεδο τα 30 τελευταία χρόνια έχει εκτιναχθεί, μα με δανεικά, μα με μαύρα, αλλά πάντως εκτιναχθεί, οι νοοτροπίες , ο τρόπος σκέψης παραμένει κολλημένος σε εποχές προηγούμενες, στέρησης, άγριες, όπου ίσχυε το ο θάνατος σου η ζωή μου γιατί απλά το φαί δεν έφτανε για όλους.
Έχουμε πια τη δυνατότητα, είμαστε «χορτασμένοι», οφείλουμε να περάσουμε από τη ζήλια του γείτονα, στην ατομική ευθύνη. Από τον συμψηφισμό και την ισοπέδωση του «όλοι ίδιοι είναι», στην περηφάνια «εγώ είμαι αλλιώς». Από την επιβίωση και το ένστικτο, στον εξανθρωπισμό και τον αναστοχασμό.
Οι αναχρονισμοί της δημόσιας διοίκησης, του κράτους και των θεσμών, είναι τίποτα μπροστά στους αναχρονισμούς σκέψης και συμπεριφοράς που καθημερινά εκδηλώνουμε δείχνοντας ότι δεν ξέρουμε να ζήσουμε μαζί.
Η άσκηση είναι απλή. Πόσο καιρό μπορούμε να κρατήσουμε τα σκουπίδια σπίτι μας όταν απεργούν οι υπάλληλοι του δήμου; Απάντηση. Στην Αθήνα 1 μέρα, στο Βερολίνο 15, στο Λονδίνο 8, στο Παρίσι 20. Γι αυτό απεργίες τέτοιου είδους γίνονται μόνο στην Αθήνα. Γιατί οι άλλοι έχουν καλύτερα κατανοήσει τη σχέση ιδιωτικού-δημόσιου δεν χαρίζουν δεν εκποιούν το δικαίωμά τους στον κοινό χώρο για να κρυφτούν στους 4 τοίχους του σπιτιού τους. Κοινώς δεν στρουθοκαμηλίζουν , δεν βάζουν το κεφάλι στην άμμο για να μη βλέπουν όταν φοβούνται. Δεν γίνονται ανήμπορα θύματα, έχουν τη λεβεντιά και την περηφάνια να αγωνίζονται, να λένε οι πολλοί στους λίγους τι είναι δημοκρατία. Έτσι πορεύονται και πορεύονται καλύτερα από εμάς.
Ακούω την πιο λάθος ερώτηση. Αν τα μέτρα είναι δίκαια. Τη χαρακτηρίζω ηλίθια γιατί είναι ακριβώς η έκφραση της πρωτόγονης, στείρας, αδιέξοδης λογικής που παραπάνω περιγράφω. Όταν σου μειώνουν το εισόδημα και με περικοπές και με άμεσους και με έμμεσους φόρους τι νόημα έχει η ερώτηση περί δικαίου; Κατάφωρα άδικα είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ποιοι βάζουν το λάθος ερώτημα; Μα οι μόνοι που έχουν συμφέρον να προκαλέσουν θυμικές αντιδράσεις να εκμεταλλευθούν την απόλυτα δικαιολογημένη στενοχώρια, φόβο, απελπισία του εργαζόμενου. Δέκα επαγγελματίες καρεκλοκένταυροι συνδικαλιστές και άλλοι τόσοι ανεύθυνοι πολιτικάντηδες, δυστυχώς της πάλαι ποτέ αριστεράς, που σαν τους βρικόλακες με το αίμα μυρίζουν δυσαρέσκεια και ορμούν να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, φτιάχνουν τάχα κίνημα.
Είναι σαν να ρωτάς αν ο πόλεμος είναι δίκαιος. Δεν είναι ποτέ, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν πολεμάς.
