Το γεγονός ότι δεν έχει ακόµη διασφαλιστεί ότι η οικονοµία θα µπορέσει να εισέλθει σύντομα σε έναν ενάρετο κύκλο αποδίδεται στο ότι:
1. Η ύφεση είναι βαθύτερη και µεγαλύτερης διάρκειας από ό,τι αναµενόταν.
2. Οι µεσοπρόθεσµες προβλέψεις για την ανάπτυξη αναθεωρούνται προς τα κάτω.
3. Η δυναµική του δηµόσιου χρέους παραµένει δυσµενής, αφού η αύξηση των εσόδων και η µείωση των δαπανών υστερούν αισθητά έναντι των στόχων.
4. Οι κοινωνικές αντιδράσεις οξύνονται, εντείνοντας την αβεβαιότητα.
«Η εφαρμογή των πολιτικών για την προώθηση των στόχων που προβλέπονται στο Μνημόνιο είναι ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης» αναφέρει η ΤτΕ και συμπληρώνει πως τα παραπάνω προβλήματα οφείλονται στην «αδυναμία της ελληνικής πλευράς να εφαρμόσει έγκαιρα και στην απαιτούμενη έκταση και βάθος τις πολιτικές εκείνες που θα προωθούσαν πιο αποτελεσματικά τους στόχους τους οποίους προέβλεπε η Συμφωνία Στήριξης».
Το σοβαρότερο πρόβλημα κατά την ΤτΕ είναι ότι η μέχρι σήμερα άσκηση της οικονομικής πολιτικής δεν κατόρθωσε να πείσει τις αγορές και τους πολίτες ότι υπάρχει διέξοδος, ενώ η βασική αιτία του “ελλείμματος αξιοπιστίας” είναι ότι η οικονομική πολιτική «συχνά ασκείται αποσπασματικά, με διστακτικότητα, υπαναχωρήσεις και αναβολές ή σύρεται από τις εξελίξεις, αντί να τις προλαμβάνει». Στο πλαίσιο αυτό, έως τώρα υπήρξαν τα εξής δεδομένα:
– Ρυθμίσεις που βρίσκονται σε σωστή κατεύθυνση αποδυναμώνονταν στην εφαρμογή τους και έτσι το προσδοκώμενο αποτέλεσμα περιορίζεται.
– Εξαντλούνται όλα τα περιθώρια των χρονοδιαγραμμάτων που έχουν συμφωνηθεί, χωρίς προετοιμασία και προγραμματισμό, με αποτέλεσμα να αναζητούνται “μαγικές λύσεις” της τελευταίας στιγμής .
– Αναβιώνουν νοοτροπίες και συμπεριφορές του παρελθόντος, οι οποίες αντιμετωπίζουν ορισμένα θέματα ως αδιαπραγμάτευτα κάθε φορά που απειλούνται κεκτημένα.
– Επιλέγονται “οριζόντιες”, δηλαδή ισοπεδωτικές, λύσεις για τον περιορισμό των δημόσιων δαπανών, ενώ οι μηχανισμοί που εγγενώς παράγουν δαπάνες παραμένουν άθικτοι, καθώς η δημόσια διοίκηση δεν είναι σε θέση να επεξεργαστεί στοχευμένες, δηλαδή πιο αποτελεσματικές και κοινωνικά δίκαιες, λύσεις.
Πάντως, η ΤτΕ παραδέχεται ότι το 2010 επετεύχθη δημοσιονομική προσαρμογή που δεν είχε προηγούμενο στις ανεπτυγμένες χώρες, ενώ παρά τις καθυστερήσεις έγιναν και ορισμένες αξιόλογες διαρθρωτικές παρεμβάσεις, με την κατάσταση ωστόσο να παραμένει κρίσιμη.