Μια φράση, συγκεκριμένα, ήταν εκείνη που… έβγαλε από τα «ρούχα» του τον γνωστό συγγραφέα και εξαιτίας της εξαπέλυσε την επίθεση στη Λυδία Κονιόρδου: η αναφορά στη δήλωσή της στη στάση του Λουκιανού Κηλαηδόνη κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος του 2015.
«Ο Λουκιανός κοίταζε κατάματα το παρόν από τότε, μέσα στη δικτατορία, που συνεργαζόταν με τον Γιάννη Νεγρεπόντη και τον Μποστ, μέχρι τον Ιούλιο του 2015 που σχολίαζε τη στάση των Ευρωπαίων πολιτικών απέναντι στην Ελλάδα αλλά και την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ», είναι η επίμαχη φράση.
Γι’ αυτό και έγινε “μπαρούτι” ο Πέτρος Τατσόπουλος και χαρακτήρισε την υπουργό Πολιτισμού «ηλίθια», με «νοημοσύνη βερίκοκου» και «ευαισθησία μικρότερη από όση διαθέτει ένα πόμολο»!
«Λυδία, διάβασα τον επικήδειό σου για τον Λουκιανό. Στάθηκα ιδιαίτερα στα θερμά σου λόγια για τη στάση του Λουκιανού κατά το δημοψήφισμα του 2015, μια στάση που η κυβέρνησή σου την πήρε και την έριξε στα σκουπίδια την ίδια κιόλας νύχτα του δημοψηφίσματος, πριν καν ξημερώσει. Λυδία, το περιστατικό που διάλεξες και η στιγμή που διάλεξες για να μας το υπενθυμίσεις, με πείθουν ότι έχεις νοημοσύνη βερίκοκου και ευαισθησία μικρότερη από όση διαθέτει ένα πόμολο. Είσαι ηλίθια, κοπέλα μου. Δηλαδή, όχι απλώς ηλίθια. Καρα-ηλίθια. Να σε διδάσκουν στα σχολεία. Προς αποφυγήν».
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ήταν ένας τραγουδοποιός με όλη τη σημασία της λέξης. Ένας ταλαντούχος συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής, με κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες που αποτυπώνονταν στα τραγούδια του, στις συνεργασίες του και στους τρόπους που διάλεγε για να συναντήσει το κοινό του.
Ποιός δεν θυμάται τα «Μικροαστικά» του 73, τα «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» του ’75, το «Κι εσύ χτενίζεσαι» με το Ελεύθερο Θέατρο», τα δέκα χρόνια με την Ελεύθερη σκηνή, την παρουσία του στο Θεσσαλικό Θέατρο της αγαπημένης του Άννας Βαγενά, τη συνεργασία του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, τον Παντελή Βούλγαρη, ή τον Βασίλη Αλεξάκη αλλά και το θρυλικό πάρτι στη Βουλιαγμένη το 1983 που κατέβασε 70.000 κόσμο στην παραλία, ή και το πρώτο ελληνικό λαϊκό μιούζικαλ που έστησε στο θέατρο Λυκαβηττού το 1993 με το «Αχ! Πατρίδα μου γλυκειά».
Ο Λουκιανός κοίταζε κατάματα το παρόν από τότε, μέσα στη δικτατορία, που συνεργαζόταν με τον Γιάννη Νεγρεπόντη και τον Μποστ, μέχρι τον Ιούλιο του 2015 που σχολίαζε τη στάση των Ευρωπαίων πολιτικών απέναντι στην Ελλάδα αλλά και την προπαγάνδα των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Ο Λουκιανός ήταν όμως και η νοσταλγία. Η νοσταλγία για άλλες αξίες και για την ουσία των πραγμάτων, και μέσα από αυτήν (μέσα από τα παλιά Σινεμά, τα 50ς, τον Μικρό Ήρωα) έκανε παράλληλα και την κριτική του στην κοινωνία της κατανάλωσης.
Ήταν συνειδητά ο «φτωχός και μόνος καουμπόη» του ελληνικού τραγουδιού, που δεν θέλησε να γίνει -και δεν έγινε κομμάτι – του συστήματος και κράτησε αποστάσεις από τη βιομηχανία του τραγουδιού
«Μιλούσε» -και ήταν αγαπητός- στο ροκ κοινό, αλλά και στους πιστούς του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού. Ήταν όμως και ο ατμοσφαιρικός συνθέτης του «Μedia Luz» και του «Θίασου». Ο λάτρης των μουσικών χρωμάτων, της Νέας Ορλεάνης, του ΄δρόμου΄, της περιπλάνησης. Και στα τραγούδια του μπορούσαν να συγκατοικούν ο Φελίνι και ο Μπόγκαρτ, ο Σαββόπουλος και ο Τσιτσάνης, ο Βέγγος και ο Σεφέρης, οι παιδικοί ήρωες και οι μεγάλοι καλλιτέχνες.
Ο Λουκιανός ήταν ένα σημείο αναφοράς στην πολιτιστική μας ζωή που ένωνε διαφορετικές ‘φυλές’, τάσεις, ηλικίες
Καταγόταν από αριστερή οικογένεια και ο γιατρός πατέρας του το είχε πληρώσει ακριβά. Το 2014, σε μια συνέντευξή του δήλωνε: «Εγώ έχω συναισθηματική σχέση με τρία πράγματα στη ζωή μου: τον Ολυμπιακό, παρ’ όλο που γεννήθηκα σε γειτονιά Παναθηναϊκών, τη τζαζ, παρ’ όλο που δεν είμαι βαθύς γνώστης και την Αριστερά.»
Θα ήθελα να εκφράσω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια στη γυναίκα του Άννα Βαγενά, στις κόρες του Γιασεμή και Μαρία και στους οικείους του.