Γιατί το ερώτημα είναι επικίνδυνο; Μα γιατί αν μπεις στη λογική του δίκιο άδικο και δώσεις την αυτονόητη απάντηση: πολύ άδικο, τότε αρχίζεις και καταριέσαι όλους τους άλλους και κυρίως το κράτος, υιοθετείς τη στάση του ανήμπορου θύματος, δικαιολογείς στον εαυτό σου εν ονόματι της αδικίας να αδικήσεις και εσύ, να κοροϊδέψεις, να φοροδιαφύγεις, να σπάσεις, να κλέψεις και οτιδήποτε άλλο. Νομιμοποιείς την ατομική αυθαιρεσία, τον συμψηφισμό στο «έγκλημα».
Είναι η πιο σκουριασμένη, ξαναλέω επικίνδυνη και ανεύθυνη, τελικά ανέντιμη στάση απέναντι στο ευγενικό και καθολικό αίτημα του δικαίου που είναι σύμφυτο με την οργάνωση και λειτουργία μιας δημοκρατικής κοινωνίας.
Τα μέτρα ήταν αναγκαία εδώ που φτάσαμε; Πως θα οργανωθούμε ατομικά και συλλογικά για να τα αντέξουμε; Τι καλό μπορεί να βγει από αυτά; Όχι άμεσα σε χρήμα αλλά σε αξίες, στάσεις, αλλαγές στις συμπεριφορές, επιτέλους να αρχίσουμε να ψάχνουμε το καινούργιο, το νέο και το ανανεωτικό όχι μόνο στα καινούργια πράγματα, όχι μόνο στην κατανάλωση , αλλά να ξαναθυμηθούμε να αισθανόμαστε τη χάρη του νέου ανακαλύπτοντας αξία στα συναισθήματά μας, στις σχέσεις, στην αλληλεγγύη, την προσφορά, την επινοητικότητα. Αυτή τη δημιουργικότητα που κάθε άνθρωπος έχει, που έχει φως και ελπίδα και που την αντικαταστήσαμε με πολύ life style και νευρωτικό shopping.
Το κράτος να καταπολεμήσει λέει τη διαφθορά. Ποιο κράτος; Ποιος διαφθείρει τον δημόσιο υπάλληλο, το γιατρό, τον εφοριακό; Εγώ , εσύ, εμείς. Είμαστε αναγκασμένοι; Ίσως λίγο ναι αλλά αν το καλοσκεφθείς μάλλον όχι. Ιδίως τώρα πια. Με τις θυσίες που ζητιούνται από τα μέτρα, είναι πράξη ευθύνης, αλληλεγγύης, αλλά και επιβίωσης να στείλουμε τον κάθε «φακελάκια» στο διάολο, να τον καταγγείλουμε στεγνά. Κι ας μην κάνουμε σε πρώτη ανάγνωση τη δουλειά μας. Στην ουσία θα την κάνουμε και πολύ καλύτερα.
Έχουμε την ευθύνη να αποδεχθούμε την ποινή που ο νόμος προβλέπει όταν τρέχουμε με 180; Ή παρακαλάμε τον τροχονόμο να γράψει 140 για να γλυτώσουμε με ένα πρόστιμο; Ποιος είναι τότε πιο ασυνείδητος; Ο τροχονόμος που το δέχεται ή εμείς που το ζητάμε και τρέχοντας έτσι, αργά ή γρήγορα κάποιον θα πάρουμε στο λαιμό μας;
Έχουμε ανάγκη αυτόν τον πολιτισμό της ευθύνης, του γνήσιου φιλότιμου, της πραγματικής λεβεντιάς, αυτό είναι από την πλευρά των πολιτών το μεγάλο έλλειμμα που πρέπει να καλύψουμε ώστε οι θυσίες μας να πιάσουν τόπο. Να φύγουμε από το τηλεοπτικά αναπαραγόμενο κατάντημα της θρασύτητας, της λεκτικής αμετροέπειας, τζάμπα μαγκιάς, δήθεν οικειότητας, αστειότητας και χαβαλέ, που υποβαθμίζει το άτομο και την αξιοπρέπεια.
Τα μέτρα είναι αναγκαιότητα. Αλλά όπως σωστά επισημάνθηκε, λένε τι πρέπει να κάνουν οι πολίτες. Δεν λένε τι έχει να κάνει η κυβέρνηση και οι πολιτικοί.
