Τα όρια της αντοχής, η συντριβή της λογικής

Το τελευταίο μου δημιουργεί βάσιμες υπόνοιες –αν θεωρήσουμε πως ως επιχειρήσεις νοούνται και οι κάθε λογής ελεύθεροι επαγγελματίες- πως στις δημοσκοπήσεις συμμετέχουν μόνο μισθωτοί και συνταξιούχοι, δηλαδή οι υποχρεωτικά και ουχί εκ πεποιθήσεως μη φοροδιαφεύγοντες.

Διαβάζω τα συντριπτικά ποσοστά και αναρωτιέμαι αν οι των δημοσκοπήσεων μετέχοντες, ήταν παρόντες και στις εκλογές του Οκτωβρίου. Εκεί ως γνωστόν δεν ψηφίζονται μόνον κόμματα αλλά και πρόσωπα, εκλέγονται βουλευτές. Εκείνοι για παράδειγμα που έστειλαν δαφνοστεφανωμένο και πολυσταυρωμένο τον πιο Προκόπη των πρώην κυβερνώντων, τον πιο Φαυλόπουλο πρωταθλητή των τηλεοπτικών μονολόγων, από τι ακριβώς είναι απογοητευμένοι;

Τι μας ενδιαφέρει τώρα αυτός και οι διακομματικοί, δυστυχώς πολλοί, εφάμιλλοι του θα μου πείτε;

Συμφωνώ και μελάνι δεν θα χαράμιζα για την δύσφημο μνεία του.

Όμως έρχονται δημοτικές εκλογές. Κατεξοχήν διαδικασίες , όπου μέσω των προσώπων αναδεικνύονται τάσεις και υπόγεια κοινωνικά ρεύματα.

Υποψήφιος στην Αθήνα θα είναι λέει ο κος Κακλαμάνης. Εδώ ξαναγυρίζω λοιπόν και ενθυμούμαι τον επιβραβευθέντα Φαυλόπουλο.

Γιατί υποψήφιος; Τι να πρωτοθαυμάσουμε; Τις επιδόσεις του στο Υπουργείο Υγείας ή τη βρωμιά και το χάλι της Αθήνας, όπου για τέσσερα χρόνια, εκτός από κάτι ξεριζωμένα δέντρα στην Κυψέλη, ουδέν αξιοσημείωτο κατεγράφη;

Σε τίποτα ο κος Σαμαράς δεν εδιδάχθη; Έχουν έρθει τα πάνω κάτω, ο ίδιος μιλά για εκ βάθρων αλλαγές στο πολιτικό σύστημα , και τις υποστασιοποιεί με το ξαναζεσταμένο φαί ενός άεργου δημάρχου;

Η μήπως οι συναντήσεις του με την κα Παπαρρήγα έχουν ως αντικείμενο και τον αγωνιστή Νικήτα; Αναζητά δηλαδή από την μαιτρ του είδους μαθήματα για το πώς καταργούνται τα αυτονόητα;

Εάν και η άλλη πλευρά προκρίνει τη λύση της ορφανής κόρης Φώφης, τότε νομίζω πως στην Αθήνα τουλάχιστον, θα έχουν μέλλον λαμπρό οποιοιδήποτε μεμονωμένοι, άγνωστοι, δημοσίως ανύπαρκτοι υποψήφιοι μη υποστηριζόμενοι. Αντάρτες όχι κομματικοί, αλλά άνθρωποι απλώς εκνευρισμένοι, που τα κόμματα παρά τα λόγια τα παχιά, μας γράφουν εισέτι.

Αναρωτιέμαι οι αναδείξαντες Φαυλόπουλο θα επιμείνουν σχιζοφρενικά και στον Νικήτα το αλάνι; Ή στην ορφανή κόρη Φώφη; Πόσο θα αντέχουν να βιάζουν τη λογική τους;

 

Δεύτερη χλεύη : ο βαθύτατα ρηχός κος υπουργός και ο αδιόρθωτος ΣΕΒ

 

Ακούγοντας τον κο Καστανίδη να κατακεραυνώνει απρόσκλητος τον όντως διολισθήσαντα πρόεδρο του ΣΕΒ κο Δασκαλόπουλο, μαύρισα και πάλι. Το επιχείρημα του ήταν πως δεν δικαιούνται δια να ομιλούν- αθάνατε Μένιο Κουτσόγιωργα- οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες.
Ναι όντως –και εδώ έσφαλε ο ΣΕΒ που δεν ξεκίνησε από τις δικές του ευθύνες-, η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται από έντονη αποστροφή της διακινδύνευσης, δηλαδή της πεμπτουσίας της επιχειρηματικότητας. Βεβαίως το επιχειρείν στην Ελλάδα αυτομάτως επιφέρει αυξημένο κόστος, διότι συμβαίνει στην Ελλάδα, με το κράτος, το δημόσιο που όλοι γνωρίζουμε. Όμως η ταύτιση ρίσκου και κόστους που στην ουσία συμφώνησαν εδώ και δεκαετίες ανταποδοτικά οι επιχειρηματίες, είναι μάλλον μερτικό στα κοινοτικά λάφυρα, παρά προσαρμογή στο δυσμενές θεσμικό περιβάλλον. Και παρόμοια ισχύουν για τις επενδύσεις έναντι κότερων και άλλων τιμαλφών.

