Για την αναγκαιότητα των εκλογών πολλοί, εντός και εκτός Ελλάδος αμφιταλαντεύθηκαν.
Το βασικό ερώτημα παραμένει. Πως, ένας τόσο αδύναμος κρατικός μηχανισμός και ένα τόσο αλλοπρόσαλλο πολιτικό σύστημα θα αντέξουν τις “μνημονιακές υποχρεώσεις” παράλληλα με τις πελατειακές υποχρεώσεις προς ψηφοφόρους;
Πώς δηλαδή τα μέτρα και οι δεσμεύσεις της Ελλάδας θα προχωρήσουν , μεσούντος του εκλογικού κύκλου;
Η αμφιβολία είναι φανερά δόκιμη αλλά και η απάντηση αφοπλιστική.
Φυσικά και θα επηρεαστούμε από την εκλογική διαδικασία γι αυτό ας τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.
Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει την ωριμότητα, το θάρρος να διαλέξει 6-7 πολιτικούς και αντίστοιχους τεχνοκράτες, οι οποίοι δηλωμένα δεν θα συμμετέχουν στις εκλογές, ώστε να τρέξουν για δυο τρεις μήνες τη χώρα.
Όταν αυτή η πρόταση υποβάλλεται η απάντηση είναι χαμόγελα ή κυνισμός. Κι εμείς σε τι θα χρειαζόμαστε; Μας προτείνεις να αυτοκαταργηθούμε; αντέτεινε έμπειρο κομματικό στέλεχος στον αφελή συνομιλητή του που του εξηγούσε την ιδέα.
Πάμε εκλογές. Όπου το βασικό θετικό είναι πως θα εκφρασθούν οι νέοι κομματικοί συσχετισμοί μετά τη συνταρακτική διετία του μνημονίου.
Το πως θα πάμε μέχρις εκεί, δηλαδή με ποιον δημόσιο διάλογο, ποια διλήμματα, πόσο ελεύθερα σε δρόμους και πλατείες, είναι ίσως πιο σημαντικό από το αποτέλεσμα των εκλογών.
Στο δρόμο για τις εκλογές δίνουμε εξετάσεις.
Σε καμιά Μέρκελ, Ευρωπαίο ή άλλο ηγέτη. Οι οποίοι όμως αναμφισβήτητα θα παρακολουθούν τις εξελίξεις.
Δίνουμε εξετάσεις στον εαυτό μας, τι επιτέλους κάνουμε, τι αλλάζουμε αλλά και τι κρατάμε από το περίφημο μεταπολιτευτικό μοντέλο που μας συντρόφευσε τα προηγούμενα 35 χρόνια.
Πηγαίνοντας στις εκλογές θα μάθουμε τι μάθαμε.
Υπάρχουν κεκτημένα συλλογικά, πράγματα που κρατάμε , όπως ο σεβασμός της ελεύθερης έκφρασης, η δημοκρατική διαπάλη ιδεών και απόψεων;
Ή στις πλατείες τις προεκλογικές θα κυριαρχήσει ο διωγμός των διαφωνούντων, ο θυμός των “αγανακτισμένων” ;
Αν κρίνουμε από τις φαιοκόκκινες χούντες των πανεπιστημίων, τις μούντζες των παρελάσεων, τη δημοκοπική αριστεροφροσύνη κάποιων δημοσιογράφων καθώς και την ρητορική της αυτοαποκαλούμενης αριστεράς,, η ελεύθερη έκφραση, το μεγαλύτερο δημοκρατικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης δεν είναι αυτονόητο.
Υπάρχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου ένα πρόσφατο παράδειγμα, κεκτημένο συνεργασίας του μεταπολιτευτικού δικομματισμού,.
Λειτουργεί θετικά για την Ελλάδα, όχι αναγκαστικά και για τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση.
Αυτή τη διάκριση κομματικού και εθνικού συμφέροντος θα την προτάξουν στον προεκλογικό τους λόγο τα κόμματα;
Ή θα μας σμπαραλιάσουν τα νεύρα με τη μοναδικότητα των λύσεων που διαθέτουν για την αηφόρα ευημερία μας;
Εκ των πραγμάτων μιλώντας για εκλογές αυτό το ζήτημα συνεργασίας κυριαρχεί.
Πολύ περισσότερο που όλες οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν ότι κανένα κόμμα δεν θα έχει πλειοψηφία εδρών, και πολλά κόμματα θα μπουν στη Βουλή υπερβαίνοντας το όριο του 3%.
Το ζήτημα αφορά κυρίως στο πρώτο κόμμα των δημοσκοπήσεων στην Ν.Δ.
Και το δίλημμα του αρχηγού της σαφές.
Αν δεν μιλήσει για αυτοδυναμία γιατί να τον ψηφίσουν; Πως θα μεγιστοποιήσει τα οφέλη του;
Η αυτοδυναμία ήταν, στην μεταπολιτευτική περίοδο, η επίκληση για να αντιμετωπισθεί η ακυβερνησία. Αφού κάθε μορφή συνεργασίας αποκλειόταν προκαταβολικά.
Όμως η πρόσφατη εμπειρία πενταετούς Ν.Δ στο διάστημα 2004-2009 και διετίας ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά αποκάλυψε με τραγικό τρόπο, έπεισε πολλούς πως η αυτοδυναμία είναι εγγύηση ακυβερνησίας.
Γιατί η κρίση έχει τόσο βάθος, οι αλλαγές είναι τόσο επώδυνες, δύσκολες, αντιφατικές ώστε κανείς μόνος δεν διαθέτει τις λύσεις μα ούτε τη δύναμη εφαρμογής τους.
Χρειάζεται συνεννόηση, συνεργασία, ίσως συγκυβέρνηση.
Η γλώσσα της αυτοδυναμίας, η κομματική αυτάρκεια είναι η νοοτροπία που δεν χρειαζόμαστε πια.
Όσο την επικαλείται ο κ. Σαμαράς αυξάνει τις πιθανότητες αποτυχίας του, γιατί απλά είναι εκτός θέματος. Εκτός εποχής και πραγματικότητας. Για την Ελλάδα, όχι για κάποιους κομματικούς λόχους του.