Η Ελλάδα χάνει , το σύστημα κερδίζει. Μετά από τριήμερα καμώματα που μας φέρνουν πιο κοντά στην χρεοκοπία, μετά από πράξεις της δραχμής και της ντροπής.
Χθες όλη ημέρα, ο κ.Βενιζέλος, είχε τη δύναμη (;) να μπλοκάρει τη συμφωνία, και να οδηγήσει τελικά στο σημείο μηδέν. Μόνος; Δεν νομίζω
Ο κ Παπαδήμου απερρίφθη. Ήθελε να είναι πραγματικός πρωθυπουργός. Χαίρει εκτίμησης στην Ευρώπη. Είναι τεχνοκράτης, ακαδημαϊκός, έμπειρος σε διαπραγματεύσεις. Ενδεχομένως να έχει και πολιτικά προσόντα.
Άρα είναι επικίνδυνος.
Για το αιώνιο σύστημα ΠΑΣΟΚ του κ. Παπανδρέου, για τον κο Βενιζέλο, που θεωρεί πως έχει παρόμοιο προφίλ. Του κόλλησαν λοιπόν την ετικέτα του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ, γιατί προτιμά τους κκ. Γιαννίτση και Ράπανο στο οικονομικό επιτελείο. Δηλαδή προτιμά ικανούς και ειδικούς. Αμάρτημα.
Θα ήταν εάν πετύχαινε, πιθανός σκληρός ανταγωνιστής για τον κο Σαμαρά. Θα τον υποχρέωνε να μιλήσει συγκεκριμένα για πολιτική , να αποφασίσει ανάμεσα στις αντιμνημονιακές κορώνες και τις αδήριτες πραγματικότητες. Στρίμωγμα.
Ο κος Παπαδήμου προς στιγμήν ενσάρκωσε μιαν άκρη ελπίδας. Με άπειρα ερωτηματικά, αλλά ελπίδα. Ότι ακόμη ενεργό, σοβαρό, υπεύθυνο διαθέτει η χώρα αισθάνθηκε την ανάγκη να τον κοιτάξει με ενδιαφέρον ή ακόμη και με διάθεση συστράτευσης.
Ένα «για την πατρίδα» χωρίς φωνή αλλά με απόφαση.
Το σύστημα τον απέρριψε, έβγαλε ότι ζητούσε.
Ποιος χάνει; Μα η Ελλάδα. Αλλά για την Ελλάδα ποιος νοιάζεται;
Όταν αρμενίζουν οι βαρκούλες των εγωισμών μας, τα καράβια που χάνονται θα κοιτάμε;