Το φίδι εκκολάφθηκε σε δυο φωλιές. Τα Πανεπιστήμια, όπου εν ονόματι του ασύλου εδώ και χρόνια τα πιο ακραία στοιχεία εκτός και πέρα ακόμη κι από τις μειοψηφικές κομματικές νεολαίες έχουν στήσει κράτος και εξουσία εκτοπίζοντας κάθε είδους νομιμότητα. Τις πλατείες των συνοικιών της Αθήνας , όπου οι χρυσαυγίτες, στο όνομα της εγκληματικότητας που χτυπάει τις φτωχογειτονιές, ανέλαβαν το ρόλο του αυτόκλητου προστάτη και της εθνοκάθαρσης τρομοκρατώντας τους μετανάστες.
Αυτοί οι δύο αντίθετοι πόλοι στην κομματική ευθεία Αριστεράς Δεξιάς ενώνονται στην αντισυστημική, αντικοινοβουλευτική τους έκφανση και ορίζονται ως εκφραστές του αντιπολιτικού ρεύματος.
Στο διάβα τους παρασύρουν, από χαλασμένους οπαδούς ομάδων έως νεοπαγείς απόβλητους μικροαστούς, τέως “προσεχώς νεόπλουτοι” και νυν νεόπτωχους που έχασαν τη μίζα της παρασιτικής τους δραστηριότητας.
Το πλήθος ετερόκλητο, οι περιπτώσεις ατομικής δυστυχίας πολλές, ένας ένας για λύπηση, όλοι μαζί επικίνδυνοι.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το κλασσικό “μωρέ καλά τους κάνουν”, που από την άνεση του καναπέ εκστομίζεται κάθε φορά που η τηλεόραση δείχνει καμιά διακοσαριά να κυνηγάν πολιτικούς, να ματαιώνουν εκδηλώσεις.
“Καλά τους έκαναν” λέγαμε για τη 17η Νοέμβρη , όταν δολοφονούσε το Μάλιο και το Μπάμπαλη, βασανιστές αστυνομικούς στην περίοδο της δικτατορίας.
Και αυτή η δήθεν επαναστατικότητα τους και η δική μας ανοχή στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες αθώους, ανάμεσά τους και παιδιά.
Τρομάξαμε να γλυτώσουμε από την τρομοκρατία.
Ας μην επαναλάβουμε ασυλλόγιστα τα ίδια.
Στο συμβολικό πεδίο, οι ανώνυμοι, κοινωνικά ανύπαρκτοι αναδύονται στη δημόσια τελετουργία-παρέλαση, συνάθροιση, εκδήλωση- αποκτούν ρόλο εκτοπίζοντας κατά “λαϊκή απαίτηση” τους εκπροσώπους. Η βία της ιεροσυλίας λειτουργεί ως κάθαρση και προετοιμασία, είναι η τελετουργία γένεσης του νέου. Οι ιερόσυλοι γίνονται εκείνοι ιερείς-εκπρόσωποι, εντάσσονται επιτέλους στην κοινωνία, βρίσκουν ρόλο και την εκφράζουν παραμερίζοντας τους “φαρισαίους” πολιτικούς εκπροσώπους.
Αυτός είναι ο μύθος. Η “χείρα του Κυρίου”, ο “Ζορό”, το “Κίνημα”. Οι αυτόκλητοι μεσσίες.
Αυτοί που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους , που νομιμοποιούνται από την ανομία των “άλλων”, στην προκείμενη περίπτωση από τα λάθη των πολιτικών που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία.
Υπάρχει μια ιδιαίτερη ευθύνη στα Μέσα ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους. Αναγνωρίζοντας την πρωτογενή, αυθόρμητη συμπάθεια που γεννά στην κοινή γνώμη η αίγλη του κινηματικού μύθου και η αποδοκιμασία των πολιτικών, τα Μέσα διαβαίνουν πολύ συχνά τη γραμμή της υπεράσπισης των δημοκρατικών θεσμών και παρουσιάζουν τις ασχήμιες των εξαθλιωμένων με τρόπο που τις δικαιολογεί .
