Κακά τα ψέματα, χωρίς τα δανεικά τους, θα κυλίσουμε σε επίπεδα Βουλγαρίας στις αρχές του 90. Και κυρίως οι κάτω των 35, οι νέοι για να δουν ήλιου μοίρα, θα φύγουν μαζικά.
Δεν θα το κάνουμε, δεν το αξίζουμε.
Η Ελλάδα έχει πολύ ήλιο, πολύ γαλάζιο ουρανό, είναι πολύ δικιά μας για να την εγκαταλείψουμε ή να τη χαρίσουμε.
Μνημόνιο ή μεσοπρόθεσμο, το θέμα είναι να δούμε:
1. Πως τις αυξημένες κοινωνικές ανισότητες της πτώχευσης , θα τις μειώσουμε. Η φτώχια και η δυστυχία είναι μεγάλη και θα αυξηθεί. Όχι μόνο κραυγές κι αναθέματα, έμπρακτη αλληλεγγύη και συμπόνια. Το δίχτυ του φτωχού, τα δίκτυα της φτώχιας 500χρόνια υπήρχαν στην Ελλάδα. Με την Εκκλησία, την κοινότητα, την οικογένεια. Από το υστέρημα ή και από τη φοροδιαφυγή.
2. Πως θα παράγουμε προιόντα και υπηρεσίες με αξία και μοναδικότητα. Η επινοητικότητα ποτέ δεν μας έλειψε. Ούτε η καρτερικότητα, το κουράγιο στη δυστυχία. Θα πάμε και στις χώρες τους στις αγορές τους να πουλήσουμε, να προσφέρουμε, να ζήσουμε.
3. Πως θα στήσουμε σχολεία και πανεπιστήμια με δασκάλους, όχι φροντιστηριάδες και με μαθητές και φοιτητές, όχι μαλθακά βαρεμένα και κομματοδιαλυμένα. Να αναπνέουν γύρω τους την αυστηρή ομορφιά της Ελλάδας, που πάντα χώρα της εγκράτειας και της μεσογειακήςανάγκης ήταν. Και να εμπνέονται από την υπεροχή που τους δίνει αυτή η χώρα, όταν μιλά τη γλώσσα της, απέναντι σε χλωμούς Γκούτσιδες.
Κανέναν δεν περιφρονούμε, κανένα δεν υποτιμούμε. Είμαστε Ευρώπη γιατί είμαστε Έλληνες.
Όποιος βγάλει τη ρίζα χαλάει το δέντρο.
Είμαστε ιδιαίτερη περίπτωση, ειδική περίπτωση και έτσι και αλλιώς. Και για το χάλι και για το μεγαλείο μας.
Το πρώτο χλευάζουν το άλλο ξεχνούν , αλλά στο χέρι μας και για δικούς μας λόγους θα τους το ξαναθυμίσουμε.
Όταν λοιπόν το λέει ο κ. Ντράγκι χθες , «η Ελλάδα είναι ειδική περίπτωση, ειδική σε όλα» και χαχαχα χαχα γελάν τα γκρίζα κουστούμια από τις χαλασμένες ψυχές του Γιούνκερ και των υπολοίπων γύρω του, την τύφλα και το χάλι τους γελούν.
Δεν έχουν ζήσει την ανάγκη κι ούτε ξέρουν να τη σεβαστούν.
Δεν είναι Ευρωπαίοι ηγέτες, είναι απάτριδες υπάλληλοι.
Ο Ντράγκι σαν τραπεζίτης της Ένωσης, είναι και τραπεζίτης της Ελλάδας. Και αυτή η ιδιότητα θάπρεπε να τον έκανε να μη λέει εξυπνάδες αλλά να αγωνιά και να προσπαθεί.
Και τα άλλα γκρίζα κουστούμια και της Ελλάδας εκπρόσωποι είναι, ή μάλλον θάπρεπε.
Κι όταν ακούν για 30% Ελλήνων κάτω από το όριο φτώχιας και όταν βλέπουν σε κάθε κάδο , στην Αθήνα, γέρους ανθρώπους να ψαχουλεύουν σκουπίδια, θάπρεπε να νοιώθουν την ευθύνη του πολιτισμού που θεωρητικά κουβαλάν.
Της Ιταλικής Αναγέννησης, της Γαλλικής δημοκρατίας, του Γερμανικού διαφωτισμού, της Ελληνικής αρχαιότητας.
Να σκέφτονται και την δική τους αποτυχία.
Αλλά οι χαλασμένες ψυχές δεν ανήκουν πουθενά, ούτε στη χώρα τους.
Μόνο στον εκάστοτε εργοδότη τους.