Zητείται ελπίς…

(…)Ο ελληνικός λαός χθες με τη στάση του καταδίκασε το υπάρχον πολιτικό σύστημα.«Έφτυσε» τους εκπροσώπους του στα μούτρα… Και εκείνοι το έπαιξαν γραμματόσημο. Χρησιμοποίησαν το σάλιο των πολιτών κατά το δοκούν και κόλλησαν στις παγιωμένες θέσεις τους(..).
Στο δεύτερο γύρο μόλις το 1/3 των πολιτών προσήλθε στις κάλπες για να ψηφίσει ή έριξε έγκυρο ή «θετικό» ψηφοδέλτιο.
Το «φτύσιμο» του λαού έγινε ποτάμι, γι αυτό και οι εκπρόσωποι των κομμάτων στα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά και οι περισσότεροι από τους εκλεγέντες στους χθεσινούς επινίκιους λόγους τουs, έσπευσαν να ψελλίσουν πως πήραν το μήνυμα. Φευ, όμως, το έκαναν με τρόπο που δεν έπειθε.
Με ξύλινα τσιτάτα του στυλ «θα κάνουμε την αποχή δύναμη συμμετοχής» διόλου έπεισαν πως το τέλος το αγκυλωμένο κομματικογενές κατεστημένο θα αποφύγει τον «πνιγμό». Εκτός και αν υποστεί οικειοθελώς …μετάλλαξη.
Υπάρχει χάσμα. Χάσμα αντιλήψεων, μεθόδων προσέγγισης, τρόπων δράσης και χάσμα γενεών.
Ακόμη και η δήλωση του σεβαστού Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος «εμέμφθει» όσους «προτίμησαν» τον καναπέ από την άσκηση του εκλογικού τους δικαιώματος, αυτό αποδεικνύει…
Έγραφα, επίσης την περασμένη Δευτέρα στο σημείωμα μου:
(…). Το ανησυχητικό είναι πως τα όσα ζούμε αλλά περισσότερο αυτά τα οποία θα ζήσουμε θα είναι πρωτόγνωρα. Τόσο ώστε δεν έχουμε καν τις προσλαμβάνουσες εμπειρίες να τα προσεγγίσουμε. Και εμείς προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε το παρόν και να αντιμετωπίσουμε το μέλλον με όρους του παρελθόντος.
Κουκιά τρώγαμε, κουκιά τρώμε, κουκιά μολογάμε(…)
Οι πολίτες που δεν πήγαν να ψηφίσουν –και τις δύο Κυριακές-δεν είναι αδιάφοροι. Ούτε απορρίπτουν τις διαδικασίες αυτές καθ’αυτές ή αμφισβητούν τους κανόνες της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Απορρίπτουν τις πρακτικές και την αναποτελεσματικότητα των κομματικών μηχανισμών σχεδόν συλλήβδην. Όχι μόνο του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας…
Στην πλειοψηφία τους είναι νέοι άνθρωποι μεταξύ 18-44. Αυτούς που στην ορολογία του τηλεοπτικού μάρκετινγκ και των μετρήσεων τηλεθέασης χαρακτηρίζονται ως «δυναμικό κοινό».
Χθες το μεσημέρι, ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Κωνσταντίνος Τσουκαλάς ανέλυσε εύστοχα τα τρία κίνητρα τα οποία οδηγούν τους πολίτες μπροστά στην κάλπη και τους παρακινούν να ψηφίσουν.Ποια είναι αυτά: Πρώτον το συμφέρον (ακόμα και το λεγόμενο πελατειακό), δεύτερον η συνήθεια και τρίτον η ελπίδα πως με την επιλογή τους μπορούν να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους και να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.
Οι νέοι άνθρωποι, λοιπόν, δεν πιστεύουν πια στο συμφέρον. Απογοητευμένοι έχουν μάθει πια πως οι πελατειακές σχέσεις (διορισμοί συμβασιούχωνκ.λ.π) είναι πεπονόφλουδα και θανάσιμη παγίδα. Οπότε για εκείνους συμφέρον τέτοιου είδους δεν υφίσταται. Γι αυτούς δεν υπάρχει επίσης εθισμός που να τους δημιουργεί εξάρτηση από το εκλογικό καθήκον ή δικαίωμα, όπως υπάρχει στις μεγαλύτερες ηλικίες.
Το κυριότερο όμως… Για τους νέους δεν υπάρχει ελπίδα, τουλάχιστον μέσα από το κατεστημένο σύστημα.Τις κομματικές κάμαρες,τα ιδεολογήματα,τα ψευδοδιλλήματα και τα προσχήματα που σκοπό έχουν τον ‘’καυγά για το πάπλωμα’’.
Γι αυτό και δεν τσίμπησαν ούτε και με τον αυτοδιοικητικό χαρακτήρα των συγκεκριμένων εκλογών.Οτι και καλά καλούνται να επιλέξουν πρόσωπα που θα αποφασίζουν για τα καθημερινά προβλήματα που αφορούν τον μικρό ή μεγαλύτερο τόπο όπου ζούν.
Γνωρίζουν,εδώ και καιρό,πως στην πλειοψηφία τους οι τοπικοί οργανισμοί εξουσίας είναι κατ’εικόνα και καθ’ομοίωσι της κεντρικής.Βουτηγμένοι στη διαφθορά,τη γραφειοκρατία και την αδιαφάνεια.
Γι αυτό και όπου (με την περιορισμένη ,έστω , αριθμητικά συμμετοχή τους)καθόρισαν το αποτέλεσμα ,σημειώθηκαν υπερβάσεις και ανατροπές (π.χ.Καμίνης στην Αθήνα,Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη).Ψήφισαν με εναλλακτικά κριτήρια μιας δικής τους,’’αλλης’’ ουσίας και όχι ,με προσχηματικά και προφανή κριτήρια.Ας πούμε ηλικιακά(π.χ. Κικίλιας στην Αττική).
Γνωρίζουν,τελικά,ότι, αν μη τι άλλο, οι αποφάσεις για το μέλλον τους ορίζονται από εξωπολιτικούς παράγοντες και κέντρα εξουσίας. Όπως, ας πούμε, οι αγορές κ.λ.π.
Γνωρίζουν ότι για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία του κόσμου,η δική τους γενηά απειλείται να ζήσει στο μέλλον χειρότερα από αυτή των γονιών τους.
Ζητείται ελπίς από τους νέους…Και είναι σίγουρο πως θα βρεθεί.Θα την βρουν τη λύση οι νέοι .Οπως τη βρίσκουν πάντα τη λύση οι νέοι και οι κοινωνίες ανά τους αιώνες.Οπως τη βρίσκει πάντα τη λύση η ζωή.
Το καζάνι βράζει.Το ένστικτο και η λογική μέσα από διαδρομές που τώρα φαντάζουν υπόγειες θα οδηγήσουν σε διεξόδους.
Θυμηθείτε πως, πριν από ελάχιστα χρόνια,χιλιάδες άνθρωποι ,μέσα από τα sms,τα blogs και τα facebook,κινητοποιήθηκαν και κατέκλεισαν την πλατεία Συντάγματος για να προασπίσουν το οικοσύστημα της Αττικής που απειλούσαν οι πυρκαγιές.
Θυμηθείτε τι έγινε προ ολίγων ημερών στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο με το ‘’κίνημα’’ των ποδηλατών και την free day.
Υπάρχει ελπίς…