Ο δικομματισμός, δηλαδή η συντήρηση δύο κομματικών πόλων εξουσίας, από τη φύση του συστήματος οδηγεί στην διακυβέρνηση στο μεσαίο χώρο. Διότι τα δύο κόμματα έχουν το ένα μια αριστερή και το άλλο μια συντηρητική ρητορεία, αλλά στην διακυβέρνηση συμπίπτουν στην αναζήτηση πολυσυλλεκτικής ισορροπίας στο κέντρο.
Το δικομματικό σύστημα ισχύει σε πολλές χώρες στον κόσμο. Από Αμερική έως Ευρώπη. Επιβάλλεται περίπου συνταγματικά στα εκλογικά συστήματα δύο γύρων όπως στη Γαλλία, όπου η τάση ενισχύεται και από την εκλογή και τις αρμοδιότητες του προέδρου.
Γενικά προσφέρει κυβερνητική σταθερότητα και αρκετά δίκαιη -δηλαδή αρκετά αναλογική- έκφραση των αποχρώσεων.
Στην Ελλάδα εφαρμόσθηκε από τον Κ. Καραμανλή το 1974, ο οποίος αναγνώρισε και ένα ιδιαίτερο ρόλο στην αριστερά, δημιουργώντας ένα διπολικό σύστημα τριφασικής δυναμικής.
Λειτούργησε ικανοποιητικά μέχρι το 1986, επιτρέποντας και την εναλλαγή στην εξουσία με την σαρωτική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981.
Ο εκφυλισμός άρχισε με την συνταγματική αλλαγή του Α. Παπανδρέου το 1986, οπότε και κατάργησε ουσιαστικά τις αρμοδιότητες του προέδρου της Δημοκρατίας.
Από τότε το σύστημα αποκτούσε μια ολοένα και μεγαλύτερη ροπή προς την απόλυτη εξουσία του πρωθυπουργού. Αυτός ο πρωθυπουργοκεντρισμός, η έλλειψη δηλαδή κάθε θεσμικού αντίβαρου οδήγησε στον πελατειακό εκφυλισμό.
Η εξουσία φθείρει και η απόλυτη εξουσία φθείρει απόλυτα , δηλαδή διαφθείρει. Αυτό λέει το γνωμικό και επιβεβαιώθηκε στην ελληνική περίπτωση, από το 1990 και κυρίως από το 2000 και μετά.
Η κατάρρευση του δικομματικού συστήματος δεν προήλθε από το μνημόνιο.
Είναι μια αργή διαδικασία, όπου σιγά σιγά κατελήφθη το κράτος από τα κόμματα και στη συνέχεια εγκλωβίσθηκε η κοινωνία με τη διακίνηση των δανεικών, του ναρκωτικού άκοπου πλουτισμού που την έλεγαν ευημερία.
Η κατάρρευση εκδηλώθηκε μετά την διεθνή κρίση του 2008 γιατί αυτό το άνομο σύστημα απλά δεν άντεξε. Το μνημόνιο ήταν η τελική πράξη, επιτομή ως προς την πολιτική ανεπάρκεια και επισφράγιση της διαχειριστικής ανικανότητας του συστήματος.
Θα δείτε ότι στις εκλογές ο δικομματισμός-ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. , αλλά και η τριφασική του συνιστώσα -ΚΚΕ – θα τιμωρηθούν το κάθε κόμμα αναλογικά με τις ευθύνες του.
Αποτελούσαν τη ραχοκοκκαλιά που διαλύεται. Κοντά τους και ο ΛΑΟΣ που προσπάθησε να αλλάξει και να εμφανισθεί ως συστημική δύναμη.
Ότι είναι οριακά συστημικό ονομάζεται απλά άκρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που από το 2008 ενίσχυσε σχεδόν αντιδημοκρατικές πρακτικές και τώρα συγκλίνει με ριζοσπαστικό αν και ακόμη αδόμητο και χασματώδη λόγο.
Και στην άλλη πλευρά ο κ. Καμμένος και η Χρυσή Αυγή.
Από τη στιγμή που το “κέντρο” καταρρέει τα άκρα αυτόματα ενισχύονται. Αυτό μοιάζει πολύ πιθανό και για την Κυριακή 6 Μαΐου όπου ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει διασφαλίσει την θέση του τρίτου κόμματος.
Γεωμετρικά σαν σχήμα, από την ευθεία του κομματικού ανταγωνισμού, με μέση και άκρα θα μεταβούμε σε κύκλο. Με κόμματα που μόνο αν παράγουν σχήματα διακυβέρνησης θα μπορέσουν να βρουν διαιρετική τομή που θα κόψει τον κύκλο και θα παράγει εκ νέου ευθεία κομματικού ανταγωνισμού.
Γιατί μην γελιόμαστε. Με τον ένα ή άλλο τρόπο, κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα έχουμε και ο βέλτιστος συνδυασμός αποτελεσματικότητας και δημοκρατικής έκφρασης είναι ο δικομματισμός.
Μόνο που θέλει δικλείδες ασφαλείας, δηλαδή θεσμικά αντίβαρα, έλεγχο.
Αρμοδιότητες Προέδρου Δημοκρατίας, ανεξάρτητη δικαιοσύνη και σταθερό εκλογικό σύστημα, όχι το δικό μας χάλι που σε εικοσιεννιά αναμετρήσεις αλλάξαμε δεκαεννιά φορές τον εκλογικό νόμο!