ταν ρωτήθηκε από τον Αντώνη Σαμαρά αν πρόκειται να προσφύγει πρόωρα στις κάλπες απάντησε σιβυλλικά ότι δεν είναι μέσα στις προθέσεις του. Κι ασφαλώς δεν είναι.
Το ερώτημα όμως είναι αν θα υποχρεωθεί να πάει σε πρόωρες εκλογές εάν κι εφόσον η κοινωνική αναταραχή επεκταθεί εξαιτίας των εξαιρετικά δυσάρεστων μέτρων περιστολής των δημοσίων δαπανών, που θα αναγκασθεί να λάβει η κυβέρνηση το προσεχές διάστημα. Με ποιο τρόπο; Με την τυχόν καταψήφιση ενός νομοσχεδίου η μιάς ρύθμισης, που η τροϊκα θα θεωρούσε ως απαραίτητη για τη λειτουργία του μνημονίου. Ας μην ξεχνάμε ότι ήδη πολλοί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αν όχι η πλειοψηφία τους, βρίσκονται «στα κάγκελα», θεωρούν ότι οι πιέσεις, που δέχονται από την κομματική τους βάση είναι τρομακτικές κι ασήκωτες, κι αν ενταθούν μετά και τη λήψη νέων επώδυνων μέτρων, δεν αποκλείεται κάποιοι να επιχειρήσουν «ηρωική έξοδο», όπως στο παρελθόν είχαν κάνει ο Γιάννης Δημαράς η η Σοφία Σακοράφα.
Και τότε κάποια κρίσιμη ρύθμιση μπορεί να καταψηφισθεί, όπως ήδη συμβαίνει με ελάσσονος σημασίας ρυθμίσεις, όπως αυτή για την βιοποικιλότητα, που καταψήφισαν δύο βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Τι θα γίνει αν οι εντάσεις κορυφωθούν; Θα αντέξει η κυβέρνηση η θα υποχρεωθεί να καταφύγει προώρως στις κάλπες. Αυτό, δεν είναι λίγοι, το θεωρούν ως το πιθανότερο σενάριο. Σε κάθε περίπτωση, το σενάριο του ανασχηματισμού, που ακόμα και κορυφαίοι υπουργοί το θεωρούν ως πιθανότατο να συμβεί μέχρι το Πάσχα, δεν λύνει το πρόβλημα.
Λύνουν όμως οι εκλογές το πρόβλημα; Ασφαλώς κι όχι. Ας μην ξεχνάμε ότι επί τη βάσει τουλάχιστον των δημοσκοπήσεων, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας το πιθανότερο σενάριο σε περίπτωση εκλογών θα είναι η μη δυνατότητα σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης από κανένα κόμμα. Κι η εμπειρία έχει επανειλημμένως καταδείξει στην Ελλάδα ότι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν «περπατούν» και δεν έχουν αποτέλεσμα. Πολλώ μάλλον, που το πολιτικό σύστημα, ακόμα και σε αυτή την όλως αρνητική συγκυρία, παραμένει ανώριμο και συνεχίζει να συμπεριφέρεται με τις παρωχημένες νοοτροπίες του παρελθόντος. Αρα οι εκλογές ούτε επιθυμητές είναι για τη χώρα και την οικονομία κι ούτε λύση δίνουν.
Μπορεί όμως να συμβούν μέσα στη γενικότερη παραζάλη, που μας έχει καταλάβει. Ιδίως μάλιστα καθώς η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου μπορεί να εξαντλήσει σύντομα τα όποια πολιτικά και κυρίως ψυχικά αποθέματα, που διαθέτει. Ας μην ξεχνάμε ότι καθώς αυξάνονται οι πιέσεις της τρόϊκας, τόσο θα διαπιστώνουμε ότι η κυβέρνηση είναι ανεπαρκής στην υλοποίηση του μνημονίου. Κι αυτός είναι ο πραγματικός λόγος, που δεν μπορεί η Ελλάδα να αποκαταστήσει τη διεθνή αξιοπιστία της. Δεδομένου μάλιστα ότι άπαντες οι ευρωπαίοι πιστεύουν ακράδαντα αυτά, που λέγει ο Ντομινίκ Στρος Καν στο ντοκυμαντέρ για τη ζωή του που προβάλλεται στη γαλλική τηλεόραση, ότι οι έλληνες είναι αναξιόπιστοι, φοροφυγάδες και διεφθαρμένοι. Κι αυτό ενισχύεται από την αποτυχία της κυβέρνησης να εφαρμόσει το μνημόνιο.
Μπορεί η κυβέρνηση να προχώρησε στην οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων και να αύξησε για τους συνεπείς φορολογούμενους τους φόρους. Αλλά δεν κατόρθωσε να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και να προχωρήσει στις διαρθρωτικές αλλαγές, που θα έθιγαν το βαθύ κράτος, που κυρίως προέρχεται από τους συνδικαλιστές και τις συντεχνίες του ΠΑΣΟΚ, κι όχι μόνον, αλλά κι ούτε να κάνει τις μεταρρυθμίσεις, που θα απορρύθμιζαν την αγορά και θα απελευθέρωναν τις εργασιακές σχέσεις.
Κατά συνέπεια, το προσεχές μέλλον και πολιτικά και ουσιαστικά, η Ελλάδα δεν μπορεί επί του παρόντος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των δανειστών μας. Και πολύ φοβόμαστε ότι όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση τόσο εμείς οι έλληνες «θα βυθιζόμαστε στα σκατά», όπως θα έλεγε κι ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ Στρος Καν.