Οι μεν θεωρούν ότι την κυβέρνηση σαμποτάρει το μέτωπο της δραχμής: το πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο που αν πετύχει η κυβέρνηση και παραμείνουμε στο Ευρώ θα συνταξιοδοτηθεί πρόωρα.
ι δε θεωρούν πως οι άλλοι φταίνε γιατί στην προοπτική εκλογών θα αλλάξει το σκηνικό και οι νυν θα χάσουν τις θέσεις και τα ελέη τους.
Οι μεν και οι δε ως επιχείρημα προβάλλουν την ερμηνεία προθέσεων των απέναντι. Αποδίδουν σκοπιμότητες, μιλάν για «εκείνους» γιατί δεν έχουν επιχειρήματα για τους «αποδώ».
Ο ξένος αχυρώνας όπου μαλώνουν είναι η απλή πραγματικότητα των πιο σκοτεινών Χριστουγέννων από το 1960 και μετά, δηλαδή των τελευταίων 50 χρόνων.
Χριστούγεννα με συσσίτια, ερωτηματικά χωρίς ελπίδα, και μια «καλή χρονιά» που βγαίνει με κόμπο κι από συνήθεια. Κανείς δεν θα πει «και του χρόνου», τώρα λέμε «την υγειά μας νάχουμε».
Σε αυτή την πραγματικότητα ήρθε μια κυβέρνηση 49 υπουργών και ένας πρωθυπουργός.
Σαρανταεννέα υπουργοί εκ των οποίων αρκετοί για πρώτη φορά αναλαμβάνουν δημόσιο διαχειριστικό αξίωμα.
Και από τους υπόλοιπους «έμπειρους» οι περισσότεροι αποδείχθηκαν επιεικώς ακατάλληλοι για την παραγωγή έργου, ανεξαρτήτως μνημονίου ή πρότερων Καραμανλικών πολιτικών.
Ένα «καράβι άπειροι ή άχρηστοι» λοιπόν, ως προς την ικανότητα διαχείρισης των δύσκολων καταστάσεων: διαπραγματεύσεις με δανειστές, συλλογή έγκυρων στοιχείων από τις υπηρεσίες, τεκμηρίωση επιχειρημάτων για την διαμόρφωση πολιτικών, κινητοποίηση ανθρώπινου, (αν)ήθικου προσωπικού.
Το επιχείρημα μου είναι πως στην ανόητα πολυπληθή κυβέρνηση μετέχουν πάρα πολλοί ακατάλληλοι, γι αυτό οι διαπραγματεύσεις δεν τρέχουν και οι προσπάθειες στα εσωτερικά μέτωπα ατονούν.
Ακατάλληλοι για τις εθνικές ανάγκες αλλά πρωτομάστορες για τα κομματικά ή άλλα συμφέροντά τους.
Τρία τρανταχτά παραδείγματα.
Ο κ. Βενιζέλος, υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Στις τρεις τελευταίες δηλώσεις του αναφέρεται σε εσωκομματικά θέματα ή στο ότι εφαρμόζει μια πολιτική την οποία δεν θεωρεί ωφέλιμη!!! (sic) για τη χώρα.
Αναρωτιέμαι κι εγώ πως παρόλα αυτά παραμένει υπουργός, όταν κατά δήλωση και συνείδηση βλάπτει τη χώρα;
Σχιζοφρένεια.
Ο κ. Βορίδης υπουργός νεόκοπος. Στο υπουργείο του η εφεδρεία εξαφανίζεται σε ομιχλώδεις διαδικασίες, στα δε ταξί ανακαλύπτει την απάτη των πληθυσμιακών κριτηρίων. Λες και η απελευθέρωση των επαγγελμάτων αφορά την Πάνω Παναγιά και την κάτω Ραχούλα και όχι τα δύσμοιρα πολεοδομικά συγκροτήματα Αθήνας και Θεσσαλονίκης.
Πιστός, φαιός συντεχνιάρχης, αντιπολιτεύεται σαν υπουργός την ουσία της κυβερνητικής πολιτικής.
Ο κ. Μουρμούρας υπουργός «υπηρεσιακός». Στη Βουλή τονίζει πως η πολιτική που ακολουθείται αλλά και αυτή που δεσμευτικά, λόγω αποφάσεων 27ης Οκτωβρίου θα ακολουθηθεί, είναι λανθασμένη και ατελέσφορη. Δηλώνει ότι , όπως και να πάνε οι διαπραγματεύσεις, η ύφεση θα διαλύσει κάθε σχέδιο ανάκαμψης. Τι προτείνει;
Εκλογές για να αποφασίσει ο κυρίαρχος λαός!!
Αυτοί οι τρεις χαρακτηριστικοί υπηρέτες των κομματικών γραμμών, ή των μωροφιλόδοξων εσωκομματικών τους σχεδιασμών δεν είναι υπουργοί της κυβέρνησης. Αυτοί και πολλοί άλλοι.
Έχουν άλλους στόχους και άλλες προοπτικές να υπηρετήσουν, αλλά όχι την επιτυχία του κυβερνητικού έργου.
Αν δεν φύγουν, αν ο κ. Παπαδήμος δεν φτιάξει κυβέρνηση με δεκαπέντε υπουργούς που να θέλουν να δουλέψουν για τον στόχο των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου, δηλαδή για τον τόπο, όχι για τον εαυτό ή τα κόμματά τους, τότε και αυτό το πείραμα θα αποτύχει.
Κυβέρνηση χωρίς υπουργούς δεν γίνεται, είναι σαν ομάδα με προπονητή αλλά χωρίς παίκτες.