Για δεκαετίες δε διακρίθηκε τόσο για την αποτελεσματικότητα του έργου του σε κοινοβούλιο και υπουργεία, όσο για την τέχνη της πρόκλησης.
Ήταν πάντα αυτός που αναλάμβανε να σοκάρει με την ατάκα του. Να συσπειρώσει με την προκλητική επιθετικότητα του. Να μεταθέτει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης όταν η καταστάσεις το απαιτούσαν.
Δεν έχει μείνει στην πρόσφατη πολιτική ιστορία για κάποιο πολιτικό του έργο. Για κάποια μεταρρύθμιση, ή κάποια τομή.
Τον θυμόμαστε όμως για τις φραστικές επιθέσεις και τους πηχυαίους τίτλους που παρήγαγε. Και η αλήθεια είναι ότι μέσω αυτών εξυπηρέτησε πολλές φορές το κόμμα του. Πήρε πάνω του σε δύσκολές στιγμές το βάρος της δημοσιότητας. Και το έκανε λέγοντας “χοντράδες”. Μόνο που μετά, και αφού είχε επιτύχει το στόχο του, φόρτωνε τα βάρη στους δημοσιογράφους και σε αυτούς που…άκουγαν τα λεγόμενα του.
Τα ίδια έκανε και όταν οι ευθύνες πολιτικών λαθών τον αφορούσαν προσωπικά. Ήξερε πάντα να αμύνεται επιτιθέμενος σφόδρα και να… καταγγέλλει τους επικριτές του.
Όλα αυτά τον κράτησαν στην επιφάνεια της πολιτικής ζωής. Αλλά τώρα η εποχή άλλαξε. Καταλάβαμε όλοι πως καθετί έχει το τίμημα του.
Ο παράδεισος της εργασίας στο δημόσιο που δημιούργησε ο κ. Πάγκαλος και όλοι οι υπόλοιποι που κυβέρνησαν ψηφίζοντας και εφαρμόζοντας νόμους μετατράπηκε σε κόλαση.
Το “κράτος-πατερούλης” που έθετε τα πάντα υπό τη σκέπη του αποδείχθηκε καταστροφικά ακριβό.
Το καθεστώς της μίζας πάνω στο οποίο έχτισαν ο κ. Πάγκαλος και όλοι οι υπόλοιποι που μας κυβέρνησαν τις εφορίες, τις πολεοδομίες, τους ασφαλιστικούς και ελεγκτικούς φορείς και όλο το άλλο κράτος, έγινε βρόγχος.
Η στρεβλή ανάπτυξη που είχε επίκεντρο όχι τη χώρα αλλά τα συμφέροντα μας οδήγησε στην ύφεση του 6%.
Έτσι για πρόσωπα σαν το Θ. Πάγκαλο δεν υπάρχει πια χώρος και ρόλος.
Ο αντιπρόεδρος όμως το …έχει παλέψει. Έχει κάνει ό,τι μπορεί. Ειδικά το τελευταίο διάστημα που η κυβέρνηση είναι “με την πλάτη στον τοίχο” έχει εκστομίσει σε σχεδόν καθημερινή βάση τα…μύρια όσα. Από το “μαζί τα φάγαμε”, ως τη δημοκρατία που αποκαταστάθηκε το ‘81 και όχι το ‘74 όπως είπε στη Βουλή όταν η κυβέρνηση του ζητούσε…συναίνεση. Και πιο πρόσφατα τα τανκς έξω από τις τράπεζες που είπε σε ισπανική εφημερίδα.
Αλλά τώρα πια δεν εκτονώνει. Εξοργίζει.
Δε συσπειρώνει. Απωθεί.
Δε σοκάρει. Προκαλεί.
Και η συνεχής καταγγελία του για τους δημοσιογράφους, Έλληνες και ξένους πια, ηχεί σαν τραγέλαφος.
Προκαλεί την οργή ακόμα και των ομοτράπεζων του. Υπουργοί όπως ο υπουργός Άμυνας ή βουλευτές όπως ο Μ. Ανδρουλάκης τον αποδοκιμάζουν ανοιχτά.
Και οι διαδηλωτές στους δρόμους τον κάνουν σύνθημα και πλακάτ.
Κι αυτός σα λυσσασμένος που βλέπει το ρόλο του να ακυρώνεται, το “χοντραίνει” όλο και περισσότερο.
Απολύτως αυτοκαταστροφική τακτική. Σαν το κράτος που δημιούργησε…