Η Μέρκελ στενόμυαλα εθνικοποιεί την Ευρώπη και οι αγκυλώσεις της ταλαιπωρούν Γερμανία και Ευρώπη μαζί. Έπεται απελπιστικά των γεγονότων χωρίς πειστική πολιτική πρόταση.
Το 2009 ξεκίνησε με τεμπέληδες Έλληνες που δόλια απομυζούν τις εργατοώρες των τίμιων Γερμανών. Χρειάσθηκε ένας χρόνος για να αντιληφθεί πως η κρίση χρέους είναι Ευρωπαική.
Προέβαλλε την πειθαρχία και το σκυμμένο κεφάλι σαν όραμα ελπίδας για τους Γερμανούς και λοιπούς Ευρωπαίους πολίτες. Μα οι Ευρωπαίοι δεν μιλούν Γερμανικά ούτε όλοι οι Γερμανοί ανατολικογερμανικά.
Καμία ανοχή στην δημιουργία κοινοτικών θεσμών οικονομικής διαχείρισης. Κι όμως τώρα αποδέχθηκε το ταμείο σταθεροποίησης . Να μην υπερβούν οι πόροι του ταμείου το 1% των ορίων της Ευρωπαϊκής τράπεζας. Και προχθές πρότεινε πόρους πάνω από ένα τρις δηλαδή περισσότερο από 3%.
Η Ευρωπαική τράπεζα να μην αγοράζει ομόλογα χωρών που υπερβαίνουν επί τριετία τα συμφωνημένα ελλείμματα.
Και σήμερα όχι μόνο η τράπεζα αλλά και το ταμείο σταθερότητας αγοράζουν με μανία ομόλογα του Νότου.
Η Μέρκελ λοιπόν σέρνεται ασθμαίνοντας , αντιφατικά και άγαρμπα πίσω από τις εξελίξεις.
Και πάλι στραβά, πάλι λάθος μιλάμε στην Ελλάδα ταυτίζοντας Μέρκελ με Γερμανία.
Μακάρι η Μέρκελ να ήταν Γερμανίδα, όπως ο Κολ. Για να μη μιλήσουμε για Σρέντερ, Σμιτ ή Μπραντ.
Αντίστοιχα ισχύουν για τον Σαρκοζί, που περιμένει πως θα βήξει το Βερολίνο για να φταρνιστεί αυτός αγέρωχα.
Μεγαλύτερο επίτευγμα αφερεγγυότητας πριν έξι μήνες, το πλάνο σωτηρίας της Ελλάδας, που και δικοί μας αφελείς εξύμνησαν, με κορώνες Ελληνογαλλικής φιλίας. Όταν τελικά η πρόταση έγινε συγκεκριμένη, αποκαλύφθηκε στα μάτια των έκπληκτων ευρωπαίων πως ζητούσε επιτόκιο 9% για να δανείσει την Ελλάδα. Εκεί δυστυχώς τελείωσε και η Γαλλία.
Μακάρι να είχε ο Σαρκοζί κάτι έστω από Σιράκ. Τον Σιράκ του πολέμου του Ιράκ του 2003. Για να μη μιλήσουμε για Μιτεράν, Πομπιντού ή Ντε Γκωλ.
Υπάρχει ένα μείζον θέμα πολιτικής στην Ευρώπη. Το χρέος των χωρών (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) είναι εξωπραγματικά μεγάλο για να αντιμετωπισθεί με την απλή δημοσιονομική πειθαρχία.
Εάν λοιπόν η Ευρώπη επιμείνει στην ανατολικογερμανική μανία για ισοσκελισμένους ισολογισμούς το 2012, στην πραγματικότητα γίνεται δέσμια ενός άλυτου προβλήματος. Ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται.
Χώρες με αδύναμο πολιτικό σύστημα όπως η Ιταλία δεν είναι σε θέση να διευθετήσουν τις αλλαγές που ζητά αυτή η πολιτική. Ο Μπερλουσκόνι είναι Μπερλουσκόνι και η αντιπολίτευση παραπαίουσα στην Ιταλία.
Ποιο σχήμα θα αλλάξει την συγκυβέρνηση συνδικάτων , δημοσίου, δήμων και τραπεζών στη χώρα;
Γιατί αλλιώς ελπίδα για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό δεν υπάρχει.
Χώρες με βαθύ κράτος και κοινωνικό συμβόλαιο μεταπολεμικής έμπνευσης όπως η Γαλλία, δεν έχουν πια , σε πλαίσια παγκοσμιοποίησης, τη δυνατότητα χρηματοδότησης των επιτευγμάτων τους.
Ο Σαρκοζί, που στην κρίση του 2008 φάνηκε να πρωτοστατεί για μια αναδιάταξη του συσχετισμού δυνάμεων στη χώρα, με την μείωση της ισχύος του τραπεζικού κεφαλαίου, αποσύρθηκε γρήγορα. Και σήμερα απλά φιλονικεί, για τα μάτια της τηλεόρασης με τον κο Charles Dallara , διευθύνοντα σύμβουλο του διεθνούς τραπεζικού συστήματος.
Ποια πολιτική πρόταση θα πείσει τους Γάλλους να ξελαφρώσουν το βαρύ, Κολμπεριανό κράτος τους;
Πως θα ισοσκελίσουν προϋπολογισμούς, όταν δεν είναι σε θέση να ανταγωνισθούν τις αναδυόμενες χώρες;
Η κουτή Γερμανοποίηση της Ευρώπης δεν είναι λύση ούτε για τη Γερμανία , ούτε για το ευρώ. Δεν θα πετύχει και πολύ σύντομα θα δούμε την επικαιρότητα να κυνηγά καταρχήν την Ιταλία. Κι εκεί τα μεγέθη και το κούρεμα δεν είναι ελληνικά.