από τη μια πως νέα μέτρα δεν θα υπάρξουν κι από την άλλη προσωπική δέσμευση πως ο ίδιος θα παραιτείτο σε αντίθετη περίπτωση.
Κι όμως είναι πάλι εδώ κι αυτό το καλοκαίρι…….
Πιο πολύ από τα μέτρα με ανησυχούν κενά πολιτικής για την οικονομία, που αναπόδραστα οδηγούν σε μέτρα.
Παρά το σοκ το μεσοπρόθεσμο μάλλον θα ψηφισθεί. Και λοιπόν;
Σίγουρα τεχνικά, λογιστικά η χώρα θα πάρει μιαν ανάσα αφού δεν θα χρειασθεί να πληρώσει τόκους των νέων δανείων.
Όμως για να πεισθεί κανείς πως η ανάσα δεν θα μεταφρασθεί σε απλή, ολιγόμηνη ανάπαυλα πριν αρχίσει εκ νέου ο φόβος των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και των απλήρωτων επιταγών, θα πρέπει να διακρίνει σχέδιο και πολιτικές αλλαγών, επενδύσεων, στόχων και προτεραιοτήτων.
Δυστυχώς από πουθενά αυτή η εκδοχή δεν στηρίζεται.
Η ουσία αλλά ακόμη και η παρουσίαση των μέτρων : ο κεφαλικός φόρος διαρκείας που ονομάσθηκε αλληλεγγύη, οι Επίτροποι που κομψά αποκαλούνται παρατηρητές, δείχνουν έλλειψη φαντασίας, τόλμης και ζωντάνιας.
Αυτοκριτική για την αποτυχία των στόχων του Μνημονίου δεν υπήρξε. Όχι για να κρεμασθεί αυτομαστιγωνόμενος κάποιος στα μπαλκόνια της Βουλής, αλλά για να διαφανεί ότι κάποιοι σκέπτονται, δρουν, λαθεύουν, τροποποιούν, βελτιώνουν, συνεχίζουν. Απλά πράγματα όπως αυτά συμβαίνουν στην ζωή και στην δουλειά. Προϋπόθεση επιτυχίας είναι να μαθαίνουμε από τα λάθη μας.
Ο υπουργός δεν μας έπεισε γι αυτό. Απέδωσε στην ύφεση- αλήθεια πως προκλήθηκε η εν λόγω;- τις αποκλίσεις από τους στόχους και εξήγγειλε μέτρα που μαθηματικά θα βαθύνουν την ύφεση που θέλει να ξορκίσει. Απελπιστική, αδιέξοδη σκέψη.
Η σύλληψη της φοροδιαφυγή που απετέλεσε ακρογωνιαίο λίθο της οικονομικής πολιτικής του 2010, και τρανταχτή αποτυχία επίσης, περιορίζεται σε έκτακτο φόρο ….πισίνας. Κι ας ανταποκρίθηκαν οι πολίτες με τσουβάλια κατά κεφαλήν αποδείξεων.
Ενισχύεται η κοινωνική αδικία, δηλαδή αυξάνεται η προδιάθεση για φοροδιαφυγή μιας και εκ νέου φορολογούνται ανάλγητα τα ορατά και εύκολα. Δηλαδή τα εισοδήματα όσων δεν μπορούν να τα αποκρύψουν. Επίσης τα ακίνητα, που λόγω και της κρίσης τιμών, είναι πράγματι συναλλακτικά «ακίνητα». Ούτε πωλούνται ούτε αγοράζονται. Και τα αυτοκίνητα που μέσω των τελών τιμωρούνται και πάλι.
Με τέτοια νοοτροπία επιδρομής, ποιος άνθρωπος θα επιμείνει στην έκδοση απόδειξης από τον υδραυλικό, το δικηγόρο, το μεσίτη; Όταν αυτό σημαίνει 23% επιβάρυνση που έρχεται να προστεθεί στο θυμό του για την αφαίμαξη της ..αλληλεγγύης.
Τι θα γίνει με την ανεργία; Δικαιούμαι να ρωτήσω μιας και θα πληρώσω, όπως κι ο κάθε Έλληνας , έκτακτη, μόνιμη εισφορά αλληλεγγύης. Υπάρχουν πολιτικές έτοιμες, που περιμένουν τον οβολό μου για να εφαρμοσθούν;
Για τους ανέργους ανά κατηγορία, για τα ταμεία, για την επιχειρηματικότητα που η ενίσχυσή της θα τους απορροφήσει;
Δεν έχουν ακουσθεί σχετικές κουβέντες από πλευράς κυβερνώντων. Άλλη μια τυφλή είσπραξη λοιπόν;
Η παράθεση για όλα τα υποσχεθέντα και αθετηθέντα, από τα κλειστά επαγγέλματα που παραμένουν επτασφράγιστα έως τα νοσοκομεία που δαπανούν σταθερά υπερβολικά και τους δήμους που συνενώνουν ελλείμματα αλλά όχι και ενέργεια παραγωγικότητας δεν έχει πια νόημα.
Έτσι όμως, η χώρα μοιάζει πραγματικά ακυβέρνητη γιατί δεν έχει εσωτερικές πολιτικές , κατευθύνσεις και στόχους.
Φαίνεται σαν η προσπάθεια και η ικμάδα των κυβερνώντων να εξαντλείται σε θέματα που δεν μας αφορούν σε προτεραιότητα, όπως η διαμάχη Ευρωπαίων πολιτικών και τραπεζιτών για τη χρηματοδότηση του χρέους μας, οι περιφερειακές κρίσεις ή ο γενικός σχεδιασμός εξαγγελιών των κατά καιρούς ιδεών και προθέσεων.
Τόσο τα μέτρα , όσο και η αιτιολόγησή τους, αλλά και η παρουσίασή τους επιβεβαιώνουν τους χειρότερους φόβους πως η ύφεση δηλαδή γεννιέται και επωάζεται, ξεκινά από τη διακυβερνητική ικανότητα και την πολιτική σκέψη.
Χωρίς ορατές εναλλακτικές στο πολιτικό προσωπικό, η λύση αυτής της ύφεσης επαφίεται στα χέρια των Επιτρόπων και στις πλατείες του Συντάγματος.
Τάσος Γιαλίδης 10 Ιουνίου 2011