Μετά ξαφνικά, στο χωριό μας όλες οι περσόνες, πολιτική. Μέσα, ολόκληρη η βιομηχανία θεάματος άρχισε να σχολιάζει.
Τι όμορφη μέρα τουίτιζε με νόημα ο Χ. Πέντε sites και 12 blogs σε 5 λεπτά ανέβαζαν το ..απρόσμενο σχόλιο. Κάποιο μεσημεριανάδικο θα βρισκόταν να το “ανατυπώσει” σε μαζική κλίμακα.
Κι έτσι το ανύπαρκτο γινόταν γεγονός.
Σήμερα ψηφίζουμε, τι να κάνω; έβαλε μια, εξ επί τούτου- το παίζει δηλαδή- ξανθιά στο facebook.
Απαντήσεις και σχόλια χαμός. Μερικά τα φαντάζεστε. Και στο twitter ο τηλέγραφος δούλεψε κανονικά. Οι εθελοντές για να την βοηθήσουν στο βασανιστικό της ερώτημα ξεχείλισαν τον δορυφόρο.
Ο χαβαλές τελειώνει κάπου εδώ. Γιατί μετά το μυρίστηκαν τα “κακά” παιδιά.
Οι πολιτικοί ανακάλυψαν το ιδανικό μέσο. Twitter . Ατάκα, σχόλιο. Περίπου 300€ το μήνα σε ένα καλό παιδάκι, απόφοιτο Παντείου, που κάνει “διαχείριση κοινωνικών δικτύων”.
Κάθε μέρα ανεβάζει ένα με δύο post. Και το πανηγύρι του σχολιασμού ξεκινά.
Το όνειρο! Η χαρά του δημοκόπου
Να μιλάς όποτε θες, για ό,τι θες, όπου θες, με όποιον θες, όσο θες.
Δεν υπάρχει ερώτηση, ενοχλητικός δημοσιογράφος. Δεν υπάρχει πρόσωπο, είναι το twitt σου αλλά αν το γράφεις εσύ ή η εταιρεία δημοσίων σχέσεων ή κάποιος άλλος τρίτος κανείς δεν το ξέρει.
Δεν υπάρχει χρόνος υποχρεωτικός, ούτε τόπος συγκεκριμένος.
Το κόστος; Κατάχρηση και επιεικώς τρελοκομείο. Σε λίγο ό,τι μεταδίδεται μέσω Twitter δεν θα αξιολογείται. Ο εθισμός στη σκέψη του άλλου. Δεν έχω να σκεφθώ, να βγάλω κρίση για το θέμα που με απασχολεί. Θα μετα-σκεφθώ, θα αντιδράσω δηλαδή στην ατάκα, δήλωση, σχόλιο του “συντρόφου” που ακολουθώ.
Έτσι λοιπόν για το τι θα γίνει με την Ελλάδα και την Ευρώπη, τις μισές δηλώσεις αξιωματούχων τις αγρεύουμε στο twitter και άλλες τόσες αντιδράσεις αλιεύονται στο facebook.
Μπορεί μια μέρα ολόκληρη η ταλαιπωρημένη και χρεοκοπημένη χώρα να χειρίζεται το facebook της Λαγκαρντ και το twitter του Ρομπάι.
Τα sites μήπως είναι πολλά twitter μαζί; Η αρθρογραφία μήπως είναι μεγάλα post; Τα forums μήπως είναι μικρά facebook;
Ατάκα. Λειτουργεί σαν εκκίνηση της σκέψης. Συμπύκνωση του νοήματος.
Διαλέγεις τα ζευγάρια σου, επιλέγεις τους συνομιλητές σου. Φτιάχνεις τον κόσμο σου. Με την ψευδαίσθηση πως μιλάς με τον Ομπάμα, τον Ολάντ και τον Μέσι.
Είπαμε στην πραγματικότητα με τρία καλά παιδιά μιλάς, από το Πάντειο της χώρας τους, που μπορεί να δουλεύουν και στην ίδια εταιρεία. Ούτε τα ίδια δεν το ξέρουν, ούτε ο Μέσι ούτε ο Ομπάμα.
Οι πιο “σοβαροί” μοιράζονται στο Linkedin το private talking τους με τα προνόμια της ιδιωτικής λέσχης.
Χωρίς τον ευεργετικό θόρυβο της αγοράς, το δίκτυο θυμίζει φοιτητικό αμφιθέατρο του 80 πνιγμένο στα χασμουρητά. Όμως όσα γράφονται συχνά πυκνά δεν είναι για πέταμα.
Τελικά ξέρετε ποιος είναι ο ενημερωμένος πολίτης, επαγγελματίας, κουτσομπόλης, οπαδός, χομπίστας κλπ;
Εκείνος που διαλέγει τους κατάλληλους στα δίκτυα και τους ακολουθεί. Ενίοτε και παρακολουθεί.
Η τέχνη δεν είναι απλή. Αν βάλεις πολλούς κουράζεσαι, δεν προφταίνεις, αν βάλεις ίδιους ακούς τα ίδια πολλές φορές. Θέλεις δείγμα στατιστικά επαρκές και αντιπροσωπευτικό.
Προφανές; Καθόλου!
Σε αυτόν τον κόσμο, όπου το γεγονός το δημιουργεί ο κύκλος αναμετάδοσής του, και διαρκεί όσο “τρέχει”, δεν κρατιέμαι να μην το πω, έχω πρόβλημα και με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δραγασάκης ή Στρατούλης; Σταθάκης ή Σκουρλέτης; Μηλιός ή Δούρου; Παπαδημούλης ή Ρινάλντι; Κωνσταντοπούλου ή Βαλαβάνη;
Ποιος δημοσκόπος θα φτιάξει το δείγμα των δημοκόπων να τουιτάρουμε;