Περιλαμβάνει όχι μόνο ζητήματα για την αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης – το περίφημο μνημόνιο- αλλά και μέτρα για την ανάπτυξη, την ανασυγκρότηση της χώρας, την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος που δεν έχουν σχέση με το μνημόνιο.
Είναι η πρώτη φορά από το 1974 και μετά, που κόμματα με πολύ διαφορετικές αφετηρίες, αξιακές και ιδεολογικές, προσπαθούν να βρουν και να αξιοποιήσουν σημεία που τα ενώνουν όχι ότι τα χωρίζει.
Μόνο και μόνο γι αυτό , για την προσπάθεια κοινής πλατφόρμας αξίζει η θετική κρίση.
Στα περισσότερα από τα σημεία που περιλαμβάνει το κείμενο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνυπέγραφε αβίαστα, εύκολα και αυτονόητα.
Το γεγονός έχει τη σημασία του, γιατί συνεπάγεται πως εάν αυτά τα σημεία σύγκλισης κάποτε γίνουν και πολιτικές, δύσκολα θα συναντήσουν κοινωνική αντίδραση.
Η πλατφόρμα είναι οδηγός διακυβέρνησης και πλαίσιο διαπραγμάτευσης.
Διαπραγμάτευση και διακυβέρνηση συνδέονται αλλά δεν ταυτίζονται.
Είναι ξεκάθαρο πως για να διαπραγματευθούμε πρέπει να δώσουμε δείγματα γραφής. Δηλαδή να κυβερνηθεί η χώρα , που εδώ και δυο μήνες ψηφίζει και τους 5 προηγούμενους απλώς εκτελούσε συμβατικούς , προαπαιτούμενους όρους της δανειακής σύμβασης.
Διακυβέρνηση σημαίνει κοινωνική αποδοχή και επιβολή, συζήτηση αλλά και εφαρμογή.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές, είτε αφορούν στο φορολογικό σύστημα, είτε στις αποκρατικοποιήσεις είτε στο Δημόσιο τις ΔΕΚΟ και τους οργανισμούς , περιμένουν το χρονοδιάγραμμα και τις προτεραιότητες, το σχέδιο πραγματοποίησης τους.
Χωρίς αυτές τις προσπάθειες δεν έχει νόημα η συζήτηση με την Ευρώπη. Το χρονικό περιθώριο θα μας δοθεί, αλλά τα υπόλοιπα : εργασιακά, μισθολογικά που περιλαμβάνονται στην πλατφόρμα θα αρχίσουν να συζητούνται μόνο εάν κάνουμε κι εμείς κάτι.
Το να ζητάς χωρίς να δίνεις, με επιχείρημα την απειλή καταστροφής του συνόλου, δεν ονομάζεται διαπραγμάτευση αλλά ασφαλής δρόμος για την απομόνωση και την αποτυχία.
Το αρχικά δύσκολο λοιπόν δεν θα είναι η διαπραγμάτευση αλλά η διακυβέρνηση. Δηλαδή η πολιτική ικανότητα της τριανδρίας να θέτει την ημερήσια διάταξη των μεταρρυθμίσεων, να επαναφέρει τη συζήτηση στο συγκεκριμένο, μακρυά από τις ιδεοληψίες και τα σχήματα των καλών-κακών, η ικανότητα της κυβέρνησης να εφαρμόζει πολιτικές και να παράγει αποτελέσματα.
Και πάνω από όλα η εμπέδωση, η κοινή συνείδηση, πως όταν έχεις να ανέβεις ένα βουνό υπάρχει ένας μόνο τρόπος. Να αρχίσεις να περπατάς προς τα πάνω. Με όση βοήθεια γίνεται για τους πιο αδύναμους, αλλά προχωρώντας.
Αλλιώς ο φόβος του αδύνατου σε ακινητοποιεί και η κουβέντα γίνεται αν είναι δίκαιο να το ανέβεις και γιατί δεν φτιάχνουν δρόμο και δεν σε πάει λεωφορείο.
Θα μπορέσει αυτή η κυβέρνηση να αρχίσει να εφαρμόζει όσα περιγράφει στο 8σέλιδο;
Από που θα αρχίσει; Χρόνοι; Προτεραιότητες; Εφόδια;
Δεν υπάρχει χρόνος να περιμένουμε αλλά αποκλείεται να μην δώσεις κάποιο περιθώριο πριν αρχίσεις να κρίνεις.
Ιδίως όταν μεσολαβούν και δύσκολες προσωπικές καταστάσεις υγείας , όπως με τον πρωθυπουργό.
Η συγκρότηση της κυβέρνησης δεν ενθουσίασε. Ακολούθησαν τα απρόοπτα υγείας. Ο ορίζοντας μικραίνει, ο χρόνος στενεύει.
Όμως είναι η πρώτη φορά μιας συνεργασίας, κι αυτό αυξάνει την υπομονή που κανείς μας κανονικά δεν διαθέτει.
Ας ελπίσουμε στην επιτυχία. Θα είναι για την Ελλάδα ολόκληρη.