ούτε συγκινούν τα βουλευτικά μέλη της και τους αρχηγούς τους.. Τηλεοπτικός σταθμός, ραδιόφωνο, ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, με υπέρογκα κόστη. Ευτυχώς δεν βγάζει ακόμη εφημερίδα αλλά ας μην βάζουμε και ιδέες.
Είναι σημαντική η Βουλή, γιατί λειτουργεί σαν σύμβολο κατεύθυνσης, σαν πυξίδα, ανεμούριο για το που πάει η τάση και η κατεύθυνση της κοινωνίας.
Όταν λοιπόν οι σημερινοί ταγοί κωφεύουν στις προφανείς ανωμαλίες που γέννησαν οι ναπολεόντειες διαθέσεις των προηγούμενων προέδρων, τότε η κοινωνία το εισπράττει την παχυδερμία, ως αδιαφορία, δηλαδή ότι πάλι ο κοσμάκης την πληρώνει. Είναι φανερό ότι με αυτό το ερμηνευτικό πλαίσιο για το τι συμβαίνει πολύ μακριά δεν θα πάμε, γιατί η οργή δεν θα αφήσει τίποτα να αλλάξει στον τρόπο που σκεφτόμαστε.
Τα φώτα του κόσμου έφυγαν από την Ελλάδα. Τα spreads ξεχάσθηκαν όσο γρήγορα εμφανίσθηκαν , αλλά οι περικοπές μισθών και συντάξεων παρέμειναν. Δυστυχώς μόνοι που μείναμε, με τριμηνιαίους επισκέπτες τους ελεγκτές, αξιολογητές επιδόσεων του ΔΝΤ, μοιάζουμε αλλοπρόσαλλα μουδιασμένοι. Αναφέρομαι σε κυβερνησιμότητα, όρο που περιλαμβάνει το σύνολο των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Ας αρχίσουμε από τα εύκολα: Τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που αυξάνουν με συνέπεια την απεργιακή παραγωγικότητα, δικό τους εσωτερικό στόχο προς δικαίωση των κεκτημένων προεδρικών θέσεων εργασίας και αντιστοίχων απολαυών.
Κουβέντα οποιαδήποτε για ανάπτυξη, για δουλειά, παραγωγή, αναμόρφωση δημοσίου δεν ακούγεται.
Η κατάντια είναι χαρακτηριστική, σε ένα σωματείο που πριν 50 χρόνια ήταν φάρος για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Η ΟΛΜΕ λοιπόν, συζήτησε την διενέργεια ή μη εξετάσεων λόγω της απεργίας της Πέμπτης. Ποιος, η ΟΛΜΕ, που αν είχαν μνήμη οι σημερινοί «ηγέτες» της θα θυμόντουσαν πως τότε, στην εβδομάδα των 6 ημερών της δεκαετίας του 60, 10 Κυριακές τον χρόνο, οι καθηγητές έκαναν εθελοντικά, απλήρωτα μαθήματα, σε Κύπριους πρόσφυγες, άπορους και αδύναμους μαθητές. Και πως για να αναπληρώσουν τα χαμένα μαθήματα της μεγάλης απεργίας του 1964, όπου έμειναν 54 ημέρες απλήρωτοι από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου του Α’, στη συνέχεια δούλεψαν, πάλι χωρίς αμοιβή, απογεύματα και Κυριακές με τους μαθητές τους. Με απόφαση της τότε ΟΛΜΕ που έτσι έγινε παράδειγμα ηγετικής δύναμης στο συνδικαλισμό.
Σήμερα γιατί απεργούν ; Μήπως για την βάση του 10 ή γιατί το νομοσχέδιο της Υπ. Παιδείας δεν εκσυγχρονίζει την διαλυμένη Παιδεία, ή γιατί η εφαρμογή αξιολόγησης εκπαιδευτικών και περιεχομένου σπουδών δεν προχωρά τόσο γρήγορα όσο οι καιροί το απαιτούν; Αστεία πράγματα, μικροί άνθρωποι, συναυτουργοί της χρεοκοπίας που ακόμη και στις εξετάσεις την καρέκλα τους κοιτούν.
Στις πολιτικές δυνάμεις οι χρεοκοπημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες βρίσκουν απήχηση και κάλυψη όχι μόνο στη χρεοκοπημένη Αριστερά του ΚΚΕ και του «σουίτα» Τσίπρα, αλλά και στην Νέα Δημοκρατία. Ανερμάτιστα και απογοητευτικά, έξω από τα καταστατικά ήθη και τις παραδόσεις της παράταξης του, ο κος Σαμαράς, επιλέγει-όπως είχε κάνει άλλωστε και ο Καραμανλής ο Β΄ ο ανύπαρκτος- την δήθεν αμφίπλευρη πλευροκόπηση της κυβερνητικής παράταξης, αντί να σκεφτεί πως θα βοηθήσει τον τόπο να χτίσει πάνω στα συντρίμμια της χρεοκοπίας. Επιδεικνύει ένα συνδυασμός πολιτικού αμοραλισμού και ηγετικής αδυναμίας, που δυστυχώς καταλήγει στο να μειώνει ακόμη περισσότερο τις δυνάμεις του τόπου που μπορούν να συγκροτήσουν ανάχωμα στην αργή πορεία της ύφεσης.
