Δεν ήταν τα λόγια. Απλά κάθε δεσμός ανάμεσα στον κυβερνήτη και τους πολίτες είχε τελειώσει. «Η εικόνα είχε φθαρεί ανεπανόρθωτα», όπως λένε και οι ειδικοί της επικοινωνίας.
Η αλήθεια είναι πως άφησε την χώρα σε χειρότερη θέση απ ότι την παρέλαβε στις 4 Οκτωβρίου 2009.
Ο απολογισμός του είναι φτωχός και οι τελευταίες εβδομάδες τον τραυματίζουν περισσότερο.
Το μείζον, παρέλαβε την χώρα σε βαθιά οικονομική κρίση και την παρέδωσε χρεοκοπημένη κατά 50%, με ερωτηματική την παραμονή στην Ευρωζώνη και την Ευρώπη.
Η Δημόσια Διοίκηση που ήθελε να αλλάξει, σήμερα είναι χειρότερη, σχεδόν διαλυμένη .
Την ανοικτή διακυβέρνηση και τη διαφάνεια του διαδικτύου γρήγορα την υπερχείλισαν το βαθύ ΠΑΣΟΚ και το βαθύτερο κράτος.
Η δικαιοσύνη που θα επιταχυνόταν, και θα αποτελούσε θεσμικό πυλώνα στη διακυβέρνηση, βρίσκεται σε δεινή, απαξιωμένη κατάσταση.
Το αίσθημα δικαίου, η καταπολέμηση της διαφθοράς και η προσμονή δομικών αλλαγών που συνόδευσαν την εκλογή του βάλτωσαν σε άκαιρα πορίσματα εξεταστικών και ανήμπορα σχήματα θολής διακυβέρνησης.
Στα ζητήματα ήθους θα έλεγε την αλήθεια και τον κυνηγά το «λεφτά υπάρχουν».
Θα κυβερνούσε αξιοκρατικά. Απλά στο γνωστό ΠΑΣΟΚ προστέθηκε και ο «κύκλος του Γιώργου».
Ήταν ο ηγέτης των «καλών προθέσεων», των «νεωτερικών ιδεών». Ο Γιώργος
Ήταν ο κυβερνήτης των ανύπαρκτων αποτελεσμάτων, των ισχνών πολιτικών. Ο Παπανδρέου.
Παντού διπλός, παντού διχασμένος. Πάντα τελικά αδύναμος.
Ενθουσίασε με την άμεση εκλογή στις εσωκομματικές του 2007.
Απογοήτευσε γιατί ο κομματικός του στρατός ήταν ότι πιο διεφθαρμένο, παλιό και σάπιο έφτιαξαν τα 30 χρόνια μεταπολίτευσης.
Ψηφίστηκε μαζικά για να αλλάξει αυτό που δεν πήγαινε άλλο. Την ανυπαρξία διακυβέρνησης
Έχασε το κεφάλαιο ελπίδας και ανοχής, με την δική του ανυπαρξία μεθόδου, σχεδίου, δράσης. Επιφόρτισε την τρόικα και τον κάθε Υπουργό με το έργο της διακυβέρνησης. Ο ίδιος απείχε.
Φάνηκε ότι θα μπορούσε να εμπνεύσει νέους αξιακούς κώδικες, να εισάγει την επιείκεια και το μοίρασμα στις νοοτροπίες των Ελλήνων.
Εμφάνισε κενό και φόβισε, έστειλε την κοινωνία φυγόκεντρα πίσω, στη συντήρηση και την στεγνή παράδοση.
Κρίνοντας μόνο και μόνο από το κομματικό σύστημα, εύκολα βλέπει κανείς πως η χειρότερη εκδοχή της Αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. εξετράφη και άνθισε στις μέρες του.
Από την άλλη λειτούργησε σαν καταλύτης.
Ο μόνιμος διχασμός του μεταξύ του πρίγκιπα της δυναστείας Παπανδρέου και του νεωτερικού, κοσμοπολίτη παράγοντα
επέτρεψε μέσα από τις παλινδρομήσεις του την ανάδειξη όλων των ρευμάτων και τάσεων της κοινωνίας. Η Ελλάδα έγινε κάτι σαν καλειδοσκόπιο, πολλών φυγόκεντρων χρωμάτων.
Η αδυναμία πολιτικής σύνθεσης που τον χαρακτήρισε έφερε στην ουσία το τέλος του λεγόμενου δικομματισμού.
Δηλαδή παγίωσε την αδυναμία πολυσυλλεκτικότητας των κομμάτων εξουσίας, που εξ ανάγκης πλέον έρχονται σε αντίθεση με τα πολύχρονα επιμέρους συμφέροντα συντεχνιών, συνδικάτων, ισχυρών επιχειρηματικών λόμπι, τα οποία εξέθρεψαν και με τα οποία συγκυβερνούσαν.
Ο κ. Παπανδρέου παραδίδει μια Ελλάδα στις χειρότερες στιγμές της περιόδου μετά τον εμφύλιο.
Ο Γιώργος παραδίδει μια Ελλάδα σε δημιουργικό χάος, ανοικτή παρά το κλείσιμό της στις αγορές, δηλαδή λειτουργικά διασυνδεδεμένη με όλες τις αστάθειες της Ευρώπης και της παγκοσμιοποίησης. Αξίες, πιστεύω, πεποιθήσεις, όλα στον αέρα.
Ο κ. Παπανδρέου συμπεριφέρθηκε σαν μέτριος πρίγκηψ. Τελευταία πράξη η απόπειρα ανάδειξης του «κηπουρού» του στην πρωθυπουργία, με ανήθικο τρόπο.
Ο Γιώργος έγινε πατροκτόνος. Η μεταπολίτευση του εμβληματικού του πατέρα, επί των ημερών του δεν τέλειωσε. Σάπισε!!
Θα είναι μάλλον αδύνατο να διατηρηθεί στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Όμως σίγουρα μπορεί πάντα να διεκδικεί με το ήρεμο πείσμα του, τα νόμιμα δικαιώματα ιδιοκτησίας στο χωραφάκι της 3ης του Σεπτέμβρη , που θα απομείνει από την πατρική περιουσία.