Αυτό είναι το πρώτο αρνητικό στοιχείο για τους διοργανωτές. Το δεύτερο είναι πως η όλη προσπάθεια στηρίζεται σε μία αρνητική πρόταση, δεν έχει συγκεκριμένο θετικό περιεχόμενο ούτε ανοίγει ένα παράθυρο στο αύριο, μία προοπτική για τη χώρα.
Γιατί το “παραιτηθείτε” δεν ακολουθεί τί θα μπει στη θέση των παραιτηθέντων, με ποιες ιδέες, ποιο πρόγραμμα, ποιες προτάσεις και επιδιώξεις. Συνεπώς πρόκειται για μία προτροπή που στερείται θετικής ενέργειας. Αν, μάλιστα λάβουμε υπόψη πως, όπως υποστηρίζουν οι διοργανωτές στερείται και φορέα, τότε το αδιέξοδο είναι περισσότερο από εμφανές.
Βεβαίως, υπάρχει το προηγούμενο των αγανακτισμένων. Ναι, αλλά εκείνοι είχαν θετική πρόταση και επιπλέον υπήρχε πολιτικός φορέας ο οποίος δεν συμμετείχε ενεργά, αλλά αγκάλιασε τη διαμαρτυρία και της έδωσε κατεύθυνση και πολιτική έκφραση.
Μπορεί η σχέση των αγανακτισμένων με τον τότε ΣΥΡΙΖΑ να μην ήταν οργανωτική, ήταν όμως εμμέσως λειτουργική από τη στιγμή που βάδιζαν προς την ίδια κατεύθυνση και με παραπλήσιες επιδιώξεις. Εξάλλου, ο ανοικτός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ επέτρεψε και την ενσωμάτωση ορισμένων από τους εκφραστές των αγανακτισμένων και επομένως την έμμεση καθοδήγησή τους στο δρόμο προς τις κάλπες.
Το μόνο που λογικά πρέπει να φοβίζει τα κυβερνητικά στελέχη που αντέδρασαν, δεν είναι ούτε οι εκδηλώσεις κατσαρόλας που εξόρκιζε και ξορκίζει ο Φίλης, ούτε οι δηλώσεις των διοργανωτών, αλλά τυχόν επιτυχία της συγκέντρωσης, που θα δώσει επιχειρήματα στην αντιπολίτευση να ξαναθέσει, να επιχειρήσει νεκραναστήσει, αν θέλετε, στην πολιτική και επικοινωνιακή ατζέντα το αίτημα των εκλογών, που μετά την αξιολόγηση εξασθένησε και στέρησε από την αξιωματική αντιπολίτευση το πλέον επιθετικό, αλλά αβέβαιο εξαρχής ως προς την αποτελεσματικότητα χαρτί της.
Η πρόωρη προβολή του συνθήματος προκήρυξης εκλογών από τη Νέα Δημοκρατία, η μεγάλη διάρκεια, η συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας και η θετική έκβαση της αξιολόγησης παρά τα σκληρά μέτρα, έβαλε τη Νέα Δημοκρατία σε δύσκολη θέση, αφού ο στρατηγικός της στόχος ξέφτισε και έπαψε να είναι ελκυστικός για τους πολίτες. Ηταν ένα βιαστικό λάθος, όπως αποδείχτηκε.
Με τους “παραιτηθείτε” μάταια η αξιωματική αντιπολίτευση ελπίζει ότι θα ηγεμονεύσει επικοινωνιακά και θα καθορίσει την πολιτική ατζέντα με πολιορκητικό κριό την παραίτηση της κυβέρνησης. Κι΄ αυτό για ένα πολύ απλό λόγο. Οι πολίτες δεν επιθυμούν εκλογές. Θέλουν αλλαγές και ριζικές μεταρρυθμίσεις και όχι πολιτική αστάθεια που συνεπάγονται οι εκλογές τη σημερινή συγκυρία.
Από την πλευρά τους τα κυβερνητικά στελέχη που αντιδρούν, όπως ο Νίκος Φίλης, φαίνεται να φοβούνται πως η Νέα Δημοκρατία μπορεί να καβαλήσει τυχόν κύμα που θα δημιουργήσουν οι ¨παραιτηθείτε¨, να ξανακερδίσει την πρωτοβουλία και να να θέσει εκ νέου ζήτημα πρόωρων εκλογών. Δεν υπάρχει κανένα άλλο μυστικό ή τουλάχιστον όχι τόσο ισχυρό που να επιδράσει καταλυτικά στις πολιτικές εξελίξεις.
Ομως, η απάντηση σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο (με μηδαμινές ως μηδενικές πιθανότητες επιτυχίας) δεν είναι ούτε οι κραυγές για κατσαρόλες και άλλα κουζινικά, ούτε οι αναφορές στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας.
Η μόνη απάντηση είναι τα πολιτικά επιχειρήματα και προπαντός το κυβερνητικό έργο, η αποτελεσματική εργασιοθεραπεία. Αν, επιτέλους η κυβέρνηση αρχίσει να παράγει έργο, παραγωγή που επί 17 μήνες ήταν πολύ χαμηλή ως αρνητική για ορισμένα υπουργεία, τότε θα διατηρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και μπορεί να ελπίζει σε πολιτική κεφαλαιοποίηση των ενεργειών της.
Διαφορετικά ακόμα και χωρίς τους “παραιτηθείτε” μοιραία θα έρθει η ώρα της αποτυχίας και της παραίτησης.