Αν παρακολουθήσει κανείς διαχρονικά τις δημοσκοπήσεις της τελευταίας 20ετίας θα δει ότι ξεκινώντας από την ΠΟΛΑΝ του Α. Σαμαρά το 1993, περνώντας στο κόμμα Αβραμόπουλου και καταλήγοντας πρόσφατα στο σχεδόν το 20% του ΣΥΡΙΖΑ το εκλογικό σώμα πάντα έδειχνε να ασφυκτιά στο κομματικό σύστημα και δημοσκοπικά τουλάχιστον επιβράβευε οποιαδήποτε απόπειρα νέου σχηματισμού.
Όμως η όπως τώρα γνωρίζουμε μικρότερη ή μεγαλύτερη συμμετοχή του καθενός στο μοίρασμα των ευρωπαϊκών δανεικών εγκλώβιζε τελικά το εκλογικό σώμα στις γνωστές εκλογικές συμπεριφορές.
Τώρα τα δανεικά τελείωσαν και το ΔΝΤ τα παίρνει πίσω με τόκο. Άρα δεν υπάρχει λόγος για να μην εκφραστεί οριζόντια στους πολιτικούς σχηματισμούς η κατάρρευση του συστήματος. Ιδιαίτερα όταν η καθημερινή παρουσία των πολιτικών στα αμετάβλητα τηλεοπτικά παράθυρα δείχνει μαζί με την επίμονη προάσπιση των βουλευτικών πολλαπλών ασυλιών τους ότι παραμένουν αμετανόητοι.
Το κομματικό σύστημα δημοσκοπικά τουλάχιστον έχει καταρρεύσει και απομένει η πρώτη ευκαιρία παράδειγμα οι δημοτικές εκλογές, ώστε να επισημοποιηθεί το συμβάν.
Εάν μέσα σε αυτό το κλίμα οποιοσδήποτε σύμβουλος ή πολιτικός ονειρεύεται εκλογές απλώς επιβεβαιώνει τη δραματική απόσταση του από τα δρώμενα στη χώρα.
Εντυπωσιακό στοιχεία αν και όπως προαναφέραμε όχι καινούριο είναι τα υψηλά ποσοστά προαναγγελθέντος, αλλά όχι σχηματισθέντων κομμάτων, όπως της Ντ. Μπακογιάννη και του Φ. Κουβέλη. Είναι προφανές ότι οποισδήποτε αυτή τη στιγμή επώνυμος και ιδιαίτερα μη πολιτικός αναγγείλει πολιτική υποψηφιότητα θα συγκεντρώσει ποσοστά επιβράβευσης σημαντικά που δεν αποτελούν τίποτε άλλο από ποσοστά καταστροφής για τα υπαρκτά κόμματα.