Πολύ πριν βγει το GPS, πριν τα bits and bytes αλλάξουν την αντίληψή μας για τον κόσμο, όταν ρώταγες στις πεζοπορίες : πατριώτη πόση ώρα είναι το χωριό ή στο πλοίο: πότε πιάνουμε λιμάνι , ήταν στερεότυπη η απάντηση “ένα τσιγάρο δρόμος”. Απάντηση ηθελημένα ασαφής, χρόνος απροσδιόριστος, μιας και το τσιγάρο αυτό είχε τον ατέλειωτο, μπορεί να κρατούσε και τρεις, τέσσερεις ώρες.
Παρακολουθώ με στωικότητα πια τις καθημερινές εξαγγελίες, τον πανικό των μέτρων που ανακοινώνονται για να αποσυρθούν.
Σκορπούν τη σύγχυση, γεννούν την οργή.
Εφεδρείες, έφεδροι, ισοσκελισμένες φορολογικές δηλώσεις.
Ένα τσιγάρο δρόμος.
Μια από τις πηγές της κακοδαιμονίας μας είναι κι αυτή. Γιατί η πολιτική εξαντλείται στην τηλεοπτική αναγγελία, δεν ασχολείται με την εφαρμογή των νομοθετικών πράξεων, δηλαδή τη διακυβέρνηση.
Η φροντίδα για σοβαρότητα στο σχεδιασμό, η μέριμνα για εφαρμοσιμότητα των πολιτικών βουλήσεων έχει χαθεί.
Έτσι , τώρα πια, υπό την ασφυκτική πίεση των αναγκών που τις άφησαν να διογκωθούν, οι Βενιζέλοι αυτού του τόπου εξαγγέλλουν πρόχειρα, αποσύρουν πανικόβλητα και επανέρχονται χειρότερα.
Κατηγορούσαν παλιότερα τους πολιτικούς ότι η φαυλότητά τους εκφράζεται στον αριθμό των «θα» στους λόγους τους.
Κι από τότε που η τηλεόραση διαδόθηκε, άρχισαν πολλοί να τα μετράν τα «θα» και διάφοροι Μαυρογιαλούροι θορυβήθηκαν.
Το άξιο ΠΑΣΟΚ του 90 εκσυγχρόνισε το λόγο , απάλειψε τα «θα».
Ο χρόνος από μέλλοντας έγινε ενεστώτας .
«Με την θέσπιση του νέου νόμου εξοικονομούνται 500εκ. ενώ διευκολύνεται και η πρόσβαση του πολίτη….Περιορίζεται δραστικά η γραφειοκρατία….» ακούμε πολύ συχνά.
Η αναγγελία, με τεχνοκρατική ορολογία, εισηγμένη εκ Βρυξελλών, το γλωσσικό ιδίωμα των συμβούλων Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων κυριάρχησε. Μάθαμε για δράσεις, έργα, μακέτες, χρονοδιαγράμματα, προϋπολογισμούς. Όλα σε ενεστώτα χρόνο σαν τα μελλούμενα να συμβαίνουν εδώ και τώρα. Μαγεία!
Όλα αυτά σε τηλεοπτικές αναγγελίες, μικρά διαγγέλματα.
Όπου το άξιο πάλι ΠΑΣΟΚ παρήγαγε την εικονική πραγματικότητα που δήθεν κατήγγειλε μετά βδελυγμίας.
Την παρήγαγε διότι έστηνε, σκηνοθετούσε την τηλεοπτική παράσταση των δελτίων των 8. Τα μέτρα είχαν εξαγγελθεί, οι συνέπειες των αποτελεσμάτων των πολιτικών που έμελλε να εφαρμοσθούν είχαν αναλυθεί και επ΄αυτών των συνεπειών, γινόταν στα παράθυρα ο μόνιμος κομματικός σκυλοκαβγάς, πού πάντα κατέληγε: «σας παραδώσαμε το έλλειμμα το σο και το τριπλασιάσατε. Ναι αλλά εσείς πήρατε τον πληθωρισμό τόσο και τον πολλαπλασιάσατε….».
Αυτός ο χειραγωγικός, καθημερινός, Λαλιώτικος έλεγχος της επικαιρότητας, κυριάρχησε και κυριαρχεί. Τότε θαυμάστηκε , δοξάσθηκε ο αμοραλισμός του, τώρα πληρώνουμε τα αμαρτήματά του.
Οι Κύρκοι που κουτσά στραβά από τότε τον κριτίκαραν ονομάσθηκαν ελίτες, λοιδορήθηκαν ως ουρανοβάμονες, παλιομοδίτες και ηθικολόγοι.
