Όταν ρωτάς πολιτικούς γιατί τώρα και όχι εδώ και δεκαετίες τα επιδόματα μαιμούδες δεν ελέγχθησαν, οι αλλαγές στα οργανωτικά του Δημοσίου δεν πραγματοποιήθηκαν, γι αυτά και τόσα άλλα, σκύβουν το κεφάλι και λένε : ναι αυτά είναι οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος.
Και την στιγμή που, κάτω από εξωτερική πίεση, όλα προσπαθούν να αλλάξουν σε κατεύθυνση θετική σε ότι αφορά στους θεσμούς του δημοσίου, στην παιδεία ο υπουργός ξεκινά ανάποδα, πάει προς τα πίσω, σαν σε διατεταγμένο έργο.
Τι ειρωνεία!
Στην Παιδεία από τις Πανελλήνιες και το Λύκειο έως την πολύπαθη τριτοβάθμια, όλοι εδώ και χρόνια συμφωνούν σε κάτι : το χάλι της.
Που πρόσφατα απέκτησε και δραματική κοινωνική διάσταση , όταν η Αθήνα κάηκε, από εκ Νομικής ορμωμένων κακοποιών.
Η πρώτη πράξη συνεργασίας, κοινής λογικής μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, πλην αριστερών Λακεδαιμονίων, ήταν το νομοσχέδιο της κ. Διαμαντοπούλου για την Παιδεία.
Νομοθετούσε τα απολύτως αυτονόητα και παγκοσμίως ισχύοντα. Κατάργηση ασύλου, αξιολόγηση διδακτικού προσωπικού, εκλογή Δ.Σ. στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας χωρίς συμμετοχή φοιτητών.
Στην δευτεροβάθμια, δηλαδή κυρίως στο Λύκειο εισήγαγε στην ουσία την νοοτροπία του baccalaureate στην φοίτηση και εισαγωγή στα Πανεπιστήμια.
Τίποτε πρωτοποριακό, καινοτόμο. Απλά βήματα προσαρμογής ενός ξεχαρβαλωμένου, άθλιου συστήματος.
Χαιρετίστηκε σαν πρώτη πράξη εκλογίκευσης των πολιτικών δυνάμεων και δικαίως
Γιατί ήταν δύσκολη η συμφωνία. Η Παιδεία, γεννά τόσα πάθη, σχετίζεται τόσο εύκολα αν και όχι πάντα τόσο άμεσα όσο νομίζουν οι πολιτικοί και εκπαιδευτικοί, με αξίες και πιστεύω, ώστε είναι πράγματι δύσκολο να βρεθεί συμφωνία ανάμεσα στο τόξο που καλύπτει πολιτικά τον κ. Γεωργιάδη και την κ. Ρεπούση για παράδειγμα.
Αντί να προσπαθεί για εφαρμογή του νόμου στην εκλογή των συμβουλίων διοίκησης στα Πανεπιστήμια, διαπιστώνει λέει το αδιέξοδο, που όμως γνωρίζει πως το προκαλούν δεδομένες μειοψηφίες που παρακωλύουν σταθερά τις εκλογικές διαδικασίες.
Και ετοιμάζεται για “διορθωτικές” κινήσεις.
Τι λαμπρή παιδαγωγική αντίληψη όταν υποχωρεί στην εφαρμογή του νόμου που ψηφίστηκε από 260 βουλευτές
Τι μέγεθος δημοσίου ανδρός η εγκατάλειψη της πολιτικής εμπρός σε συντεχνίες και κυκλώματα.
Τι ανάστημα κρατικού λειτουργού που ανατρέπει την συνέχεια του κράτους ανεξαρτήτως προσώπων.
Μετράμε στις πράξεις αυτές παθογένειες, γνωστές και βασανιστικές, όχι ελπίδες.
Προσθέτουμε απογοήτευση!
Στην δευτεροβάθμια παιδεία αναγγέλλει πάγωμα των αλλαγών. Μεταθέτει στην επόμενη κυβέρνηση τις αποφάσεις σχετικά με τον τρόπο εισαγωγής, την ελεύθερη πρόσβαση στα Πανεπιστήμια αλλά και την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.
Κι έτσι προσφέρει έργο ανατροπής στους μαθητές της Α Λυκείου και τους γονείς τους, αλλά και στους εκπαιδευτικούς που φέτος τους δίδαξαν. Δεν ξέρουν τι θα τους συμβεί κι αν όλη τη χρονιά στραβά αρμένισαν!
Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Μπαμπινιώτης θέλει να αποκομίσει τον τιμητικό τίτλο του “Ρέππα της Παιδείας” στην υπουργική του διαδρομή.
Ο συνάδελφος του στην κυβέρνηση Παπαδήμα έχει γράψειτην ιστορία του παλαιοκομματισμού αφού έχει ήδη καταφέρει:
να αναιρέσει τις αλλαγές Γιαννίτση στο ασφαλιστικό το 2001.
Να εφεύρει το σύστημα κοροϊδίας της τρόικα για την εφαρμογή του μνημονίου στις Μεταφορές.
Να υποσχεθεί τον Ιούνιο εφεδρεία στο Δημόσιο και να την λήξει ατελέσφορα το Δεκέμβριο.
Υπό την πίεση της δανειακής σύμβασης , όλα τα “έργα Ρέππα” ανατρέπονται με πολλαπλάσιο όμως κόστος για τους Έλληνες.
Για την Παιδεία δεν υπάρχει μνημόνιο, έξωθεν πίεση που θα υποχρέωνε σε εφαρμογή των συμφωνημένων, των νόμων..
Είμαστε αφελείς ή ρομαντικοί που πιστέψαμε πως η πλειοψηφία του 85% της Βουλής ήταν αρκετή, χωρίς βούρδουλα, χωρίς Γερμανούς για να εφαρμοσθεί επιτέλους ο νόμος;
Ας το απαντήσει αυτό ο κ. Υπουργός. Και κυρίως ας το εξηγήσει απλά, καθαρά στους μαθητές, στους νέους που ως εκπαιδευτικός σε όλη τη ζωή του υποσχέθηκε να διδάσκει.