Όποτε κάτι τέτοιο κυριάρχησε, η χώρα κατέρρευσε. Το 1893-1897, το 1920-22 το 1945-49, το 1965-67, το 1973-74.
Η κυριαρχία της διαμαρτυρίας ως κεντρικού πολιτικού αιτήματος περιγράφεται ως λαϊκισμός. Σε περιόδους κρίσεις εκπροσωπείται αυθεντικά από ακραία δεξιά ή αριστερά κόμματα , σε περιόδους αναδιανομής από πολυσυλλεκτικά κόμματα ενδιάμεσων χώρων.
Η ανελαστική διαμαρτυρία είναι κλειστό, αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα, καταστροφικό. Εμποδίζει την αλλαγή όσων προκάλεσαν τα δεινά που την δημιουργούν.
Καταλαμβάνοντας το Πεντάγωνο ή καίγοντας τη Μαρφίν ή μαχαιρώνοντας μετανάστες ούτε οι αλλοδαποί θα μειωθούν στην Αθήνα ούτε ο Σκαραμαγκάς θα λειτουργήσει.
Τα θύματα, οι αδικημένοι γίνονται θύτες του εαυτού τους.
Η διαμαρτυρία γίνεται η άρνηση της αλήθειας της ανοχής.Η διαμαρτυρία των άκρων, με Φωτόπουλους και Μιχαλολιάκους, τραμπούκους και μαχαιροβγάλτες όπως την ζούμε σήμερα, είναι απλά η κοινωνική “συνέχιση της διαπραγμάτευσης με άλλα μέσα”.
Αυτή η διαμαρτυρία είναι απότοκο της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας.
Γιατί η μεταπολιτευτική δημοκρατία δεν είναι μόνο η απατηλή ανάπτυξη των δανεικών αλλά και η αποσυγκρότηση των θεσμών σε μια νοοτροπία αμέσου οφέλους και αποτελέσματος.
Στην Ελλάδα ,το εδώ και τώρα συσκότισε την σκέψη της δημοκρατίας.
Αφαιρέθηκαν τα κίνητρα μακροπρόθεσμης σκέψης, δηλαδή ανάλυσης των συνεπειών των πράξεων του σήμερα. Οι …συνέπειες γνωστές.
Στην οικονομία με τα δανεικά, την εγκατάλειψη της παραγωγής, την διόγκωση της οικονομίας της κατανάλωσης.
Στην δικαιοσύνη με την βραδυπορία απονομής και την ατιμωρησία.
Στην πολιτική με την διακομματικότητα της διαχείρισης και την εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία.
Στο περιβάλλον με την μετατροπή δασών-όσων απέμειναν και υδάτινων μαζών σε απέραντους σκουπιδότοπους.
Έτσι το μέλλον συνολικά υποθηκεύθηκε.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα υποθήκευσης η Παιδεία, η πιο μακροπρόθεσμη επένδυση που έγινε φροντιστήρια και μαζική εισδοχή σε ΑΕΙ του Μυλόπουλου, του Πελεγρίνη και των αμέτρητων υποτιμημένων εκπαιδευτικών μονάδων στη χώρα.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα επικράτησης του εδώ και τώρα η κυριαρχία της ατέλειωτης ταχύτητας της επικαιρότητας που κατέληξε σε μια μοναδικά ανερμάτιστη ελληνική τηλεόραση εμπορίου τίτλων , χωρίς μνήμη χωρίς λογική.
Είναι σχεδόν αδύνατο να συνεχίσουμε να υπάρχουμε με αυτή την νοοτροπία
Τα επιμέρους συμφέροντα και επιδιώξεις δεν στοιχίζονται σε κοινούς τόπους, ώστε να δημιουργηθεί κοινό συμφέρον που θα επιτρέψει την παραγωγική κοινωνική συμβίωση.
Χωρίς κοινό συμφέρον δεν μπορούν οι κανόνες διαβίωσης, θεσμοί και νόμοι να λειτουργήσουν . Μαραζώνουν ή καταργούνται.
Οι ελίτ της δημοκρατίας εξοστρακίζονται όπως οι πολιτικοί ή αποσύρονται σε καθεστώς απλού απεργούντος υπαλλήλου όπως οι δικαστικοί.
Κι είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουμε. Δηλαδή να κάνουμε τους χρήσιμους συμβιβασμούς που θα δημιουργήσουν την ηθική βάση, τις προϋποθέσεις διαπραγμάτευσης του κοινού συμφέροντος
Όσο η δημόσια ρητορική και η καθημερινή ατομική πραγματικότητα συγκρούονται κάθετα, αλλαγή δεν θα υπάρξει.
Όσο για παράδειγμα η φοροδιαφυγή πατάσσεται ανηλεώς στα τηλεοπτικά παράθυρα και οι επαγγελματίες των υπηρεσιών ή τα μαγαζιά της επικράτειας δεν κόβουν αποδείξεις η λιτότητα θα καλπάζει.
Όσο η πρόωρη ή η ψεύτικη συνταξιοδότηση θα επιδιώκεται ατομικά και ταυτόχρονα θα πιέζονται τα κόμματα για δικαιότερο ασφαλιστικό σύστημα, τα ταμεία θα καταρρέουν.
Όσο η Ευρώπη και το ευρώ θα είναι ευκαιρίες ατομικής κερδοσκοπίας και συλλογικής υποταγής τα μνημόνια θα ευδοκιμούν.
Τι είναι διατεθειμένος να εκχωρήσει ο καθένας για να ζήσει στο Ευρώ και στην Ευρώπη; Για να παραμείνει στην Ελλάδα ;
Μήπως τελικά και κάποιο ή αρκετό από το δίκιο του γιατί αναγνωρίζει πως έχει απέναντι το δίκιο και την συνακόλουθη ισχύ του άλλου;