Αλλά και για το ψευδεπίγραφο του συστήματος, που βγάζει όλως τυχαίως στη σέντρα μόλις κλείνει η Βουλή, το όρθιο πτώμα και το εκτελεί στη ΓΑΔΑ, στήνοντας και υπερβολές δημοσιογραφικών παπαγάλων για ράβδους χρυσού και λίρες χρυσές. Τα 30 αργύρια έλειψαν μόνο.
Τα Μέσα εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη φύση και φτιάχνουν τη μνήμη κοντή. Ξεχνάς συστηματικά, θυμάσαι επιλεκτικά και κατασκευάζεις εύκολα, όποια αλήθεια σου είναι στιγμιαία χρήσιμη. Δεν υπάρχουν ούτε χθες ούτε αύριο.
Αυτό το απέραντο παρόν χωρίς μνήμη, δηλαδή χωρίς θέληση συνείδησης και κριτικής σκέψης το έκφρασε τέλεια, το εκπροσώπησε λαμπρά ο Άκης Τσοχατζόπουλος.
Λόγος κούφιος, α νοηματικός, υποταγμένος και υποτακτικός, “τι ώρα είναι; Ότι ώρα πεις εσύ Πρόεδρε” είναι ένα από τα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν για να περιγράψουν τον όμορφο Άκη, τον τόσο οικείο, ανέφελο, ατσαλάκωτο.
Ο Άκης έκφρασε λοιπόν την ψευδαίσθηση της επίπεδης σταθερότητας, μια ρηχή αντίληψη διαρκούς ευημερίας. Αηφόρος, σαν το αιώνιο ΠΑΣΟΚ που δεν πεθαίνει αλλά απλώς ξαποσταίνει, το σύστημα που πάντα επιβιώνει, το χρήμα που δεν στερεύει. Το έκανε τόσο πειστικά, που πολλοί το πίστεψαν και περισσότεροι το υπηρέτησαν. Είχε ευρύτατο μηχανισμό, με το αζημίωτο βέβαια και ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.
Ιστορικά, μόνιμος Παπανδρεϊκός υπουργός, τόσο βαθύ αλλά και “κηπουρικό” ΠΑΣΟΚ ώστε στην αντιπαράθεση με τον Κ. Σημίτη για την πρωθυπουργία το 1996, να αναφωνήσει ο μακαρίτης Ε. Γιαννόπουλος. “Ε όχι και ο Άκης”!!
Είναι αλήθεια πως όταν τότε, στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας ο Άκης προηγείτο του Κ. Σημίτη, διακρατώντας όλες τις ευχές και την υποστήριξη του Α. Παπανδρέου, διέτρεξε τη χώρα κάτι σαν την ανατριχίλα της γάτας. Εντελώς ανάλογο με τον πρωθυπουργό Πετσάλνικο που ο άλλος Παπανδρέου πήγε να μας φορτώσει τον Νοέμβριο του 2011, προκαλώντας αντίστοιχες λιποθυμίες.
Οι παλιοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ακόμη διηγούνται πως τότε τους έπαιρναν τηλέφωνο οι συγγενείς τους και τους απειλούσαν ή τους παρακαλούσαν να μην ψηφίσουν Άκη!!!
Ο Κ. Σημίτης δεν κατάφερε να τον ξεφορτωθεί αν και το επιδίωξε στην αρχή. Μετά το σύστημα επικράτησε και από το 2000 περίπου έγινε καθεστώς. Η φρίκη Άκη που είχε ξεκινήσει από τα δημόσια έργα, την όμορφη τηλεόραση, συνεχίσθηκε στη δημόσια διοίκηση, τις κοινοτικές επιχορηγήσεις και κατέληξε στην Άμυνα.
Στην μακρά περίοδο Άκη, το πελατειακό κράτος με διάφορες μορφές εξασφάλιζε χρήματα, στην πραγματικότητα για 30 χρόνια επιχορηγείτο ή δανειζόταν, και τα μοίραζε μετά με κρατική εγγύηση, σαν πρόσοδο στα άπειρα συναλλασσόμενα γρανάζια του.
