δεν γίνεται αντιπαθής, γενικά δε για τις προθέσεις και τα υπόλοιπα μάλλον τη γενική συμπάθεια συναντά.
Η συμπάθεια για την αρχή καλή είναι. Μετά τι γίνεται και κυρίως όταν βιαζόμαστε, μιας και όλοι ξέρουμε ότι από τις 12 Οκτωβρίου η κάθε μέρα βάραινε σαν χρόνος.
Εκεί, στο μετά λοιπόν, ο πρωθυπουργός και η ομάδα του θύμισαν εαυτούς όταν παρέλαβαν το δαχτυλίδι, και οδήγησαν την προεκλογική περίοδο του 2004. Ανέτοιμοι, αφελώς και εξοργιστικά μέχρι παρεξηγήσεως. Τότε και τώρα.
Ποια ήταν τα δεδομένα και τα ζητούμενα.
Ελλείμματα, όπου η καθυστέρηση απόφασης και δράσης, διόγκωνε τη σημασία και στην ουσία τα πολλαπλασίαζε και άρα το ζητούμενο ήταν η συντονισμένη δράση, η μεγαλύτερη δυνατή συνεργασία,, πανστρατιά τόσο γνώσεων όσο και πόρων σε πλαίσιο-εδώ είναι η διακυβερνητική ικανότητα- αυστηρής, ξεκάθαρης λιτότητας, με την απειλή του ΔΝΤ και της χρεοκοπίας.
Γιατί συνεργασία; Γιατί κανείς δεν ξέρει καλύτερα π.χ. από τους εφοριακούς πώς να μαζέψει αποτελεσματικά τα λεφτά.
Γιατί οι προϊστάμενοι των εφοριών, αν δεν δουν και τη δική τους διάσωση στον ορίζοντα δεν πρόκειται να κουνηθούν.
Πως θα πείσεις τους κακομαθημένους, πολλές φορές διεφθαρμένους, κοντόφθαλμους αλλά και ικανούς σε γνώση, εμπειρία, τερτίπια, πιάτσα δημόσιους υπαλλήλους;
Παρένθεση. Αν δεν ξέρουν ας ρωτήσουν το Χρυσοχοίδη. Το έκανε και το κάνει με τα καθόλου καλά παιδιά-και κακοπληρωμένα- της αστυνομίας και αντιτρομοκρατικής.
Η Κυβέρνηση λοιπόν σχέδιο δεν είχε. Άρχισε ένα θεωρητικό αγώνα, σε ηθική-αξιακή βάση, απόλυτα σωστό αλλά κουτσό μιας και με το άλλο χέρι δεν έδινε ευκαιρία συμμετοχής και «ανάνηψης» σε σχέδιο δράσης, όπου ο εφοριακός ή ο εν γένει δημόσιος υπάλληλος θα έβρισκε νόημα συμμετοχής. Τους έβαλε όλους απέναντι σαν κατηγορούμενους περιμένοντας να δράσουν τα ανακλαστικά του ασαφούς συνόλου που λέγεται κοινωνία. Τυπική μαρξιστογενής, θρησκευτική , προσηλυτιστική κατεύθυνση σωτηριολογική αντίληψη, πολύ μα πολύ περασμένων εποχών.
Ανεπαρκής, ατελέσφορη.
Στον διεθνή ορίζοντα έγινε μια σαφής προσπάθεια διεθνοποίησης του Ελληνικού ζητήματος, έχοντας την εκτίμηση και καλλιεργώντας την προσδοκία πως ο Ομπάμα και οι Ευρωπαίοι θα προτάξουν τα στήθη τους για να προστατέψουν τα δικά τους συμφέροντα, τα εικαζόμενα ως άρρηκτα συνδεδεμένα με τα χρέη της Ελλαδίτσας.
Η αμετροέπεια των παραπάνω απεδείχθη περίτρανα, εισπράξαμε καλά λόγια και Ομπαμικές φιλοφρονήσεις και Γαλλικές μεγαλοστομίες περί αλληλεγγύης. Επί της ουσίας όμως ,πολύ καθαρά, με ειλικρίνεια στα όρια της ωμότητας, οι Ευρωπαίοι αποδιεθνοποίησαν πλήρως το Ελληνικό θέμα, με την αποδοχή για δύο ακόμη χρόνων των Ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ με αύξηση όμως ενεχύρου, ενώ ταυτόχρονα προσέλαβαν το ΔΝΤ ως υπεργολάβο, αυτή είναι η πραγματικότητα, για να κάνει την τεχνική δουλειά, δηλαδή να βεβαιώσει τους Ευρωπαίους ότι δεν θα χάσουν τα λεφτά που μας δανείζουν.
Το είπαν και το έκαναν τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα.
