Ιστορίες πικρές, λυτρωτικές, ιστορίες ελπίδας , φόβου ακόμη και απόγνωσης. Ιστορίες με σενάρια διαφυγής ,καταφυγής ,στροφών και επιστροφών με πρωταγωνιστές νεοσσούς , μεσήλικες και γέρους.
Στο μεσοδιάστημα των εκλογών του καλοκαιριού για την ανάδειξη κυβέρνησης που αυτές τις μέρες δοκιμάζει τα όρια της , ο μικρός Πολωνός αποχαιρέτησε με το τελευταίο ελληνικό παγωτό στο χέρι , όπως ανήγγειλε με μια θριαμβευτική αμηχανία στον ζαχαροπλάστη . Ίση με τη ζωή του ευρό η ηλικία του , αφόρητο σαν την ζέστη το βάσανο του για το αν θέλει να φύγει .
Το φθινόπωρο , πολλοί έρωτες της εφηβείας βαλσαμώθηκαν μέσα στα κανάλια των κοινωνικών δικτύων , αφού τα διηπειρωτικά ταξίδια της μετανάστευσης ήταν αναγκαστικά και προγραμματισμένα. Οι αποχωρισμοί αυτοί έχουν την τραχύτητα της κρίσης και την βιαιότητα ποικίλων ακρωτηριασμών της ψυχολογικής σφαίρας .
Η μικρή Νάνση πήγε να συνεχίσει το Δημοτικό στην Αυστραλία , από εκεί που έφυγε μωρό ,η μεγάλη της αδελφή για να το ξεκινήσει στην Ελλάδα. Στη μακρινή ήπειρο ,ο πατέρας της θα βρει άνετα ινσουλίνη για το σάκχαρο και όχι στο πενταψήφιο του ΕΟΠΥΥ, εκεί θα μπει στο πρόγραμμα για ολική περίθαλψη γιατί είχε την τύχη που εξασφαλίζουν ορισμένα διπλά διαβατήρια.
Στην κορυφή ενός ξέχειλου κάδου ανακύκλωσης άφησε την παιδική της καδραρισμένη ζωγραφιά η Ελπινίκη . Μια βάρκα που πάσχιζε να βγει από τον κακό καιρό, όπως τώρα κάνει η ίδια ,γυναίκα με οικογένεια και παιδιά. Τραβά πάλι πέρα από τον μεγάλο Ωκεανό για εργασία και μέλλον . Κάποιος μάζεψε τη ζωγραφιά με την βάρκα , άλλοι ρωτούν ζωηρά για τις εξελίξεις αυτών των μετοικήσεων , που τις οδύνες τους κάπως πραΰνει το διαδίκτυο .
Στην Ελλάδα προ της καταιγίδας του μνημονίου 3 οι μέσοι άνθρωποι που δεν έχουν πλάνα εξόδου μοιάζουν με αλαφιασμένα μυρμήγκια ,που χάνουν τις διαδρομές ,όσα δεν ποδοπατούνται από τα βαριά πέλματα της προσαρμογής . Οι φανατικοί της αναγκαστικής συμφωνίας συμπεριφέρονται σαν τους κηδεμόνες, που υπόσχονται στο άρρωστο παιδί την λύτρωση της , τάχαμου, τελευταίας μεγάλης κουταλιάς με το φαρμάκι .
Και λίγοι φαντάζομαι , ίσως και κανείς δεν θα ‘θελε να είναι τώρα στη θέση του ηγέτη της αριστεράς της ευθύνης , όπως χαρακτήρισε το κόμμα του ο Φώτης Κουβέλης . Και μόνο που έβαλε το κεφάλι του, σε κάθε περίπτωση, στο ικρίωμα της πολιτικής λαιμητόμου ομνύοντας προεκλογικά στην σταδιακή απαγκίστρωση από το μνημόνιο και τασσόμενος μετεκλογικά στο σχήμα της διακυβέρνησης , αξίζει να του αναγνωριστεί ότι απέφυγε την ευκολία .
Φτάνει όμως αυτό για να αποφευχθεί η καταστροφή που οι μεν ταυτίζουν με ενδεχόμενη πτώση της κυβέρνησης και οι δε με την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης ,που κατά βάση ψήνεται από την περυσινή Οκτωβριάτικη παρέλαση; Όσοι τουλάχιστον εμπιστεύθηκαν την ΔΗΜΑΡ και τον πρόεδρο της ελπίζουν να ανταποκριθούν στον βαθμό δυσκολίας της πολιτικής τους πρότασης .