Καθώς καθημερινά διογκώνεται η δυσφορία κι η αγανάκτηση του κόσμου για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση, πολλοί έλληνες, μεταξύ των οποίων και πολιτικοί ισχυρίζονται ότι δεν γνώριζαν την κατάσταση. Ότι δεν γνώριζαν πού πήγαινε η χώρα. Αυτός ο ισχυρισμός δεν ευσταθεί. Και δεν αναφέρομαι στα όσα στοιχεία επί σειράν ετών είχαν γίνει γνωστά. Αλλά σε μια προσωπική μου ανάλυση, που μόλις πρόσφατα ξαναδιάβασα κι είχε δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» το Δεκέμβριο του 2005, λίγο μόλις χρόνο μετά την θριαμβευτική νίκη του Κώστα Καραμανλή στις εκλογές του 2004 και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που μας είχαν όλους γεμίσει με ενθουσιασμό κι ευφορία. Είναι χρήσιμο να διαβάσουμε μαζί ένα σύντομο απόσπασμα από εκείνο το άρθρο.
Εγραφα τότε:
«Στη Γερμανία, στη χώρα με την μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία, η κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού της Ανγκελα Μέρκελ μειώνει στο μισό το δώρο Χριστουγέννων των 470 χιλιάδων δημοσιων υπαλλήλων ενώ αυξάνει τα όρια ηλικίας γιά την συνταξιοδότηση στα 67 χρόνια, αυξάνει ασφαλιστικές εισφορές και φόρους γιά να περιορίσει κατά το δυνατόν τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα της χώρας. Στην Ελλάδα, μιά χώρα με σαφώς μικρότερη επιρροή στα ευρωπαϊκά πράγματα, η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή επιμένει στην εμφανώς αδιέξοδη πολιτική της «ήπιας προσαρμογής», αρνείται να λάβει μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα, βαπτίζει ως «μεταρρυθμίσεις» τις διστακτικές, άτολμες πολιτικές, που λαμβάνει με τις ΔΕΚΟ, όπως η κατάργηση της μονιμότητας γιά τους νεοπροσλαμβανομένους, και είναι βέβαιον ότι αδυνατεί να καταπολεμήσει τα μεγάλα δημοσιονομικά ελλείμματα, πολύ μεγαλύτερα των γερμανικών, και το κολοσσιαίο δημόσιο χρέος, που υπερέβη τα 230 δις ευρώ.
Δεν απέχει πολύ η ώρα, εκτιμούν όσοι ρεαλιστικά βλέπουν κι αναλύουν τα πράγματα, που θα κινηθεί εναντίον μας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απαιτώντας την λήψη ακόμα σκληρότερων μέτρων, που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν εγκαίρως η κυβέρνηση Καραμανλή, με την τεράστια λαϊκή αποδοχή, που είχε όταν ανήλθε στην εξουσία, προχωρούσε με αποφασιστικό τρόπο σε φιλελευθεροποίηση των δομών της κρατικής οικονομίας, που δυστυχώς υπάρχει στο χώρο μας, και στην «επανίδρυση του κράτους», που στα λόγια υποσχέθηκε σωστά αλλά στην πράξη απέφυγε να κάνει το παραμικρό, προφανώς διότι δεν γνώριζε τον τρόπο και δεν ήθελε να αναλάβει το οποιοδήποτε βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος.
Αποτελεί πάγια αντίληψη μας ότι όσο συνεχίζεται η παρούσα κατάσταση, όσο επικρατούν στην ελληνική κοινωνία παρωχημένες συνδικαλιστικές και συντεχνιακές αντιλήψεις, όσο διαφεντεύει τα πάντα μιά άκρως διεφθαρμένη και γραφειοκρατική δημόσια διοίκηση, που αποτελεί την μεγαλύτερη τροχοπέδη γιά την οικονομική ανάπτυξη, όσο δεν επικρατούν οράματα και στρατηγικές γιά το μέλλον του τόπου κι όσο τα δύο μεγάλα κόμματα, εκδηλώνοντας με εκνευρισμό την ιδεολογικοπολιτική τους αδυναμία, αρκούνται να τσακώνονται γιά το ποιός φταίει περισσότερο γιά την κατάντια της οικονομίας, το μέλλον θα προοιωνίζεται ζοφερό, όπως ήδη το νιώθει ο μέσος πολίτης. Ηλθε η ώρα νομίζω όλοι μας, κόμματα, πολιτικοί, ΜΜΕ, συνδικαλιστές, να εγκαταλείψουμε τις «κοκορομαχίες» και να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι μας έχουμε το μερίδιο της ευθύνης μας γιά την δυσάρεστη κατάσταση. Κι ότι είναι πλέον υποχρέωση μας να βάλουμε μιά τελεία τώρα και να γυρίσουμε σελίδα. Ξεκινώντας ένα δημόσιο διάλογο γιά την οικονομία, που όπως συνέβη σε άλλες χώρες, θα καταλήξει σε μιά εθνική συμφωνία, την οποίαν θα τηρήσουμε απαρέγκλιτα γιά να κερδίσουμε το μέλλον. Αν αυτό δεν το πράξουμε τώρα, πολύ φοβάμαι ότι σύντομα θα βρεθούμε προ αδιεξόδου γιά όλους μας και κυρίως γιά τα παιδιά μας, που δεν μας φταίνε»
Ο γράφων δεν διεκδικεί δάφνες μεγάλου οικονομολόγου, νομπελίστα, κορυφαίου εγκεφάλου. Είμαι ένας κανονικός δημοσιογράφος, που απλώς παρακολουθώ τα γεγονότα. Είχα από τότε, εδώ κι έξη χρόνια τουλάχιστον εντοπίσει το πρόβλημα και την πορεία της καταστροφής. Και δεν ήμουν ο μόνος. Αλλά κανείς δεν μας άκουγε. Γιατί δεν τους βόλευε. Οσοι λοιπόν δεν άκουγαν, ενώ είχαν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, δεν μπορούν να διαμαρτύρονται. Ηξεραν, και με την παράλειψη τους να κάνουν ότι έπρεπε επετέλεσαν ύβριν εις βάρος της Ελλάδας και του λαού της.