Αυτά ισχύουν. Όμως ο υπουργός ποίου κράτους υπεύθυνος είναι; Σε εκείνο το κρατικοδίαιτος ο ίδιος εκπροσωπεί το πρώτο συνθετικό. Για τι δικαιούται να ομιλεί; Καιπαρακάτω, πέραν του αν δικαιούται δια να ομιλεί ο κος Δασκαλόπουλος, αυτά που είπε λάθος ήταν; Όχι πως με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η άποψη του κου Υπουργού αλλά στοιχειώδης δημόσια ευθύνη θα του επέβαλλε να κάνει διάλογο με τις θέσεις , όχι με την «καταγωγή» του προέδρου του ΣΕΒ.

 

Τον χαρακτηρίζει αμετροέπεια, αν και προΐσταται υπουργείου με έμβλημα τη ζυγαριά της Θέμιδος, το μέτρο.

Ενδεικτικές και επικίνδυνες ως μη εφαρμόσιμες, οι ποινές για την διαφθορά πολιτικών και δημοσίων υπαλλήλων που εισηγείται, καταργώντας κάθε έννοια αναλογικότητας. Δήμευση περιουσίας, πολυετής φυλάκιση. Λαϊκισμός του κερατά και κουραφέξαλα, απαντώ θυμωμένος.

Ποιος θα εισηγηθεί, μόλις παρέλθει η ένταση των καιρών την καταστροφή ενός ανθρώπου γιατί παρανόμησε;

Κλασσική μέθοδος ατιμωρησίας διαμέσου αυστηρότητας, που όμως πρόσκαιρα μπορεί να ξεγελάσει ή να χορτάσει την πληβειακή οργή του λυντσαρίσματος.

Όταν μαίνεται λαύρος, αναρωτιέμαι πόσες φορές και για πόσα χρόνια έχω ανεχθεί παρόμοιους να φοβερίζουν με τον ίδιο απαράλλαχτο στόμφο, πως «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», «μηδενική ανοχή στη διαφθορά», «οι ένοχοι θα τιμωρηθούν όσο ψηλά κι αν βρίσκονται»

Είναι παράλογο, αν πάμε για νέα εποχή, πολιτικός προϊστάμενος της «κοσμικής ηθικής» που αποπνέει η δικαιοσύνη, να είναι ένας τόσο βαθιά ρηχός, αθεράπευτα παλιός πολιτικός!

 

Φούσκα τρίτη : τα λερωμένα τ’ άπλυτα.

 

Κατεδαφίστηκε το αδειανό κουφάρι της Φαντασίας. Και χρειαζόταν η σπατάλη της πρωθυπουργικής παρουσίας και των απαραίτητων τηλεοπτικών συνεργείων. Ελπίζω οι κατεδαφίσεις να συνεχισθούν και στα όμορα λειτουργούντα κέντρα και οικήματα. Κι ας μένει ο πρωθυπουργός σπίτι πρωινιάτικα. Τα αυθαίρετα ,προκλητικά και καραμπινάτα είναι τόσα, που αν οι μπουλντόζες δούλευαν, για δύο με τρία χρόνια η ανεργία θα μειωνόταν στην Ελλάδα

Δημοσιεύονται τα ονόματα φοροφυγάδων γιατρών. Εάν πρόκειται για την τελευταία πράξη του πρώτου μέρους ενός σχεδίου να το δεχθώ. Εάν όμως, όπερ και το πιθανότερο, η δημοσίευση είναι για λαϊκή κατανάλωση, τότε η φούσκα της επικοινωνιακής διαχείρισης μεγαλώνει. Το Υπουργείο Οικονομικών που τόσο κόπτεται για την ενημέρωση των πολιτών επί των αποτελεσμάτων των ενεργειών και πολιτικών του, ας δημοσιεύει λοιπόν κάθε μήνα, δυο μόνο αριθμούς; Πόσες οικονομίες έκανε μειώνοντας σπατάλες, όχι δαπάνες του Δημοσίου, πόσα έσοδα έφερε εισπράττοντας από την φοροδιαφυγή. Αν επικεντρωθεί στα ποσά αυτά τότε μπορεί να εξυπηρετήσει και την χώρα αλλά ίσως και την κοινωνία επιστρέφοντας μέρος των μισθών που κατήργησε.

Είμαι αρνητικός; Όχι, απλώς δύσπιστος. Τα λερωμένα, τ’ άπλυτα δεν είναι η Φαντασία και οι γιατροί για ένα μήνα. Είναι η στοίβα που μαζεύεται, όταν δεν γίνεται ο έλεγχος και η εφαρμογή των νόμων κάθε μήνα, κάθε ημέρα στις πολλές Φαντασίες και στους άπειρους γιατρούς.

Φοβάμαι την παγίδα της υπερβολής, που μόνο επικοινωνιακά αποδίδει, έναντι που σχεδίου και της εργασίας που απαιτεί η πολιτική.. Σαν το ιδιώνυμο της φοροδιαφυγής και τη δήμευση των περιουσιών. Ή το Καστελόριζο, που ήταν αν κατάλαβα καλά ο μόνος τόπος όπου ο πρωθυπουργός αισθανόταν ασφαλής και άνετος για να εξαγγείλει τα μέτρα.

 

Εράνισα , που έλεγαν παλιά, τρία μόνο παραδείγματα πρόσφατου βίου. Νοιώθω να χάνω την υπομονή, την αντοχή μου, γιατί οι ιθύνοντες συνεχίζουν να συντρίβουν τη λογική μου.