Εμείς κάναμε πως δεν καταλάβαμε και συνεχίσαμε και μετά την 25η Μαρτίου να θριαμβολογούμε και να λέμε κουταμάρες περί του αν είναι μηχανισμός στήριξης, αν θα τον χρησιμοποιήσουμε, πόσο θα διαπραγματευθούμε, πόσο η Ευρώπη μας θωράκισε.
Το ζήτημα δεν είναι απλώς ότι αυτά λέγονται, το τραγικό είναι πως οι ιθύνοντες μοιάζουν να τα πιστεύουν κιόλας, άρα θεωρούν ότι έχουν χρόνο και περιθώρια.
Κι αφού το θεωρούν οι κυβερνώντες πολύ περισσότερο το πιστεύουμε εμείς. Και δώστου μπαρούφες για το αν είναι καλό ή κακό το ΔΝΤ, και να απεργίες για το δίκιο του εργάτη. Άλλα αντί άλλων με ατόφια, αρχικά τουλάχιστον, κυβερνητική ευθύνη.
Στο μεσοδιάστημα πάρθηκαν μέτρα, προφανώς χωρίς διαφοροποιήσεις, χωρίς δηλαδή πολιτική αντίληψη και διαπραγμάτευση. Θεωρητικά σωστά, εν ονόματι μιας αφηρημένης αντίληψης δικαίου, αλλά χωρίς τη δόση ρεαλισμού, που θα τα καθιστούσε και αποτελεσματικά. Φυσικό ήταν, γιατί δεν προήλθαν από συνεργασία αλλά από αντιπαλότητα, είχαν άρα το χαρακτήρα της συλλογικής «τιμωρίας». Αυτό μείωσε ακόμη περισσότερο τη δυνατότητα αποτελεσματικών δράσεων του κράτους και αύξησε, νομιμοποίησε τις ατομικές στρατηγικές επιβίωσης.
Η προσφυγή στο ΔΝΤ άνευ όρων, ας μην κοροϊδευόμαστε έπρεπε να είχε γίνει «χθες». Γιατί κάθε μέρα που περνά, αποκαλύπτει την διάλυση του κρατικού μηχανισμού και παρατείνει την ακινητοποίηση στην οποία έχει περιέλθει η εσωτερική αγορά και επιχειρηματικότητα. Κοινώς ούτε εισπράττουμε, ούτε παράγουμε.
Όσο λοιπόν καθυστερούμε, υποθηκεύουμε όχι το αν θα χρειασθούν πρόσθετα μέτρα το 2010, αλλά την ίδια τη δυνατότητα διάσωσης από το ΔΝΤ. Σε λίγο, με τις αγορές να προεξοφλούν ότι θα είμαστε πάντα ένα βήμα πίσω, στηριζόμενες στην μέχρι σήμερα ικανότητα διαχείρισης και τα αποτελέσματα των 6 μηνών της κυβέρνησης, σε λίγο λοιπόν το ΔΝΤ δεν θα μπορεί να σταματήσει την κατρακύλα. Αν ζητήσει αναδιαπραγμάτευση του χρέους, στεγνά, ψηφιακά, ακαριαία, το Ευρώ θα συντριβεί και μαζί του οι όποιες ισχνές πιθανότητες, ο κύκλος της ύφεσης να είναι σχετικά ήπιας τριετούς διάρκειας.
Αντί αυτών , ακούμε πως η κυβέρνηση ετοιμάζει σκληρή αντεπίθεση κατά της αντιπολίτευσης και ότι επικοινωνιακά θα επιμείνει στο ότι πρόκειται για Ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης κα όχι για προσφυγή στο ΔΝΤ.
Και βλέπουμε τους συνδικαλιστές να παγώνουν τη χώρα με απεργίες στόχων χρόνων μυθικών, αντί να πιέζουν τους πολιτικούς για συνεργασία, με στόχο την αποδοτικότητα, τη βελτίωση των υπηρεσιών τους.
Και την αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα, να συναγωνίζεται σε παράκρουση την κυβερνητική αβελτηρία, δίνοντας μαθήματα ανευθυνότητας, πιστοποιώντας το μικρό της πολιτικό ανάστημα .
Όλα μοιάζουν σαν η κοινωνία δια των ηγεσιών της να έχει πάρει μια γενναία απόφαση κατάρρευσης, γιατί άλλο λιγότερο επώδυνο τρόπο από την καταστροφή, δεν έχει, δεν μπορεί να βρει για να λύσει τις αντιφάσεις της.
Το πικρό ερώτημα είναι αν, όπως και στον πόλεμο, οι άμαχοι έχουν τρόπο να διασώσουν κάτι ή απλώς θα βάλουν κάτω το κεφάλι αποδεχόμενοι τη μοίρα…