Πραγματικότητα είναι ότι τροποποιήθηκε η συνθήκη του Maastricht, ακριβώς 20 χρόνια μετά την 19η Δεκεμβρίου του 1991.
Οι τροποποιήσεις είναι τρείς:
1. Η αποπομπή στην ουσία της Βρεττανίας, όπου πρωτεργάτες στάθηκαν οι χώρες της διεύρυνσης πρώην ανατολικές, με επικεφαλής την Πολωνία. Θυμίζουμε πως η Πολωνία και οι υπόλοιπες πρώην ανατολικές χώρες, η λεγόμενη “νέα” Ευρώπη του Μπους, ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι των Αγγλοαμερικανών στον πόλεμο του Ιράκ, όπου στον αντίποδα βρέθηκε ο Γαλλογερμανικός άξονας και η “γηραιά” Ευρώπη.
2. Η απαρχή οικονομικής διακυβέρνησης. Δηλαδή η αναγνώριση της αναγκαιότητας δημιουργίας δημοσιονομικών κανόνων και μηχανισμών ελέγχου τους με την ευθύνη των κυβερνήσεων και των πρωθυπουργών των χωρών.
3. Η δημιουργία ενός εναλλακτικού σχεδίου επέμβασης σε περίπτωση κρίσης. Τα ταμεία αλληλεγγύης και σταθερότητας είναι η απάντηση και θα λειτουργήσουν από τον Ιούλιο του 2012.
Μια ερμηνεία των αποφάσεων είναι πως επιτέλους η Ευρώπη θεράπευσε ή άρχισε να θεραπεύει τα τρία κακά του Μάαστριχτ.
Την Αγγλική αμφιθυμία, την έλλειψη οικονομικής διακυβέρνησης, την αδυναμία παρέμβασης σε ειδικές περιπτώσεις.
Έτσι το ενιαίο νόμισμα ισχυροποιείται, γιατί οι επενδυτές γνωρίζουν πια που πατάνε. Δεν θα υπάρχει κούρεμα με συμμετοχή ιδιωτών, το φθηνό χρήμα με 1% επιτόκιο για τρία χρόνια κατοχυρώθηκε.
Άρα οι τράπεζες θα μπορούν άνετα να συνεχίζουν να αγοράζουν χρέος, κυρίως γαλλικό και ιταλικό, δανείζοντας τις κυβερνήσεις και (;) χρηματοδοτώντας την οικονομία.
Η οικονομική διακυβερνηση ενισχύεται, μιας και αποκλείεται πλέον, μέσω της προληπτικής κατάθεσης και παρακολούθησης των εθνικών προυπολογισμών, να εμφανισθεί άλλη Ελληνοπορτογαλλική περίπτωση.
Θρίαμβος των Μερκεζί που ήδη αγαλλιάζουν στις συνεντεύξεις τους.
Τα παραπάνω μοιάζουν απίστευτα λίγα, φτωχές ασπιρίνες είτε λάθος θεραπείες σε βαριά αρρώστεια.
Η Αγγλία έξω από την Ευρώπη δεν είναι αναγκαστικά ένα καλό νέο. Χάνεται επισήμως κάθε έλεγχος και δημιουργείται ένα ανταγωνιστικό κέντρο χρηματοοικονομικών συναλλαγών, σφήνα ανάμεσα στην Αμερική και την Ευρώπη. Κάτι σαν παράδεισος απορρύθμισης, τροχοπέδη της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Και κάτι σαν σταθμός μόνιμης υπονόμευσης της Ηπειρωτικής αξιοπιστίας.
Το ΔΝΤ αναδεικνύεται σε ρυθμιστή των Ευρωπαικών υποθέσεων. Για δύο λόγους.
Πρώτον γιατί σε αυτό και όχι στα Ευρωπαικά ταμεία μεταφέρονται τα χρήματα , οι εγγυήσεις για το χρέος. Προσδοκώντας ότι το ΔΝΤ θα προσελκύσει και κεφάλαια τρίτων χωρών. Όμως αν η Ευρώπη δεν εγγυάται και δεν αναλαμβάνει το χρέος της τότε γιατί οποιοσδήποτε άλλος να το πράξει;
Δεύτερο γιατί το ΔΝΤ θα αποφασίζει εάν συντρέχει λόγος κουρέματος χρέους. Δηλαδή η διαχείριση εθνικών οικονομικών κρίσεων, μεταφέρεται από την Ευρώπη στο ΔΝΤ.
Αυτό μπορεί πρόσκαιρα να καθησυχάζει τις “αγορές” στο να εξακολουθήσουν να αγοράζουν ομόλογα χωρίς υπερβολικά επιτόκια και ασφάλιστρα κινδύνου, όμως στέλνει την Ευρώπη πολύ πίσω σε σχέση με θεσμούς και λειτουργίες διακυβέρνησης.
Εκχωρούνται κυριαρχικά Ευρωπαικά δικαιώματα.
Όσο και αν η δημοσιονομική πειθαρχία μοιάζει αναγκαία, σίγουρα δεν είναι και ικανή συνθήκη για την επιβίωση της Ευρώπης. Με στόχους για το έλλειμμα κάτω από 3% και για το χρέος στο 60% του ΑΕΠ η Ευρώπη δεν μετασχηματίζεται , κατεδαφίζεται.
Γιατί αυτοί οι στόχοι απλά σημαίνουν επανάληψη της Ελληνικής δυστυχίας σε Ευρωπαική κλίμακα, σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία. Αυτοί οι στόχοι σημαίνουν ΥΦΕΣΗ.
Εκτός αν κάποιοι πιστεύουν πως το κοινωνικό κράτος και οι ασφαλιστικές παροχές μπορούν να επιβιώσουν του μαρασμού που θα επιφέρει αυτή η πολιτική. Ποιος θα χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα των φόρων και των εισφορών που αναγκαστικά θα γεννηθούν;
Και ποια Ευρωπαική κοινωνία θα αποδεχθεί την ύφεση;
Κι ας επιβάλλει ποινές το Δικαστήριο της Ευρώπης, όπου και αυτόματα θα παραπέμπονται οι μη συμμορφούμενοι.
Βραχυπρόθεσμα οι αγορές μπορεί να ηρεμήσουν. Μπορεί ο Σαρκοζί να ενδυθεί ευρωσωτήρας, να γλυτώσει το πολύτιμο του ΑΑΑ από τους οίκους αξιολόγησης και να διεκδικήσει τις εκλογές. Κι η Μέρκελ να ανέβει στις δημοσκοπήσεις. Μπορεί για 6-8 μήνες οι τράπεζες να αγοράζουν γαλλικά ομόλογα.
Όμως η Ευρώπη αντί πολιτικά να ισχυροποιηθεί και οικονομικά να κυβερνηθεί διασκορπίζεται. Αγγλία εκτός, ΔΝΤ και όχι ΕΚΤ για τα οικονομικά, αυτόματος πιλότος Δικαστηρίου αντί για πολιτικές ανάπτυξης και κοινωνικής σύγκλισης.
Το μόνο εγωιστικά παρήγορο της Συνόδου, είναι πως η Ελλάδα θα αφεθεί.
Αν έχουμε μυαλό, θα αφεθούμε με τις συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου.
Αλλοιώς στη μοίρα της δραχμής μας.