Ο πρώτο καπετάνιος της μοιρασιάς ήταν ο Άκης. Αυτό ήταν καλύτερες μέρες, ανάπτυξη, ευημερία και ισχυρή Ελλάδα. Αυτό ήταν ένα ΠΑΣΟΚ.
Κι αυτή ήταν μια Αριστερά. Που είχε πολύ καλές σχέσεις μαζί του γιατί την έτρεφε συστηματικά . Με επιχορηγήσεις, με δάνεια, με ευαισθησίες τάχα για το Ιστορικό αρχείο, για τους πολιτικούς πρόσφυγες και τις συντάξεις τους.
Ούτε στη Νέα Δημοκρατία θύμωσαν ποτέ μαζί του. Ο Άκης ήταν μηχανικός, ρεαλιστής, πρακτικός άνθρωπος. Τον ενδιέφεραν οι λύσεις, όχι τα προβλήματα, οι αντιθέσεις, οι σκέψεις. Ήταν σύστημα.
Μοίραζε παντού ο Άκης. Μήπως δικά του ήταν;
Αυτό λοιπόν είναι η βασική αλήθεια. Ο Άκης ήταν ο τέλειος εκφραστής του πελατειακού κράτους, έγινε με τα χρόνια μια υπερκομματική, βαθιά συστημική φιγούρα. Κατέληξε εμβληματική μορφή στο πελατειακό σύστημα, υπερέβη το ΠΑΣΟΚ.
Όπως πάντα συμβαίνει μετά το θάνατο του αφεντικού, ο Άκης πίστεψε στο δικό του άστρο. Και ανθρώπινα αφέθηκε. Επιτέλους να ζήσει αυτά που τόσα χρόνια στήριζε αλλά δεν απολάμβανε.
Μια απωθητική χλιδή, αδικαιολόγητη επίδειξη πλούτου και κοσμικής αναπαλαίωσης κυριάρχησαν στην σοσιαλιστική ζωή του.
Έγινε στόχος και εύκολο θύμα. Επιπόλαια, απερίσκεπτα όπως πάντα.
Ο λειτουργικός του, συστημικός ρόλος δεν καταργήθηκε βέβαια, αλλά τα νέα αφεντικά είχαν και νέους υπαλλήλους. Αντικαταστάθηκε, αποσύρθηκε.
Κι αφού δεν διαβίωνε ήσυχα, δόθηκε και στεγνά.
Ως απόδειξη αυτοκάθαρσης, ξέκομα από το παρελθόν, προμήνυμα νέας πορείας.
Δόθηκε με κοινή συναίνεση, συστημική, πολυκομματική.
Δόθηκε και ξεχάστηκε γιατί η δικαιοσύνη αργεί, γιατί τα αδικήματα παραγράφονται, γιατί οι λογαριασμοί δεν ανοίγουν, γιατί ήρθε η Siemens και οι πολλές εξεταστικές.
Μετά μια λεπτομέρεια τον τσάκισε. Χρεοκοπήσαμε στη διετία.
Και το σύστημα, που επαναλαμβάνω δεν είναι μόνο τα δυο κόμματα αλλά και οι θεσμικοί τους αριστεροί αρνητές, χρειάστηκε υλικά παλινόρθωσης.
Η ανεξάρτητη δικαιοσύνη βρήκε λοιπόν, Μεγάλη Τετάρτη, ληστή να σταυρώσει. Καινούργιο Βαραββά, τον Άκη που χόρευε ωραίο ζεϊμπέκικο και έτσι έκανε σχεδόν απωθητική την “Ευδοκία”, τον κηπουρό που πίστεψε πως θα μείνει πάντα νέος.
Κανείς ποτέ δεν αμφισβήτησε πως ο Βαραββάς ήταν ληστής.
Όμως ο Πόντιος Πιλάτος δεν τον σταύρωσε γι αυτό!