Πρώτον ότι ο δημόσιος άνδρας Γ. Παπανδρέου απέτυχε παταγωδώς. Δεν ωφελεί να εντρυφήσουμε περισσότερο στο θέμα.
Δεύτερο ότι «ο Γιώργος», χρημάτισε απόλυτος άρχων μας επί διετία.
Άρχοντας σε ένα απολύτως πρωθυπουργικοκεντρικό πολιτικό σύστημα.
Το επιχείρημά μου είναι πως η τραγική κατάληξη των ημερών συνδέεται με την ουσία του απολύτως μονοδιάστατου πολιτικού μας συστήματος.
Η απόλυτη υπεροχή της εκτελεστικής εξουσίας, χωρίς φρένα και όρια, οδηγεί σε αναπόφευκτο λαϊκισμό, γιατί ο λαός αναγορεύεται σε κατευθείαν, άμεσο συνομιλητή του εκάστοτε άρχοντα.
Τα Μέσα υποχρεωτικά αποκτούν ιδιότυπη εξουσία, γιατί είναι οι επίσης ανέλεγκτοι , αποκλειστικοί ενδιάμεσοι του άρχοντα .
Αυτή η αγία Τριάδα Άρχοντας- Μέσα-Λαός έχει από καιρό εισέλθει σε αυτοτροφοδοτούμενο φαύλο κύκλο παρακμής.
Σαν συμπέρασμα λοιπόν του ναυαγίου Παπανδρέου, που ακολούθησε το ναυάγιο Καραμανλή χρειάζεται να κρατήσουμε την ανάγκη ενίσχυσης των απρόσωπων, συλλογικών θεσμών της δημοκρατίας, να αναβαθμίσουμε το ρόλο του κοινοβουλίου, των ανεξάρτητων αρχών, τη διάκριση των εξουσιών.
Από τον Κώστα στον Γιώργο, αν αύριο περάσουμε στον Αντώνη και μεθαύριο στο Βαγγέλη, την Άννα και τη Ντόρα απλά θα παραμείνουμε έρμαια των ορέξεων των φυλάρχων μας. Περιμένοντας τον Έναν, τον Μεσσία. Αυτό δεν είναι δημοκρατία, είναι σήριαλ για την τηλεόραση.
Εάν κάποια στιγμή , περάσει η κρίση και σταθούμε στα πόδια μα ς, το θέμα πρέπει σοβαρά και σε προτεραιότητα να μα ς απασχολήσει.
Κρατώντας επίσης, σαν θετική παρατήρηση ,πως μπροστά στα ανήκουστα, το κοινοβούλιο εξεγέρθη και τρεις φορές απέτρεψε την «καταστροφή». Το δημοψήφισμα, την αδιαλλαξία Σαμαρά και τον Πετσάλνικο
Σε ότι αφορά στα ακατανόητα της στάσης του τέως πρωθυπουργού , είναι φανερό πως απλά λογοδοτεί στους προγόνους του, στην οικογένεια και στην ιστορία, όχι στο κοινοβούλιο και το λαό. Οι τελευταίοι είναι αντίστοιχα υπάλληλοι και υπήκοοι.
Είναι άρχοντας , με κληρονομικό δικαίωμα, τρίτη γενιά πρωθυπουργός.
Όσο τραγικό κι αν ακούγεται, το ιστορικό πλέον «Πατέρα μ’ ακούς» εκφράζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο την προσωπικότητα και τους διχασμούς του.
Στην ουσία το είχε δηλώσει ευθαρσώς από τότε, το 1996, σε ποιον αναφέρεται σε τι λογοδοτεί.
Ο Πατέρας τον κοιτά τώρα και του λέει πως τα σκάτωσε. Ότι δίκιο είχε Εκείνος, που του έλεγε πως δεν κάνει για πολιτικός . Ο Πατέρας τον λέει επίγονο, Ελληνιστικό πρίγκιπα της παρακμής.
Ναι οι ανατροπές, οι αιφνιδιασμοί Α.Παπανδρέου- βυθίσατε το Χόρα, Σαρτζετάκης, Νταβός, επιστροφή από Χέρφιλντ- αποτέλεσαν τη βάση της πολυκύμαντης πολιτικής του πορείας.
Η επανάληψη από τον γιο του , με το τραγικό δημοψήφισμα ,ήταν όπως κάθε επανάληψη. Κωμική τραγωδία.
Τώρα ο γιος παρακολουθεί ακινητοποιημένος στην ουσία, καταθλιμμένος και αμήχανος, το τέλος της εκδίωξής του ως αποτυχημένου.
Γαντζωμένος στα αδιέξοδα, επιχειρεί Πετσάλνικους.
Αυτόχειρας για τη χώρα, καταστροφικός για τον εαυτό του.