Το στερεότυπο πως μοιάζουμε με τους γείτονες της Αδριατικής, una faca una raca το επικαλούμαστε συνήθως για την ανεμελιά, το φασαριόζικο και φωνακλάδικο, την απατεωνιά και την έξω καρδιά. Όχι βέβαια πως αυτά μοιάζουν και πολύ με την Ιταλία πάνω από τη Ρώμη αλλά υπάρχει και η Σικελία για να βγαίνει η σούπα του μέσου όρου.
Πικρά, στην πολιτική φαίνεται τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο να συγκλίνουμε. Στην απαξίωση του δημόσιου βίου, την οπερετική λειτουργία των θεσμών και την αποδεδειγμένη ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού.
Εξ άλλου στη λίστα των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε ότι αφορά στις καταδίκες για παραβιάσεις κοινοτικού δικαίου, λάθρες απορροφήσεις πόρων, καθυστερήσεις στην εισαγωγή καινοτομιών και θεσμικών αλλαγών οι δυο χώρες με τη δική μας σταθερά σημαιοφόρο, φιγουράρουν ψηλά
Φαινόμαστε να κάνουμε τα ίδια λοιπόν αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Εκείνοι έχουν έναν Μπερλουσκόνι να εκφράζει και να σηματοδοτεί την κατρακύλα τους. Επιβιώνει –ελλείψει και σοβαρών αντιπάλων- του αυτονόητου, ότι για παράδειγμα όποιος φίλος του έχει δικαστική εμπλοκή δεν μπορεί να την αποφεύγει γιατί τον κάνει υπουργό. Σαν το λύκο στην παγίδα ξέρει πως μόλις αφήσει την πρωθυπουργία θα πάει φυλακή κι ας είναι 75ρης.
Συμπέρασμα: γαντζώνεται στην πρωθυπουργία κι ας έχουν βαλθεί οι πρώην δικοί του άνθρωποι να του φορτώνουν κάθε μέρα-για να τον ξεφορτωθούν- κι ένα νέο ημι-ανήλικο πληρωμένο έρωτα. Αφόρητος καραγκιόζης σε μια μεγάλη χώρα.
Γιατί; Γιατί όποιος δει αποτελέσματα εκλογών θα τρομάξει για το βαθμό συναλλαγής –άρρητης, υπόγειας- αλλά κρυστάλλινα καθαρής μεταξύ του Μπερλουσκόνι και της παλιάς Ιταλίας : των διεφθαρμένων συνδικάτων, του απέραντου αυτοδιοικητικού δημόσιου, της πάλαι ποτέ αριστεράς. Αυτοί που θεωρητικά αναθεματίζουν το Μπερλουσκόνι είναι το βασικό του στήριγμα γιατί εμποδίζουν κάθε αλλαγή κάθε προσπάθεια προσαρμογής στις υπερ-εθνικές απαιτήσεις των καιρών. Τόχει ξανακάνει η Ιταλία. Με τον Μουσολίνι. Τότε ο Ντούτσε τώρα ο Καβαλιέρε.
Εμείς δεν έχουμε έναν να του τα φορτώσουμε και να τον αναδείξουμε ως εθνικό μας καραγκιόζη. Έχουμε πολλούς μικρούς Μπερλουσκόνι, συνήθως θρασύδειλους χωρίς καν τη μαγκιά του Μεγάλου. Που συνωστίζονται σε αίθουσες Εξεταστικών επιτροπών και μας κοροϊδεύουν το ίδιο κυνικά με εκείνον.
Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο, οι ένοχοι θα τιμωρηθούν, η αλήθεια θα λάμψει. Στο Βατοπαίδι, στη Siemens και ποιος ξέρει που αλλού! Λέξεις, λέξεις, καταραμένες λέξεις.
Πολιτικά εγκλήματα που έχουν παραγραφεί , σκάνδαλα όπου δεν φτάνει που τα πληρώσαμε ως φορολογούμενοι σε μίζες, τώρα πληρώνουμε με τη μορφή εξόδων και συνεδριάσεων των Επιτροπών και την ανώφελη οπερέτα της δήθεν διερεύνησής τους.
Και κανείς δεν αποδίδει την ευθύνη , με όνομα και στοιχεία στους πρωτεργάτες για παράδειγμα της Συνταγματικής «εκτροπής» που έφτιαξε το νόμο περί ευθύνης υπουργών, το τείχος της «ντροπής» για την προστασία της κάθε κυβερνητικής ατασθαλίας.
Βενιζέλος, νυν υπουργός και Παυλόπουλος πρώην υπουργός είναι το αχτύπητο δίδυμο της μοναδικής συναίνεσης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ στην οκταετία Σημίτη. Άξιοι Πανεπιστημιακοί, τηλεοπτικοί χείμαρροι και πολυπράγμονες αλαζόνες, κατακεραύνωναν οποιονδήποτε τότε προσπαθούσε απλά να πει πως η διαφάνεια είναι μια διεργασία μόνιμη, καθημερινή, επίπονη σύμφυτη και αναπόσπαστη της ίδιας της πολιτικής δράσης, κατά κάποιο τρόπο η πεμπτουσία της.
Ότι με νόμους για μετόχους, βασικούς και τρεχαγύρευε, με συνταγματικές δήθεν αυστηρές δεσμεύσεις, κατοχυρώνεται η ασυλία της πολιτικής αυθαιρεσίας, αλλοιώνεται το πολίτευμα μιας και οι κρινόμενοι κρίνουν και μια ιδιότυπη κυριαρχία κάστας-των εκάστοτε 300- αυθαιρετεί στη χώρα.
Οι περισπούδαστοι μαθητευόμενοι μάγοι έπεισαν, σε περίοδο γενικής αδιαφορίας για οτιδήποτε πλην μυκονιάτικων όνειρων απόλαυσης, και επικράτησαν. Σήμερα σιωπούν χωρίς καν το θάρρος μιας πολιτικής αυτοκριτικής.
Και διάφοροι διαπρεπείς ασήμαντοι, βουλευτές όλων των κομμάτων, κάνουν καριέρα μάλλον εισαγγελέα, συνεδριάζοντας για τα παραγραφέντα, αποδίδοντας ευθύνες όπου τους κατέβει. Με δικά μας λεφτά και κυρίως με δική μας καθημερινή υπόμνηση της κοροϊδίας που μας υποβάλλουν και της ξεφτίλας που μας στοιχειώνει.
Ούτως ώστε ίσως να χρειασθεί να φτάσουμε να διαδηλώνουμε σε λίγο με σύνθημα: Όχι άλλη κάθαρση. Όχι άλλες εξεταστικές. Αφήστε τους ενόχους ατιμώρητους. Δεν αντέχουμε τόσο άπλετο φως, μας στράβωσε η αλήθεια. Μπούρκα στον ήλιο της δικαιοσύνης.
Κι έτσι φτάνω να αναρωτιέμαι. Τι προτιμώ για να χαίρομαι την ξεφτίλα μου; Έναν πρωθυπουργό Μπερλουσκόνι ή πολλούς, μα τόσους πολλούς άσημους δημόσιους ανύπαρκτους άνδρες. Λάθος δίλημμα αλλά θλιβερά πραγματική κατάσταση.