Μικρές αν αναλογισθεί κανείς ότι μεγαλώνουν μέσα σε ένα εκτεταμένο τοπίο οικογενειακών ναυαγίων και στο πιο ασύνεκτο κοινωνικό τοπίο των τελευταίων δεκαετιών. Σε ένα τοπίο όπου, αλίμονο, η φασιστική βία παράγει ήδη αποτροπιαστικά αποτελέσματα στα τηλεοπτικά στούντιο και αύριο, ενδεχομένως, στο κοινοβούλιο.
Η λατινοαμερικάνικου τύπου εγκληματικότητα και βία στην κοινωνία μιας χώρας, που στραγγαλίζει με στάδια ο βρόγχος της χρεοκοπίας είναι μια πραγματικότητα, που επίσης οικοδομήθηκε προοδευτικά. Και κατά τραγική ειρωνεία σε μια περίοδο που το πολιτικό σύστημα και η κοινωνία είχε την ψευδαίσθηση ότι βάδιζε σε μια προοδευτική ρότα κανόνων και αρχών.
Η αποτυχία είναι παταγώδης και σε αυτό το καθοριστικό για την εξέλιξη της κοινωνίας ζήτημα. Ο θερισμός των όσων καλλιεργήθηκαν με απίστευτη επιπολαιότητα και απουσία πολιτικών προοπτικής επί τόσα χρόνια, μόλις άρχισε και θα συνεχιστεί. Το ερώτημα είναι μπορούν όσοι επιδιώκουν θέσεις κυβερνητικής ευθύνης να δούν λίγα χρόνια μπροστά;
Για να προλάβουν την μετεξέλιξη του κοινωνικού τοπίου της πρωτεύουσας, που μαθηματικά θα οδηγηθεί σε λίγα χρόνια σε τωρινές αναλογίες Βραζιλιάνικων μεγαλουπόλεων, χρειάζεται ικανότητα προβολής.
Οι τωρινές συνέπειες δεν παλεύονται. Θα θεριστούν ως η σπορά μιας δεκαπενταετίας απίστευτων πολιτικαντισμών στα ζητήματα της δημόσιας ασφάλειας, της μετανάστευσης και άλλων. Το παγκόσμιο τοπίο άλλαζε δομικά, αλλά οι εξελίξεις εδώ αναλύονταν με τη στερεοτυπία του ΄80 και τη στειρότητα των αντιπαραθέσεων με επίκεντρο την Αστυνομία και όχι τις εξελίξεις.
Φτάσαμε δυστυχώς και στο σημείο πολίτες να πυροβολούν δράστες ή υπόπτους ληστειών στο έδαφος μια σκληρής πραγματικότητας, που προλειάνθηκε πολιτικά με το άνοιγμα διαλόγου για την νομιμοποίηση αυτών των δράσεων.
Η εγκληματικότητα στην Αθήνα του ΄12 αποκτά όλα τα τριτοκοσμικά διακριτικά μιας πρωτεύουσας στον αστερισμό του Δ.Ν.Τ., που έχει διαβρωθεί αθόρυβα από το οργανωμένο έγκλημα και ταλανίζεται θορυβωδώς από το έγκλημα επιβίωσης.
Βαδίζουμε σε μέρες κοινωνικής αναταραχής ,όπου πολλοί χώροι δείχνουν αποφασισμένοι να κινηθούν σε δρόμους ανένδοτης βίας εκμεταλλευόμενοι την νομιμοποίηση που δυστυχώs τους παρασχέθηκε .
Η αποσυσπείρωση των πολιτικών χώρων και η αποσάθρωση των δομών του κράτους στα κεφαλαιώδη ζητήματα της απασχόλησης , της πρόνοιας ,της περίθαλψης , του δικαίου και της ασφάλειας αποξενώνει και αναπτύσσει τραυματικά ένστικτα τους πολίτες .
Είναι πραγματικά ζήτημα πόσους μήνες μπορεί να αντέξει, χωρίς δομικές συγκλίσεις, οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση στο περιβάλλον που διαμορφώνεται στα παραπάνω καθοριστικά ζητήματα.