Με σαρκασμό και αυτοκριτική συναίσθηση, το είχε πει σε πρώτο πρόσωπο με μια ρίμα.
Ο Μανώλης Αναγνωστάκης ήταν από τους Ποιητές, τους δημιουργούς που μόνο μια πόλη με Ιστορία ξέρει να βγάζει, αυτούς που στιχουργικά υμνεί και διαδέχθηκε ο επίσης Σαλονικιός Δ. Σαββόπουλος.
Γράφω Κυριακή, λίγο πριν ανακοινωθούν τα μέτρα.
Να ένα από τα καλά του Internet. Αμεσότητα, το άρθρο δεν θα περιμένει μια μέρα, θα το μοιραστώ γρήγορα.
Επιστροφή στη ρίμα. Τα παιδιά της ήττας του εμφυλίου, η άλλη μισή Ελλάδα, μπήκε στη μεταπολίτευση, διψασμένη και πεινασμένη, δικαιωμένη.
Βρήκε στον Α. Παπανδρέου τον απόλυτο εκφραστή της. Επιστήμονα, διανοούμενο, αντάρτη, αντισυμβατικό. Τι καλύτερο γαμπρό να έψαχνε η νύφη Αριστερά για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση!
Έβαλε μπροστά και μυθοποίησε, ατμομηχανή της ανάπτυξης τη νικηφόρα γενιά. Τη Γενιά του Πολυτεχνείου.
Κι έτσι στήθηκε, από τις 10 Οκτωβρίου 1980 και επίσημα η Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
Τα υπόλοιπα έχουν ειπωθεί, πολλαπλά αυτές τις ημέρες.
Τα δανεικά και η διανομή τους που ονομάστηκε σοσιαλισμός.
Η νομιμοποίηση της παραβατικότητας έναντι των θεσμών, διάχυτη προίκα ανυπακοής της Αριστεράς και της Γενιάς από άλλους καιρούς, που έγινε πλέον κυρίαρχη συμπεριφορά της εξουσίας .
Ο συμψηφισμός σαν λογική δικαιολόγησης του άνομου, όταν απέναντι έχεις τον «Μακρονησιώτικο Παρθενώνα».
Ο αθεσμικός λαϊκισμός, ΕΑΜική κληρονομιά, που στήθηκε σαν υπέρτατη συμφωνημένη, συλλογική αυταπάτη στο συμβόλαιο κατασκευής του Μύθου:
ένας είναι ο αρχηγός ο κυρίαρχος λαός», λαός ο μόνος θεσμός, «Κίνημα», «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ο λαός στην εξουσία» και τελικά «φυσικός δικαστής».
Παρένθεση για το τελευταίο. Πώς να μας εκπλήσσει λοιπόν όταν 30 χρόνια μετά, ένας Cayenne Βουλγαράκης μας εξηγεί, με το δικαίωμα και το επιχείρημα που εμείς του δώσαμε, πως το νόμιμο είναι και ηθικό!!
Έτσι για 30 χρόνια χρηματοδοτούσαμε το Μύθο «για ακόμη καλύτερες μέρες», που σιγά σιγά, πολύ δεν ήθελε έγινε διακομματικό, πανελλαδικό αίτημα διαβίωσης. Υποδομές ανάπτυξης ες αύριον.
Οδηγός ζωντανός, αλλά και μετά θάνατον μύθος, ο αιώνιος έφηβος Ανδρέας που μπορεί στα 75 να ανατρέπει, να ερωτεύεται, να φέρνει στο προσκήνιο τη Δήμητρα. Οι συνέπειες των ανατροπών , η ποιότητα του νέου «αντικειμένου» λατρείας, είναι κάτι σαν το κόστος των δανεικών. Τα αγνοούμε, τα απωθούμε.
Σύμμαχος νέος, τέλειος πια η καινούργια Τηλεόραση, ιδιωτική που λάμπει και συντηρεί, επαυξάνει την δύναμη της κατασκευής, προσθέτοντας την φαντασιακή της λειτουργία στην διατήρηση του Μύθου.