Η κυβερνητική παράταξη , είναι μόνη λοιπόν στην προσπάθεια ανάταξης. Δίνει όμως δείγματα ικανότητας, ώστε να συγκροτεί σιγά σιγά το μέτωπο της ανάπτυξης και της αισιοδοξίας;
Πολύ αμφιβάλλω. Όχι μόνο γιατί οι καθυστερήσεις στη διαχείριση πληθαίνουν και μας απομακρύνουν από τους αριθμητικούς οικονομικούς στόχους. Όχι μόνο γιατί η κυβέρνηση περισσότερο μοιάζει με αναγκαστική συγκατοίκηση πονηρών πολιτικών , όπου ο καθένας περισσότερο ενδιαφέρεται να μην εκτεθεί παρά να παράγει, πλην ελαχίστων. Ούτε γιατί ο πρωθυπουργός ταξιδεύει ακατάπαυστα, αποδεικνύοντας ότι δεν θεωρεί ως προτεραιότητα της ευθύνης του τον συντονισμό και την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου, τα οποία πάσχουν εξόφθαλμα. Παρενθετικά θυμίζουμε ότι ο προηγούμενος που συντόνιζε εξ αποστάσεως (τη Ραφήνα) ή απλώς διαπίστωνε τις καθυστερήσεις, έχει παραδοθεί στη χλεύη και την λοιδορία των πολιτών, ως Καραμανλής ο Β’ ο ανύπαρκτος.
Εκείνο που είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η λάθος στόχευση της ούτως ή άλλως αδύναμης κυβερνητικής ομάδας.
Αποδίδονται σε κυνήγι ευθυνών με σωρεία εξεταστικών επιτροπών, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα ζητήματα παραγωγής, εργασίας, ανασυγκρότησης.
Τα μέτωπα σήμερα έπρεπε να είναι ; φορολογούμενος εναντίον φοροφυγά, ασφαλιζόμενος εναντίον εισφοροδιαφυγής, παραγωγική εργασία εναντίον μίζας, εργαζόμενος εναντίον αεριτζή λαμόγιου, παραγωγικότητα εναντίον γραφειοκρατίας, δημόσιος υπάλληλος εναντίον δημόσιου βολεμένου, ιδέες βελτίωσης εναντίον ευθύνες τρίτων, αξιολόγηση εναντίον ερμηνείας προθέσεων.
Αυτά τα μέτωπα παράγουν ανάπτυξη, ενώνουν το ανθρώπινο δυναμικό σε στόχους όχι απλά οικονομικούς, αλλά αξιακά παραγωγικούς. Αλλάζουν , όπως ο πρωθυπουργός αρέσκεται να λέει τη χώρα.
Αντίθετα οι εξεταστικές επιτροπές των «υπευθύνων» για την κρίση και τα λοιπά, διαιρούν σε άλλα επίπεδα την κοινωνία. Επαναλαμβάνουν την υποκειμενικότητα του κομματικού λόγου, όπου ανάλογα του από τότε θα αρχίσεις να μετράς, οι μεγαλύτερες ευθύνες αλλάζουν κόμμα . Κι έτσι τελικά καταλήγουν στη λογική του συμψηφισμού και της ασάφειας; «Όλοι το ίδιο είναι, ή φταίνε όλοι». Δηλαδή έχοντας ως κύριο άξονα, την παραγωγή εξεταστικών επιτροπών η κυβέρνηση αναπαράγει όλη την αδιέξοδη λογική που μας οδήγησε μέχρις εδώ. Διαιρεί λάθος, πολιτεύεται στραβά. Μέχρι τώρα αυτός ο διχασμός είχε αποτέλεσμα γιατί οι μισθοί ήταν 14 και τα ελέη πλούσια. Τώρα η λάθος στόχευση ανάβει το φυτίλι στην μπαρουταποθήκη της δυσαρέσκειας.
Αυτή η πολιτική, αν συνεχισθεί θα μας οδηγήσει σε έναν αργό θάνατο, επάλληλων κύκλων διάσπασης της κοινωνικής συνοχής, νομιμοποίησης της αυξανόμενης βίας στην κοινωνική και στη συνέχεια, επαγγελματική, ακόμη και ατομική διαπραγμάτευση. Βία , αποξένωση, ύφεση.
Και τότε να μην λέμε ότι θα μας φταίει το κάθε ΔΝΤ. Μόνοι μας ,με ανίκανες ηγεσίες και δική μας ανοχή θα βγάλουμε τα ματάκια μας.