Ως αποτέλεσμα η δύναμη κοινωνικής νομιμοποίησης ήταν πάντα τα πρόσωπα και το παράδειγμα. Από εκεί πηγάζει και η σχέση οικειότητας που αναπτύσσεται με τους εκάστοτε ηγέτες. Ο Ανδρέας φυσικά, αλλά και ο Ψηλός, ο Γιώργος…. Το παράδειγμα ιδίως σήμερα μοιάζει με σανίδα σωτηρίας για το πολιτικό σύστημα. Προσοχή το παράδειγμα , όχι το δήθεν , το στημένο που κατασκευάζουν οι σύμβουλοι και τα life style έντυπα.
Το παράδειγμα το περιμένουμε από τους πολιτικούς σαν βασική πολιτική για λόγους κοινωνικής συνοχής αλλά και αφετηρίας αλλαγών στο δημόσιο τομέα. Δεν έρχεται, δεν παράγεται και η αβελτηρία μεγαλώνει. Το site της Βουλής στο Internet, η ιστοσελίδα καλέ στο διαδίκτυο, στοίχισε ένα εκατομμύριο. Στον υπόλοιπο κόσμο στοιχίζει περί τις 30 με 50 χιλιάδες.
Η Βουλή έχει κανάλι, δηλαδή ξοδεύει λεφτά για να κάνει δελτία ειδήσεων , να προβάλλει ταινίες, κανονικό πρόγραμμα. Θέλει και ραδιόφωνο, δηλαδή να ξοδεύει κι άλλα. Ποιος τα παρακολουθεί; Ποσοστά μηδενικά!! Για ποιο λόγο υπάρχουν; Άγνωστο και αδιανόητο. Όπως και η ασυλία, όπως και η επιχορήγηση των κομμάτων, όπως και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, όπως και η συνταξιοδότηση των βουλευτών, όπως και οι μισθοί των υπαλλήλων της. Λογική της αυθαιρεσίας ή επίδειξη δύναμης από μια κακομαθημένη συντεχνία; Είτε το ένα είτε το άλλο, έτσι δεν πάμε πουθενά.
Το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υποτίθεται πως συζήτησε για αυτά τα θέματα. Έγιναν και οι σχετικές ανακοινώσεις. Δεν φαίνεται όμως οι κατευθύνσεις να ακολουθούνται, μάλλον υποσκάπτονται όταν ακούγονται σχέδια για αμετροεπείς, δρακόντιες και προφανώς ανεφάρμοστες ποινές για τους βουλευτές και τα έξοδα του προεκλογικού αγώνα, αντί να γίνονται τα απλά και αυτονόητα με το κανάλι, τις συντάξεις και τα λοιπά.
Χωρίς έναν άλλο τρόπο, μαζεμένο και σεβαστό του να πολιτεύεσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν αλλαγές νοοτροπίας στο δημόσιο τομέα. Πώς να γίνει ο υπάλληλος δημόσιος λειτουργός , όταν ο πολιτικός δεν λειτουργεί πολιτικά; Πώς να αλλάξουν τα υπηρεσιακά συμβούλια, η αλληλεγγύη των κοράκων, η λογική του συναφιού, όταν οι πολιτικοί είναι συντεχνία προκλητικής συνοχής; Πώς να νομιμοποιηθεί η ηθική του ελέγχου και η πρακτική της αξιολόγησης όταν δεν εφαρμόζεται στον κοινοβουλευτικό βίο γιατί υπερτερούν κοινά συμφέροντα νομής;
Χωρίς δημόσιο, ανάπτυξη δεν θα υπάρξει. Οι δημόσιες επενδύσεις και το πλαίσιο εφαρμογής των ιδιωτικών επενδύσεων χρειάζονται έναν στοιχειωδώς λειτουργικό δημόσιο τομέα. Σήμερα αυτό το δημόσιο μοιάζει σαν βαρέλι με τρύπες. Όσο νερό και να το γεμίζεις , λίγο φτάνει κάτω, γιατί χάνεται στο δρόμο. Υπολογίζεται ότι το 45% μιας αρχικής επένδυσης δεν καταλήγει παραγωγικά, όχι γιατί πάει υποχρεωτικά στην τσέπη κάποιου, αλλά γιατί σκορπίζεται , μα σε τσέπες, μα σε καθυστερήσεις, λάθη, κακοτεχνίες.
Αυτό είναι το τραινάκι. Βουλή, πολιτικοί, δημόσιο, ανάπτυξη. Αν η Βουλή-ατμομηχανή δεν πάρει μπρος τα υπόλοιπα κάθονται. Μήπως τα θέματα λοιπόν είναι πολύ σοβαρά για να τα χειρίζονται αδαείς Πετσάλνικοι και πομφόλυγες Καστανιδείς;
Δεκαετίες τώρα με την υποβάθμιση της νομοθετικής εργασίας και την αντίστοιχη συγκέντρωση εξουσίας στην εκτελεστική, οι βουλευτές θεωρούμενοι ως πρόβατα, είχαν ως προιστάμενο «τσοπάνη», κάποιον δηλαδή για να τους μαζεύει, διακομματικώς.
Γι αυτό και οι πρόεδροι της Βουλής, χωρίς να χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα, χαρακτηρίσθηκαν από συντηρητισμό και αναχρονιστική σκέψη, βοηθώντας στην αποξένωση του σώματος από την κοινωνία. Ισχυρίζομαι πως σήμερα έχουμε , για τους λόγους που ανέπτυξα, ανάγκη φωτισμένων, ριζοσπαστικών προσωπικοτήτων στην προεδρία του σώματος. Γιατί η συμβολική σημασία των αλλαγών που χρειάζονται είναι μεγάλη και δεν μπορεί να περιμένει.
Ο πρωθυπουργός αλλά και ο κος Σαμαράς, ακόμη και ο κος Τσίπρας αν βρει καιρό από τις διαδηλώσεις, θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες σχεδιασμού και εφαρμογής ενός νέου τρόπου άσκησης της πολιτικής, ρυθμίζοντας από κοινού τα στοιχειώδη του κοινού οίκου τους. Όπως και τα οικονομικά των κομμάτων τους, αν απαιτούν διαφάνεια, φορολογική συνείδηση και ασφαλιστική συνείδηση από τους υπόλοιπους Έλληνες.