εμποδίζουν τους τέως να φάνε την τσιπούρα τους.
Πληθαίνει η πρόκληση. Των κάθε λογής πρώην κατά νόμο υπεύθυνων, που βγαίνουν σαν τους τυφλοπόντικες και αρχίζουν να δηλώνουν σιγά σιγά παρουσία και αποποίηση ευθύνης.
Μάγκες της δεκάρας Καραμανλήδες, θρασύδειλοι Αλογοσκούφηδες, Κοντομηνάδες και επώνυμοι φοροφυγάδες, δείχνουν με το δάχτυλο κάποιον άλλο. Πάντα τον Άλλο.
Αρνούνται να κοπιάσουν, να ζοριστούν. Τεμπέληδες της ψυχής, λαγοί του συναισθήματος.
Γιατί ο κόπος του να νοιώσεις, να βάλεις το ερώτημα αν φταις, πόσο, τι έγινε τελικά, η διαδικασία αναστοχασμού, η αλλαγή προτεραιοτήτων ζωής, δηλαδή τελικά η ίδια η ζωή, είναι επίπονη , αυτό-πειθαρχική, σκληρή.
Τα πραγματικά λαμόγια είναι όλοι αυτοί που βρίσκουν κόλπα να την αποφύγουν. Αυτοί «που βροντοχτυπάν τις χάντρες» και κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, φορτώνοντας την όποια δική τους ευθύνη που δεν αντέχουν να αντιμετωπίσουν, σε κάποιον πραγματικό ή φανταστικό άλλο. Λαμόγια! Μάστορες του συμψηφισμού, καλλιεργητές συστηματικοί της ελαστικής συνείδησης, σύμβολα της κοινωνίας του δήθεν.
Κρατούν τη μια άκρη του σκοινιού που ενώνεται από την άλλη με το «δίκιο του εργάτη», τη διαμαρτυρία της μολότωφ, του να πληρώσουν οι «πλούσιοι», οι άλλοι.
Τους ενώνει η άρνηση της ευθύνης. Η άρνηση του κόπου της προσπάθειας, ο φόβος της υπαρξιακής αγωνίας, αυτής της ευεργετικής διαδικασίας αυτοσκόπησης, που από τον Όμηρο έως τους νεωτερικούς φιλοσόφους περιγράφεται ως διαδικασία εξανθρωπισμού.
Το πιο απλό, τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα, είναι να αφεθείς στη συναισθηματική απειθαρχία της οργής. Να μεταθέσεις την ευθύνη, δηλαδή τη δουλειά και να κρατήσεις την ανακούφιση της εκτόνωσης, να φυγοδικήσεις.
Σύνθημα : δεν πληρώνω, δεν έκλεψα, να πληρώσουν οι κλέφτες.
Φώναξε το δυνατά, αργά, άκουσε, σκέψου. Επαναλαμβάνεις αυτολεξεί ότι λένε οι κάθε λογής κλέφτες. Μην κάνεις τη χάρη στους ανεπρόκοπους, τραγούδα και ζήσε πως η «δουλειά κάνει τους άντρες» .
Σήμερα είναι η ευκαιρία ενός μαθηματικού σημείου καμπής. Ρήξης κι ασυνέχειας με τον τρόπο, που όλοι λιγότερο η περισσότερο, σκεφτόμασταν και ζούσαμε. Αυτή είναι η πραγματική δουλειά, το έλλειμμα νοήματος που έχουμε να καλύψουμε. Ορίζοντας εκ νέου το τι είναι σημαντικό, ώστε να βρούμε τη δύναμη να χτίσουμε όραμα και ελπίδα, περηφάνια και ενέργεια για δράση.
Αλλιώς θα επαιτούμε το ΔΝΤ, θα καταριόμαστε τη Μέρκελ, θα απορρίπτουμε την πολιτική μαζί με τους πολιτικούς. Και θα δικαιολογούμε την εφήμερη εκτόνωση που προσφέρει μια μολότωφ, ο προπηλακισμός του επώνυμου, η πληβειακή κραυγή του Κολοσσαίου.
Να τους ξεχάσουμε, αυτούς και τις αξίες τους μέσα από τη ζωή, όχι με τη λησμονιά του χρόνου αλλά με την αδιαφορία που γεννά η ζωντάνια του νέου ενδιαφέροντος.