Ευθύνη κυβερνητική είναι ο σχεδιασμός της ανάπτυξης, το εθνικό σχέδιο για την εκ βάθρων αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα, του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων. Την επιλογή τομέων επενδύσεων, την τελικά ορθολογική, μακροπρόθεσμη, αποτελεσματική διαχείριση των ανθρώπινων και παραγωγικών πόρων που διαθέτουμε. Ευθύνη είναι και ο παραδειγματισμός, για παράδειγμα η αναθεώρηση της ασυλίας βουλευτών που όπως είναι σήμερα δείχνει σινάφι ατιμώρητο.
Θέλει τόλμη για να αναιρέσει κανείς π.χ. το νόμο πλαίσιο στα Πανεπιστήμια. Όμως αν δεν γίνει πλήρης αναδιάρθρωση στην τόσο αντιεπιστημονική, αντιπαραγωγική, σπάταλη και διεφθαρμένη, πελατειακή Παιδεία μας οι θυσίες μας είναι μαθηματικά χαμένες. Γιατί οι νοοτροπίες που αναπαράγονται στην εκπαίδευση είναι του βολέματος και της άτολμης συμμόρφωσης, άρα και στη ζωή έτσι θα πορευθούν οι σημερινοί νέοι.
Τα μέτρα ήταν ιδιαίτερα σκληρά γιατί άργησαν να παρθούν. Γιατί ο πρωθυπουργός προεκλογικά –δεν μιλώ για τον ανεκδιήγητο Καραμανλή, είναι χάσιμο χρόνου και ενέργειας- μιλούσε για 32 ανείσπρακτα δις και μετεκλογικά άρχισε να μοιράζει χρήματα σε διάφορους λιμενεργάτες. Χαρωπό, σύνηθες ΠΑΣΟΚ καθόλου μα καθόλου άμοιρο της κατάντιας μας.
Ότι έγινε έγινε. Στον πόλεμο δεν μιλάμε για τα προηγούμενα. Θέλουμε όμως να τον κερδίσουμε.
Με ράθυμη κυβέρνηση, που δεν έχει προτεραιότητες και δεν δρα τα μέτρα γίνονται ακατανόητα.
Οι βενζινοπώλες κερδοσκόπησαν άγρια ήδη. Θα αφεθούν ατιμώρητοι;
Τα τρόφιμα και τα υπόλοιπα είδη λιανεμπορίου ετοιμάζονται για ανατιμήσεις, μετακύλισης του ΦΠΑ. Τους παρατηρεί με ενδιαφέρον η κα Κατσέλη;
Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι χωρίς έλεγχο, χωρίς μάχη, ο θυμός θα είναι καθολικός , κυρίαρχος, μη διαχειρίσιμος, δικαιολογημένος. Αυτό θα είναι η χρεοκοπία.
Περισσότερο από ποτέ ο χρόνος είναι χρήμα, το κάθε τι στην Ελλάδα, η κάθε ολιγωρία, ταραχή, αβελτηρία μεταφράζεται σε άνοδο του επιτοκίου δανεισμού, δηλαδή φέρνει την χρεοκοπία ένα βήμα πιο κοντά. Κι όταν λέμε χρεοκοπία για να συνεννοηθούμε, σημαίνει, κι εδώ ο πρωθυπουργός έχει απόλυτα δίκιο, απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας και άμετρη κοινωνική αδικία.
Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί ή δεν ξέρει ας καλέσει βοήθεια. Από την αντιπολίτευση από άλλες οργανωμένες κοινωνικές ομάδες. Θα είναι πράξη ευθύνης. Η αργοπορία και η ανικανότητα μετά τα μέτρα γίνονται αξιόποινα εγκλήματα. Καθώς και η προσπάθεια βουλευτών παπουτσήδων και αρχηγών σαμαράδων να ψηφοθηρήσουν στα συντρίμμια μας. Ιερόσυλο πλιάτσικο!