Όποτε άλλο κόμμα κυβέρνησε, τίποτα νέο, στις ράγες του Ανδρεικού τραίνου περπάτησε. Στερνό παράδειγμα, ο καταστροφικός, ρίψασπις επίγονος που δήλωνε σε κάθε ευκαιρία θαυμαστής του Μεγάλου.
Ενοχλητικοί, πεζοί, «λογιστές» επιστρατεύθηκαν μια δυο φορές για να δώσουν τελικά, με το συμμάζεμα και το λίφτινγκ, παράταση ζωής στο όνειρο. Όταν πήραν το ρόλο τους στα σοβαρά και πήγαν να αγγίξουν το «όνειρο», αποπέμφθηκαν σκαιώς και πάραυτα.
Αυτό το πολιτικό οικοδόμημα, συγκεντρωτικής, ουσία μονοπρόσωπης, εκτελεστικής εξουσίας χωρίς θεσμικά αντίβαρα, που επεκτάθηκε σε όλο το δημόσιο, η κατάργηση κάθε στοιχείου θετικής ανταγωνιστικής συνύπαρξης στους μηχανισμούς ελέγχου και διαχείρισης, τελείωσε προ πολλού και θάβεται σήμερα.
Μαζί του κηδεύεται και η ηθική που το γέννησε, η τραγική ηθική υπεροχή της Αριστεράς, γέννημα και κληρονομιά του εμφυλίου και της Δεξιάς ανομίας των προδικτατορικών χρόνων.
Γιατί πώς να στέρξεις να πεις κλέφτη, το παιδί της Ήττας; Αυτόν που κουβαλάει Μακρονήσια, εκτελέσεις, Αντίσταση; Και ποιος να τον αποκαλέσει έτσι; Ο δοσίλογος, ο κρυμμένος, ο συνεργάτης, το βασιλικό τσιράκι, ο χουντικός συνομιλητής;
Βαρειές κληρονομιές, αβάσταχτες κατηγόριες, αδιέξοδα συνύπαρξης. Κοινός τελικά, μεταπολιτευτικός παρονομαστής η «ευημερία», χωρίς μνήμη, χωρίς μέλλον, τελικά αχρονική, ένα ατέλειωτο παρόν, μια απέραντη πιστωτική κάρτα για τη Μύκονο, το Cayenne, την πισίνα.
Το θέμα είναι τώρα εσύ τι λες! Μας εγκαλεί ο Αναγνωστάκης.
Ε λοιπόν λέω τελειώσαμε. Επιτέλους. Κάθαρση.
Όχι, δεν είναι κάθαρση το ΔΝΤ, οι τρόικες, ή οι πολιτικοί μας.
Κάθαρση είναι η δική μας απομάγευση. Κι ας είναι καλά ο Ανδρέας εκεί που βρίσκεται. Μας έδωσε ότι ζήσαμε, καταστρέψαμε και χτίσαμε, τελικά έχουμε έρθει στα ίσα μας.
Είμαστε ελεύθεροι πια, χωρίς αλυσίδες νοήματος, χωρίς κληρονομιές άγονου πάθους, να ξαναδιαβάσουμε τον εαυτό μας. Τον Έλληνα που δεν γονατίζει, την κάλτσα του διαβόλου, με την επινοητικότητα, την ανοιχτωσιά της θάλασσας, τη γεύση της περιπέτειας και του ρίσκου που φέρνει την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, τη γοητεία του καινούργιου.
Την όμορφη ακόμη πατρίδα, αυτόν τον ήλιο και τον ουρανό που σου φτιάχνει το κέφι να τον κοιτάς.
Είναι στο χέρι μας, πάμε να ζήσουμε. Χωρίς την αίσθηση του αδιεξόδου να μας πνίγει, χωρίς το ηθικό κενό που μας έσπρωχνε στη γελοιότητα του να κάνουμε Εθνική υπόθεση κάθε τραγουδίστρια και ποδοσφαιρικό αγώνα. Η μαγκωμένη κοινωνία, το αδιέξοδο του Δεκέμβρη του 2008, που μας το έδειξαν το είδαμε και δεν το καταλάβαμε, πέρασαν. Έχουμε να χτίσουμε!