πληθυσμού. Η ψωρίαση είναι ασθένεια που υπάρχει εδώ και αιώνες. Απόδειξη αυτού είναι τα τυπικά σημεία της παθολογικής αυτής κατάστασης που εντοπίστηκαν σε μουμιοποιημένα σώματα, τα οποία χρονολογούνται από την έναρξη 1ης χιλιετίας. Εκδηλώνεται υπό μορφή ερυθηματωδών πλακών, οι οποίες καλύπτονται από αργυρόχροα λέπια τα οποία αποκολλώνται από το δέρμα. Κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, οι ερευνητές προσπάθησαν να ανακαλύψουν τα αίτια που προκαλούσαν την παθολογική αυτή κατάσταση. Κατά τη δεκαετία του 1990, αποδείχθηκε, μετά από έρευνες πολλών ερευνητικών κέντρων παγκοσμίως ότι η ψωρίαση είναι μια πολυπαραγοντική αυτοάνοση ασθένεια, και ουσιαστικά, αγνώστου αιτιολογίας, η οποία συνδέεται με κληρονομικούς, ανοσολογικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες.
Οι ψωριασικές πλάκες συνήθως εντοπίζονται στους αγκώνες, το τριχωτό της κεφαλής και τα γόνατα, ωστόσο μπορούν να εμφανιστούν και σε οποιοδήποτε άλλο σημείο του σώματος, όπως το πρόσωπο, τα πόδια και οι βλεννογόνοι. Η ψωρίαση προκαλεί κνησμό σε ποσοστό 60% με 70% των περιπτώσεων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί μεταδοτική, όπως και δεν οφείλεται σε κάποια αλλεργία. Ωστόσο, η εκδήλωση της κατάστασης μπορεί κάλλιστα, να οφείλεται σε κάποια κληρονομική προδιάθεση.
Υπάρχει πλήθος στοιχείων που υποδηλώνουν την ύπαρξη γενετικής προδιάθεσης για την εκδήλωση της ψωρίασης . Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποιο ειδικό γονίδιο που να ευθύνεται για την ψωρίαση, αντί αυτού υπάρχει ένα σύνολο γενετικών χαρακτηριστικών τα οποία αυξάνουν τις πιθανότητες για τον ασθενή να αναπτύξει την ασθένεια . Από αρκετά ερευνητικά πρωτόκολλα προκύπτει ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων ψωρίασης υπάρχει οικογενειακό ιστορικό της ασθένειας.
Το γεγονός ότι υπάρχουν γονίδια που εμπλέκονται στην αρχική εκδήλωση της ψωρίασης, ενισχύεται και από την ύπαρξη συγκεκριμένων τύπων αντιγόνων σε ομάδες ασθενών με τη νόσο. Τα αντιγόνα βρίσκονται στην εξωτερική επιφάνεια, στη διπλή, ημιδιαπερατή κυτταρική μεμβράνη των λευκών αιμοσφαιρίων. Το είδος που έχει ο κάθε άνθρωπος είναι κληρονομικά προκαθορισμένο από γονίδια που εντοπίζονται στο χρωμόσωμα 6. Υπάρχουν ορισμένοι τύποι αντιγόνων που εμφανίζονται σε ασθενείς που προσβάλλονται από ψωρίαση σε σχετικά νεαρή ηλικία. ’λλοι τύποι των εν λόγω αντιγόνων συναντώνται συχνότερα σε άλλες ομάδες ασθενών με ψωρίαση για παράδειγμα σε ασθενείς που έχουν συγγενείς με ψωρίαση ή που αναπτύσσουν αργά στη ζωή τους την πάθηση. Η επικρατέστερη θεωρία σχετικά με την κληρονομικότητα της ψωρίασης είναι ότι υπάρχουν πιθανόν διάφορα γονίδια που εμπλέκονται. Τα γονίδια αυτά καθορίζουν το βαθμό ευαισθησίας και επιδεκτικότητας για την πάθηση όπως επίσης και το βαθμό σοβαρότητας στην εκδήλωση της νόσου.
