Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, έτριψα την καραφλή μου κούτρα, αλλά τίποτα. Ξαναέτριψα την κούτρα με μανία, μέχρι που την κοκκίνησα. Κόντεψα να τη ματώσω. Και τότε σαν άλλος Αρχιμήδης φώναξα εύρηκα, εύρηκα.
Αυτό είναι είπα. Το είχα στην οθόνη του κομπιούτερ και δεν το έβλεπα. Ο Σταύρος και Το Ποτάμι ξέμειναν από ιδέες. Γι’ αυτό παίρνει τις ίδιες θέσεις και λέει τα ίδια επιχειρήματα με τον Κυριάκο, όπως βλέπουμε στα θέματα της απλής αναλογικής, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της Siemens.
Και επειδή ο Σταύρος δεν είναι κανένας αφελής, όπως θα είχατε δει και στα ρεπορτάζ του στην τηλεόραση, δεν νομίζω να ισχύει αυτό που φαίνεται με την πρώτη ματιά, ότι δηλαδή πάει ντουγρού στην αγκαλιά του Κυριάκου. Κάτι άλλο πιο βαθύ συμβαίνει.
Εξάλλου, τόσο οι σκέψεις, όσο και οι πράξεις του Σταύρου έχουν βάθος. Τόσο μεγάλο που δεν μπορούμε να μαντέψουμε τον πάτο εμείς οι κοινοί θνητοί. Ούτε κάν εγώ ο Κάλχας, ο μέγιστος μάντης…