Για την επιτυχή έκβαση της μεγαλύτερης αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους , όπως διατυμπανίζεται ανά την υφήλιο.
Εκείνο το ποσοστό του 95,7% της συνολικής συμμετοχής στο πρόγραμμα ανταλλαγής ομολόγων ακούγεται σαν ραδιοφωνική συχνότητα που αναγγέλλει σωνόμαστε την ώρα που μεγάλο μέρος της κοινωνίας αισθάνεται το αντίθετο , πως δηλαδή χάνεται .
Η μεταπολιτευτική τερατογονία του Ελληνικού χρέους , που κρέμασε ένα λαό στο χείλος του γκρεμού , μας λένε πως αντιμετωπίστηκε περίπου ως ένα πρωτοποριακό χειρουργείο διαχωρισμού σιαμαίων , ή ανασύνθεσης σπονδυλικής στήλης σε παραπληγικό . Μας λένε βγήκαν 100 και βάλε, δις ευρώ από οφειλόμενα, κατεβαίνουν δραστικά τα χρεολύσια , δεν συντελείται ο ακαριαίος θάνατος , άρα υπάρχει ελπίς κατά το ρηθέν όσο ζω ελπίζω .
Δηλαδή ,ελπίδα για τους πιστωτές πως δεν θα τα χάσουν όλα , για την ευρωζώνη πως δεν θα αποσταθεροποιηθεί πλήρως , για το πολιτικό σύστημα ότι θα διασωθεί ,για το πως θα βρεθεί πετρέλαιο , για το πως πολλοί ανθρωποι θα επιβιώσουν στην θέση κάποιων άλλων , για τη χώρα γενικά ότι δεν θα ισοπεδωθεί αυθωρεί και παραχρήμα ένα πρωί .
Μπορεί λοιπόν τέτοιας έκτασης αναδιάρθρωση χρέους να μην έγινε ποτέ , αλλά αυτό το κούρεμα σωτηρίας ίσως αποδειχθεί ότι γίνεται με το μεγαλύτερο τίμημα που πλήρωσε ποτέ κοινωνία στον προηγμένο κόσμο . Η βαναυσότητα των μεταβολών περνά από τις στατιστικές στην πραγματική ζωή και το τρέχον έτος φαίνεται πως θα κλείσει με ένα εφιαλτικό φάσμα περίπου 1,5 εκατομμυρίου ανέργων και συστηματικής απίσχνασης των συντάξεων και των μισθών που θα απομείνουν .
Στον κόσμο των απελπισμένων που θα στηθεί στη σειρά για τα συσσίτια των μητροπόλεων , τους τενεκέδες με το λάδι του Καρατζαφέρη , τα κινήματα της πατάτας σήμερα και του αλευριού αύριο ,ξεπροβάλλει μια τεράστια ανάγκη αυτοδιάθεσης. Και μάλλον είναι ανάγκη αυτοσυντήρησης σε μια ασφυκτική κατάσταση κοινωνικής πολιορκίας χώρας . Απίστευτης σε καιρό ειρήνης .
Το μεγαλύτερο κούρεμα της οικονομικής ιστορίας δεν μπορεί παρά να πληρωθεί με το ακριβότερο κοινωνικό τίμημα ,που θα καταβάλλεται ανεξόφλητο ως την ωρίμανση του αιώνα . Όταν θα μνημονεύεται η μεταπολιτευτική Βαβέλ , ως μια αλλόκοτη περίοδος , που ξεκίνησε με μια σπουδαστική επανάσταση , συνεχίστηκε με τον λαό στην εξουσία , τις άθλιες πελατειακές κομματικές και συντεχνιακές εταιρείες στην μάσα , την ίδρυση της κοινωνικής τάξης της διαφθοράς και της αναξιοκρατίας . Και που έκλεισε στις σάλες ενός πολυεθνικού μπαρμπέρικου συμβιβασμών για τα σπασμένα, που θα στοιχήσει περισσότερο ή και τα πάντα σ’ αυτούς που δεν έσπασαν τίποτα .