Σε αυτή την κωμωδία της πολιτικής , η μετάθεση από την αναγγελία των μέτρων στις συνέπειες των αποτελεσμάτων, οδηγεί στην τραγωδία. Γιατί αφαιρεί τον έλεγχο από το ουσιώδες της διακυβέρνησης: την εφαρμογή της πολιτικής, των μέτρων.
Νοοτροπία σαν του Καραγκιόζη, που έδερνε το γιο του προκαταβολικά, θεωρώντας δεδομένο πως αφού θα πήγαινε για νερό θα έσπαζε τη στάμνα.
Απαξιώθηκε έτσι με τα χρόνια αυτό που τώρα μας λείπει τόσο. Το κράτος, η δημόσια διοίκηση, η θετική γραφειοκρατία, που αντιλαμβάνεται την πολιτική πρόθεση, τη μεταφράζει σε πολιτικές, την εξειδικεύει σε μέτρα. Όπου μέτρα σημαίνουν , χρόνος, κόστος, μηχανισμοί παρακολούθησης, ελέγχοι. Μηδέν ήταν, και μηδέν έμεινε το κράτος. Κι οι σύμβουλοι ανέλαβαν αυτές τις δουλειές.
Και η διοίκηση; Τσιφλίκι, μια μίζα, ένα επίδομα στην ΑΔΕΔΥ για αντάλλαγμα. Όλοι ευχαριστημένοι, χωρίς εξέλιξη, χωρίς μάθηση, χωρίς δουλειά. Μονιμότητα στην ανεπάρκεια.
Το καμπανάκι χτύπησε χοντρά στους Ολυμπιακούς. Όταν, από το 1997 έως το 2001, τίποτε δεν είχε γίνει, απείλησαν να μας τους πάρουν – κρίμα που δεν το έκαναν- και τελικά παραδόθηκαν στην ικανή κυρία Αγγελοπούλου, η οποία μπορούσε να ξοδεύει για δικούς της λόγους. Στοίχησαν δυο φορές παραπάνω αλλά έγιναν
Οι απίθανες καθυστερήσεις έως το 2001, νομικά κενά, καθυστερημένη απόδοση δικαιοσύνης, αντιφατικότητα νομικού πλαισίου, ανεπαρκής τεχνογνωσία διαγωνισμών, παρακολούθησης έργων , η αδυναμία τελικά της διοίκησης να παράγει έργο, όλα αυτά ως διαπιστώσεις χάθηκαν στην μετέπειτα ευφορία της Καραμανλικής ραστώνης.
Ακόμη και όταν το 2007 ο ανεκδιήγητος Πολύδωρας έκαψε τη μισή Ελλάδα και ο πολυπράγμων Παυλόπουλος μπλόκαρε την οικονομία με το βασικό μέτοχο, ανακλαστικά αντίδρασης δεν υπήρξαν.
Αποτέλεσμα για σήμερα; Η κακοφορμισμένη διοίκηση σχεδιάζει λειψά, ασόβαρα τις πολιτικές.
Οι αποδείξεις ήταν μια καλή ιδέα για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Όμως ο σχεδιασμός της ιδέας δεν ευτύχησε γιατί η απόδειξη του υδραυλικού- που φοροδιαφεύγει προσφέροντας κίνητρο στον ιδιώτη το 23% του ΦΠΑ, εξομοιώθηκε με την απόδειξη ταμειακής μηχανής όπου το κίνητρο του ιδιώτη είναι μηδενικό.
Αντί να διορθωθεί αυτό, για παράδειγμα δίνοντας μεγαλύτερο όριο στις αποδείξεις επαγγελματιών και ελευθέρων επαγγελμάτων, εγκαταλείφθηκε η πολιτική και τώρα εμφανίζεται πάλι με την εξοντωτική λογική των ισοσκελισμένων δαπανών.
Λογική που αδυνατεί να βρει εφαρμογή. Πιθανότατα θα αποσυρθεί αφού μας ταλανίσει για καμιά εβδομάδα.
Πανικός ή βλακεία; Σαν την τραμπάλα, πάντα μπατάρουν γιατί η φόρα του προηγούμενου λάθους οδηγεί στο ανάποδο, εξίσου λάθος…
Κι η σκέψη πάλι επιβεβαιώνεται πως από το λόγο των πολιτικών στα έργα της διοίκησης , πρέπει να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα. Ένα τσιγάρο δρόμος.
Τάσος Γιαλίδης