Διότι τα εξής συνέβησαν.
Η Ευρώπη αντιλήφθηκε πως η Ελλάδα συνιστά συστημικό κίνδυνο, άρα χρειάζεται ριζική αντιμετώπιση.
Ή μέσα ή έξω.
Το μέσα είναι η δανειακή σύμβαση. Το έξω ετοιμάζεται σε όλα τα επιτελεία. Το τελεσίγραφο περί κυβέρνησης διευρυμένης ήρθε από το Βερολίνο χθες. Ούτως ή άλλως τυπική καταληκτική ημερομηνία είναι τα μέσα Δεκεμβρίου , οπότε θεωρητικά αδειάζουν τα ταμεία. Εννοείται πως λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στους κυβερνώντες , αυτό θα συντελεσθεί πολύ νωρίτερα.
Η Ευρώπη συνειδητοποίησε πως στην Ελλάδα κυβερνούν εξωσυστημικοί, άρα επικίνδυνοι άνθρωποι. Στην πάγια άποψη περί τυχοδιωκτισμών της οικογένειας Παπανδρέου, προστίθενται μια αξιωματική αντιπολίτευση που παραλογίζεται –θέλει τα λεφτά αλλά όχι την ευθύνη υλοποίησης της σύμβασης!!! – και ένας αντιπρόεδρος που συναινεί ως καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου σε δημοψήφισμα Ευρωπαικής συνθήκης, από τοπικό κοινοβούλιο.
Το «πάμε να φύγουμε» θα ειπωθεί σε πολλές γλώσσες το Σαββατοκύριακο.
Η Ελλάδα ψήφισε πως θέλει να είναι στην Ευρώπη. Οι αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις που ακολούθησαν την πρόταση περί δημοψηφίσματος, ο πανικός και οι πολιτικές πρωτοβουλίες έδειξαν καθαρά πως σήμερα τον διάολο τον λένε δραχμή.
Η Ελλάδα απέδειξε, προς στιγμήν τουλάχιστον, πως δεν ξέρει πώς να μείνει στην Ευρώπη. Γιατί , δεν υπάρχει , παρά τις περί αντιθέτου πομφόλυγες, καμιά συνείδηση κοινού συμφέροντος. Ο καθένας υπερασπίζεται την ακρούλα, το χωραφάκι, την καρεκλίτσα του, την μικρή δική του αλήθεια που την κάνει μεγάλη σαν βουνό. Και πνίγεται μέσα της και φουντάρουμε όλοι μαζί.
Αυτά ήταν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.
Κι εδώ έρχεται η καρέκλα του Γιώργου που τον αγκάλιασε. Δεν είναι δεμένος μαζί της αλλά τον κυνηγά και σφίγγεται γύρω του. Την παραδίδει και όλοι του την επιστρέφουν. Ψήφος εμπιστοσύνης. Δηλώσεις Σαμαρά. Η καρέκλα γύρισε πίσω.
Το αίσθημα ανακούφισης, που κυριάρχησε στο μεσοδιάστημα, δηλαδή από την Δευτέρα έως χθες είναι γιατί η Ν.Δ. δήλωσε πως θα ψηφίσει την σύμβαση, και η Ευρώπη ουσιαστικά απέκλεισε το δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου.
Αυτό το κεφάλαιο ελπίδας εξανεμίσθηκε. Με δυο διαφορές.
Πρώτον στην Ευρώπη αυξάνονται οι πιθανότητες εγκατάλειψης μας.
Δεύτερον η πολιτική και ηθική πλέον απαξίωση για τον πρωθυπουργό, αλλά και τους βουλευτές του, αλλά και τον αντιπρόεδρο, αλλά και για τον κ Σαμαρά έχει αυξηθεί υπερβολικά. Χωρίς επιστροφή.
Το πλοίο είναι ακυβέρνητο και το ναυάγιο θέμα χρόνου.
Όπως πάντα ζητείται θεός για να βάλει το χέρι του.
Υ.Γ. Παρακαλούμε τον πρωθυπουργό να μην μας σώσει άλλο. Τον ευχαριστούμε για όσα έκανε και μας ανέλυσε χθες στην ομιλία του στη Βουλή. Και καταλαβαίνουμε το δράμα που περνά με την καρέκλα που τον σφίγγει. Ας κάνει έναν τελευταίο κόπο να την σπρώξει μακριά του, την άτιμη.