Φίλε Γιάννη, όπως γνωρίζεις πολύ καλύτερα από εμένα, το συμπέρασμα εξαρτάται από τη σύγκριση και κυρίως από τα πράγματα που συγκρίνουμε.
Αν τη σύγκριση την κάνουμε με βάση τα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας, τότε ενδεχομένως ο Γιάννης Στουρνάρας, να έχει ένα κάποιο δίκιο. Αν όμως, την κάνουμε λαμβάνοντας υπόψη την πραγματική κατάσταση των αριθμών της ελληνικής οικονομίας, η οποία δεν καταγράφεται στα επίσημα στοιχεία, τότε κατά την ταπεινή μου γνώμη έχει άδικο και εξηγούμαι.
Αν λάβουμε υπόψη τον προϋπολογισμό τα έσοδα τα φορολογικά και τα έσοδα τα ασφαλιστικά, όπως καταγράφονται στα επίσημα χαρτιά, αν κάνουμε τους υπολογισμούς με βάση το επίσημο καταγεγραμμένο Α.Ε.Π., τότε ασφαλώς τα αποτελέσματα της αριθμητικής δεν είναι ευχάριστα.
Αν όμως συνυπολογίσουμε την φοροδιαφυγή, που σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις τραπεζών ανέρχεται στα 15 δις ευρώ το χρόνο, την εισφοροδιαφυγή που ξεπερνάει τα 10 δισεκατομμύρια, τα έσοδα που χάνονται από το λαθρεμπόριο και το παραεμπόριο, τότε η ασφαλιστική δαπάνη ως ποσοστό των εσόδων του προϋπολογισμού αλλάζει δραστικά.
Αν πάλι λάβουμε υπόψη την τεράστια παραοικονομία (πολύ μεγαλύτερη από εκείνη των άλλων χωρών της Ευρωπαΐκής Ενωσης), τότε πάλι οι δαπάνες του ασφαλιστικού ως ποσοστό του Α.Ε.Π., είναι λιγότερες από εκείνες που καταγράφονται στις επίσημες κρατικές δέλτους.
Και τα αναφέρω αυτά για να δούμε ποια είναι η προτεραιότητα ή καλύτερα ποια θα πρέπει να είναι η προτεραιότητα μιας ορθής οικονομικής πολιτικής.
Θα πρέπει να μειώσουμε τις συντάξεις ή κάποιες από τις συντάξεις όπως υπονοεί ο Γιάννης Στουρνάρας ή μήπως θα πρέπει να βελτιώσουμε τον εισπρακτικό μηχανισμό του κράτους για να εισπράττει τους φόρους και τις εισφορές, να πατάξουμε το λαθρεμπόριο και το παραεμπόριο και να περιορίσουμε την παραοικονομία;
Όπως γίνεται αντιληπτό από την απάντηση στο προαναφερόμενο δίλημμα εξαρτώνται και οι πολιτικές που πρέπει να εφαρμοστούν. Αν υποστηρίξουμε ότι η αιτία είναι το γενναιόδωρο ασφαλιστικό σύστημα, προτεραιότητα της εφαρμοζόμενης πολιτικής θα πρέπει να είναι η περικοπή κάποιον ή όλων των συντάξεων.
Αν όμως επιλογή μας είναι να εισπράξουμε τα έσοδα από τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο και το παραεμπόριο, τότε ασφαλώς προτεραιότητα της κυβερνητικής πολιτικής, οφείλει να είναι οι βαθιές και ριζικές μεταρρυθμίσεις σε όλους αυτούς τους τομείς.
Αν έχουμε δίκιο εμείς που υποστηρίζουμε, ότι η ορθή απάντηση όχι μόνο για κοινωνικούς αλλά και για εξόχως οικονομικούς λόγους είναι η δεύτερη, τότε τίθεται ένα καυτό ερώτημα: Γιατί όλες οι κυβερνήσεις στο παρελθόν δεν έκαναν εκείνα που ήταν απαραίτητα σε αυτούς τους τομείς, γιατί έδειξαν μια πρωτοφανή αδράνεια ή αν θέλετε ακόμα και αδιαφορία και γιατί ακόμα και η σημερινή κυβέρνηση, δεν κάνει γρήγορα και ριζικά όλα όσα απαιτούνται για να επιτευχθούν οι στόχοι;
Για τη σημερινή κυβέρνηση αυτό που ειπώθηκε δεν αποτελεί παρά διαπίστωση, που έκανε ουσιαστικά και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος στη συνέντευξη Τύπου την περασμένη Πέμπτη. Και μετά την αυτοκριτική Τσακαλώτου, όπως είναι λογικό, περιμένουμε αλλαγή της πολιτικής σε αυτό το σκέλος. Περιμένουμε να δούμε την κυβέρνηση να καθιστά προτεραιότητα των προτεραιοτήτων τις μεταρρυθμίσεις σε όλο αυτό το χώρο, ο οποίος στο παρελθόν έχει διακριθεί για τη φαυλότητα και τη διαφθορά.
Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, θα λέγαμε στην κυβέρνηση. Και θα προσθέταμε πως αν δεν προωθήσει τάχιστα τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ας ετοιμαζόμαστε για περισσότερες περικοπές των συντάξεων και δικαίωση του Γιάννη Στουρνάρα.