Η ψωρίαση μπορεί να είναι ήπια, μέτρια ή σοβαρή. Ένας τρόπος να το μετρήσει κανείς αυτό είναι υπολογίζοντας πόσο μέρος του σώματος καταλαμβάνει η ψωρίαση. H ψωρίαση θεωρείται ήπια αν καταλαμβάνει 20%. Ένας απλός κανόνας είναι ότι μια παλάμη αντιστοιχεί σε 1% του σώματος.
Επίσης η βαρύτητα της ψωρίασης καθορίζεται και από το πόσο επηρεάζεται η ποιότητα ζωής του ασθενούς, αν για παράδειγμα μειώνεται η ικανότητα για τις καθημερινές δραστηριότητες. Αυτός ο όρος χρησιμοποιείται όλο και ευρύτερα τα τελευταία χρόνια και αντανακλά την ικανότητα ενός ανθρώπου να απολαμβάνει μια παραγωγική και ευχάριστη ζωή, χωρίς να έχει απαραίτητα απαλλαγεί από την ασθένειά του.
Η ψυχολογική επιβάρυνση της ψωρίασης είναι συχνά πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα περίμενε κανείς κρίνοντας απλώς και μόνο από την κλινική της βαρύτητα. Η ψωρίαση επηρεάζει την εμφάνιση του ασθενούς και άρα την εικόνα που έχει ο κόσμος για εκείνον.
Δεν υπάρχουν δυστυχώς, ακόμα τεκμηριωμένες επιστημονικές έρευνες που να αποδεικνύουν ότι μία συγκεκριμένη διατροφή μπορεί να βελτιώσει σημαντικά τα συμπτώματα της ψωρίασης.
Όμως, μερικές βασικές συμβουλές είναι δυνατόν να βελτιώσουν την κλινική εικόνα όταν εφαρμοσθούν. Μια διατροφή πλούσια σε φρούτα και λαχανικά θα προσφέρει τις βιταμίνες που χρειάζεται ο οργανισμός και αν παράλληλα αποφεύγετε το αλκοόλ τα κορεσμένα λίπη και τα trans λιπαρά θα σας προσφέρει ένα αίμα με λιγότερες τοξίνες και ελεύθερες ρίζες, με αποτέλεσμα την μείωση τον εξάρσεων του προβλήματος. Η σωματική άσκηση είναι επίσης σημαντική διότι μας βοηθά να καταπολεμήσομε το άγχος το οποίο ευθύνεται επίσης για τις κατά καιρούς εξάρσεις.
Υπάρχουν αρκετά βότανα που θα μπορούσαν να συστηθούν για την ψωρίαση. Τα περισσότερα είναι καταπραϋντικά, όπως ρίζα άρκτιου, γάλιο, ταραξάκο, γεντιανή, χελιδόνιο, καλέντουλα, αχιλλέα, γλυκόριζα, κόκκινο τριφύλι, θούγια κλπ.. και φέρνουν αποτέλεσμα εφ΄ όσον χρησιμοποιηθούν σε συνδυασμό με άλλα βότανα και γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές στο lifestyle μας.
Οι ακτίνες του ήλιου και το θαλασσινό νερό συχνά βελτιώνουν την ψωρίαση αλλά η βελτίωση αυτή, δεν είναι μόνιμη. Τα εξωτερικά ιάματα σε μορφή αλοιφών που χρησιμοποιούνται και μπορούν να παρασκευαστούν από βότανα όπως σύμφυτο, στελλαρία ή αλθαία, βοηθούν στο να καταπολεμηθεί η φλόγωση και στο να απομακρυνθούν οι πλάκες, αλλά, δυστυχώς δεν προσφέρουν μόνιμο αποτέλεσμα.