Όπως και τα ονόματά τους , με το ΣΥΝ μπροστά δηλώνουν, έχουν τάσεις συνιστώσες, ρεύματα σκέψης που συστεγάζονται. Από το 1989 μέχρι σήμερα, όλο και κάποιο κομμάτι αποχωρεί, πράγμα που σημαίνει πως η συνύπαρξη δεν είναι εμπεδωμένη, αλλά πάντως προσπάθεια γίνεται.
Το σημειώνω γιατί αυτή η παιδεία συνεργασίας θα είναι απαραίτητη προϋπόθεση μετά τις εκλογές. Είτε για κυβέρνηση είτε για κυβερνησιμότητα.
Δεδομένου ότι τα ποσοστά των κομμάτων δεν αφήνουν να διαφανεί ενδεχόμενο αυτοδυναμίας, οι συνεργασίες για το σχηματισμό κυβέρνησης είναι απαραίτητες.
Ο Συριζα , με διάφορους τρόπους αρνήθηκε αυτές τις δυνατότητες στην διάρκεια των διερευνητικών εντολών, με προσχήματα αντιμνημονιακής συνέπειας.
Τώρα θα κληθεί να απαντήσει καθαρά με ναι ή όχι.
Εάν σχηματισθεί κυβέρνηση χωρίς την συμμετοχή του, θα κληθεί να λειτουργήσει ως αξιωματική αντιπολίτευση.
Οι εναλλακτικές είναι δύο. Της δομικής αντιπολίτευσης-όχι σε όλα- και της σφοδρής κοινωνικής σύγκρουσης.
Ο άλλος τρόπος είναι η αντιπολίτευση που θα αναγνωρίζει κάποια στοιχεία εθνικού μετώπου στην διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους εταίρους και θα στηρίζει με την δράση της και την κοινωνική κινητοποίηση το εύρος και τα επιχειρήματα της ελληνικής πλευράς.
Ή καταγγελία ή συγκυριαρχία λοιπόν.
Η πρώτη θα στηριχθεί στην γνωστή ρητορική της αδιάλλακτης στάσης, της υπόμνησης των αδιεξόδων εφαρμογής μιας , ούτως ή άλλως πολύ δύσκολης και δυσάρεστης πολιτικής.
Η δεύτερη θα διεκδικούσε την εν δυνάμει συγκυριαρχία στην επίσημη πολιτική σκηνή, την ανάδειξη του θεσμικού ρόλου και της υπεύθυνης στάσης του κόμματος.
Θα δημιουργούσε διαφοροποίηση, δηλαδή θα έκανε πολιτική.
Η κατάσταση της χώρας είναι φανερό πως, την επομένη των εκλογών, θα είναι ακόμη πιο δύσκολη.
Κάθε μέρα που περνά, εκτός από πολιτικές δηλώσεις στο twitter και απαντήσεις στο facebook, φέρνει την οικονομία πιο κοντά στην κατάρρευση. Τα δημόσια έσοδα περιστέλλονται και η, έτσι κι αλλιώς αναιμική παραγωγή, εξαχνώνεται.
Μια μονόπλευρη αντιπολίτευση θα περιορίσει τις πιθανότητες κυβερνησιμότητας στο ελάχιστο.
Το έδειξαν με τον καλύτερο τρόπο τα Πανεπιστήμια , όπου νόμος ψηφισμένος από πλέον των 250 βουλευτών , εφαρμόζεται α λα καρτ, δηλαδή όπου και όσο γουστάρουν οι συνδικαλιστές πρυτάνεις και φοιτητοπατέρες.
Η δημοκρατία μας ζει μια έντονη κρίση αντιπροσώπευσης και άρα η δύναμη των ενεργών μειοψηφιών, των ακτιβιστών, όλο και μεγαλώνει.
Ο Σύριζα είναι φανερά ανέτοιμος να κυβερνήσει. Το αποδεικνύουν οι αντιφατικές δηλώσεις στελεχών του, οι φόροι που βγαίνουν από τα μανίκια σαν άσσοι στα τηλεοπτικά πάνελ και αποσύρονται διορθωτικά ως δήθεν σκέψεις και ιδέες την επομένη.
Το συμβολίζει το ανήκουστο γεγονός, τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές, όταν υποτίθεται πως διακυβεύεται το μέλλον γενεών, ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει να μην έχει πρόγραμμα. Και να τρέχει, να ξενυχτούν για να το ετοιμάσουν μέχρι την Τρίτη 29 Μαΐου.
Αστεία πράγματα!
Η ανησυχία λοιπόν και το ερώτημα για τον Συριζα δεν είναι ν αν μπορεί να κυβερνήσει.
Αντιπολίτευση μη καταστροφική μπορεί να κάνει;
Θάνος Αγοραστός 27 Μαΐου 2012