Σε όσους φτιάχνουν σενάρια εξατομικευμένης κατανόησης για τους συμμετέχοντες “κι αν είναι άνεργος και δεν μπορεί να ζήσει τα παιδιά του;” χρειάζεται να θυμίσει κανείς άλλο σενάριο, πως εάν αυτοί οι εξαγριωμένοι πετροβολούσαν το δικό τους παιδί ή έκαιγαν το δικό τους αυτοκίνητο δεν θα ήταν το ίδιο επιεικείς.
Εξ άλλου από την κατανόηση και την ερμηνεία μέχρι τη δικαιολόγηση, δηλαδή την αποδοχή η απόσταση είναι μεγάλη και η διάκριση σαφής.
Τα ελαφρυντικά, ο βρασμός ψυχής δεν αναιρεί την πράξη του “εγκλήματος” κι αυτή η “δήθεν” ανθρωπιά που πολλοί προβάλλουν στην τηλεόραση και τα ραδιόφωνα για τον σχολιασμό των φαινομένων βίας, απλά παρακάμπτει το δίλημμα, δεν αντιμετωπίζει το γεγονός.
Εξάλλου κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της καρδιάς και της κατανόησης, αλλά όλοι χρειάζεται να έχουν το θάρρος να πάνε, στο όνομα της δημοκρατίας, κόντρα στο ρεύμα των ακραίων εκδηλώσεων οργής κατά του κομματικού και πολιτικού συστήματος.
Απέναντι στην αδικία της μονόπαντης υποτίμησης μισθών και εισοδημάτων στέκονται και οι εθελοντές Πιερίας που ξεκίνησαν το κίνημα της “πατάτας”.
Αυτοί πέτυχαν να πέσουν 20% οι τιμές στη λαχαναγορά.
Έτσι βοηθάνε τους αδύναμους όχι με γιαουρτώματα.
Απέναντι σε κρατική αυθαιρεσία στάθηκαν και οι δικαστές του Συμβουλίου Επικρατείας και έκριναν παράνομη την διακοπή ρευματοδότησης για λόγους μη πληρωμής εκτάκτου τέλους ακινήτων.
Έτσι γίνεται η αντίσταση όχι με καρέκλες.
Απέναντι σε αυτοκτονική εξουσιαστική αντίληψη στάθηκαν οι βουλευτές και απέτρεψαν την πρωθυπουργία Πετσάλνικου.
Έτσι προστατεύεται η κοινωνία όχι με μούντζες και τσιρότα.
Δημοκρατία χωρίς δημόσιο χώρο, χωρίς ελευθερία έκφρασης δεν νοείται.
Αυτό είναι το βασικό κεκτημένο της μεταπολιτευτικής περιόδου, που κερδήθηκε με αγώνες και βασανιστήρια στην περίοδο της χούντας, κι όχι από τζάμπα μάγκες με γιαούρτια και καρέκλες.
Αυτό το κεκτημένο έχουμε να το υπερασπίσουμε, ανακτώντας το δικαίωμα της συγκέντρωσης, της διαδήλωσης, της διαμαρτυρίας χωρίς κουκούλα, χωρίς κάψιμο της Αθήνας.
Το δικαίωμα της δημόσιας εκφοράς των απόψεων χωρίς προπηλακισμό.
Την συμμετοχή στην τελετουργία της ακολουθίας, της παρέλασης, της μνήμης επετείου χωρίς αποκλεισμό των εκπροσώπων.
Μετά το PSI, μετά την 25η Μαρτίου κεκλεισμένων των θυρών, έρχεται Επιτάφιος. Θα εξοστρακισθούν οι εκπρόσωποι; Θα ματαιωθούν οι ακολουθίες;
Αρχές Μαΐου εκλογές. Με ηττημένη τη δημοκρατία; Με φόβο να μιλήσεις με τρόμο να συγκεντρωθείς;