Αύξηση μέσου μισθού δια της επέκτασης του (νόμιμου) χρόνου εργασίας;
Η στήλη παρακολούθησε με πολύ ενδιαφέρον την παρουσίαση την οποία έκανε χθες (30.6.2025) η υπουργός Εργασίας, Νίκη Κεραμέως σε σχέση με το νομοσχέδιο της τίτλο: «Δίκαιη Εργασία για Όλους: Απλοποίηση της Νομοθεσίας – Στήριξη στον Εργαζόμενο – Προστασία στην Πράξη». Όπως αναφέρθηκε, ένας από τους στόχους του νομοσχεδίου είναι η «προσαρμογή στις σημερινές ανάγκες εργαζομένων και επιχειρήσεων». Σαν ένα μέτρο «προσαρμογής» προβλέπεται στο νομοσχέδιο και το 13ωρο στον ίδιο εργοδότη και όχι μόνο σε 2 και πάνω, όπως ίσχυε έως τώρα. Επίσης, θα επιτρέπεται υπερωρία και στην εκ περιτροπής εργασία, με τις νόμιμες προσαυξήσεις (40% προσαύξηση στο καταβαλλόμενο ωρομίσθιο). Και έτσι θα «ενισχύεται το εισόδημα του εργαζομένου και καλύπτονται οι ανάγκες της επιχείρησης». Μέσω της αύξησης του εισοδήματος κάθε εργαζομένου, προσθέτει η στήλη, θα αυξηθεί και ο μέσος μισθός, φτάνοντας πιο κοντά στο στόχο των 1.500 ευρώ έως το 2027. Μόνο που αυτή η αύξηση του μέσου μισθού (δηλαδή του μισθού ανά εργαζόμενου) θα προέλθει από την αύξηση του χρόνου εργασίας του και όχι… ακριβώς των αμοιβών του με βάση το ίδιο χρόνο εργασίας. Μένει να δούμε μόνο, αν θα εισακουστεί η πρόταση του κοινοτικού επιτρόπου άμυνας, Κουμπίλιους για «εξέταση» της κοινοτικής Οδηγίας για τον Χρόνο Εργασίας» για την «υποστήριξη της αμυντικής ετοιμότητας». Σε αυτήν την περίπτωση, δηλαδή με πάνω από 13 ώρες απασχόλησης ημερησίως, θα πιάσουμε σίγουρα το στόχο των 1.500 ευρώ…
Τι θα ρυθμιστεί ακριβώς με τις συλλογικές συμβάσεις μετά την παραπέρα εξατομίκευση των…ατομικών συμβάσεων;
Μένοντας στο νέο εργασιακό νομοσχέδιο, η υπουργός Εργασίας, Νίκη Κεραμέως το ξεκαθάρισε χθες. Το νομοσχέδιο το οποίο παρουσίασε αφορά το ατομικό εργατικό δίκαιο. Όσον αφορά το συλλογικό εργατικό δίκαιο, είναι σε εξέλιξη ο διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους. Και ως γνωστόν, τέλος του χρόνου θα έλθει σχετικό νομοσχέδιο με στόχο την «ενίσχυση» των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ωστόσο, η στήλη θα περιμένει με ενδιαφέρον τι ακριβώς θα έλθουν να «ρυθμίσουν» οι «ενισχυμένες» συλλογικές συμβάσεις εργασίας, όταν οι ατομικές συμβάσεις εργασίας -με βάση και το νομοσχέδιο που παρουσιάστηκε χθες – τείνουν στην ακόμα μεγαλύτερη… εξατομίκευση; Άλλοι θα δουλεύουν 13ωρα σε μία επιχείρηση, άλλοι 8ωρα στη μία και 5ωρα στην άλλη, άλλοι 2 μέρες το μήνα, άλλοι 4 μέρες την εβδομάδα κλπ. Που θα βρεθεί η χρυσή τομή για να καλυφτούν όλες οι αυτές οι διαφορετικές ταχύτητες εργαζομένων στην ίδια επιχείρηση (ή στον ίδιο κλάδο) μέσα από μία συλλογική σύμβαση;
Στον πάτο της διεθνούς κατάταξης η ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία
Σε κάθε περίπτωση οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας προϋποθέτουν ένα όσο το δυνατό πιο υψηλό ρυθμό ανάπτυξης. Το ζήτημα είναι από που θα προέλθει αυτός, καθώς θα είναι οι αμερικανικές -και όχι οι ευρωπαϊκές – αμυντικές βιομηχανίες θα λάβουν τη μερίδα του λέοντος -τουλάχιστον- από την πρώτη φάση του επανεξοπλισμού είπε ο ίδιος ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Αντόνιο Κόστα. Ωστόσο, αξίζει να γίνει μία αναφορά στη διεθνή κατάταξη της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας, την ώρα που οι 100 μεγαλύτεροι κατασκευαστές όπλων, πυρομαχικών και πολεμικού εξοπλισμού παγκοσμίως αύξησαν τον κύκλο εργασιών τους από τις πωλήσεις όπλων κατά 6,7% σε συνολικά 632 δισεκατομμύρια δολάρια το 2023, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του σουηδικού ινστιτούτου ερευνών για την ειρήνη Sipri. Μια ματιά στις δέκα μεγαλύτερες αμυντικές εταιρείες στον κόσμο δείχνει ότι Οι περισσότερες από αυτές εδρεύουν στις ΗΠΑ και την Κίνα. Από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Airbus (διευρωπαϊκή) και η Leonardo (Ιταλία) είναι οι μεγαλύτερες αμυντικές εταιρείες. Βρίσκονται στη δωδέκατη και δέκατη τρίτη θέση. Η μεγαλύτερη γερμανική αμυντική εταιρεία, η Rheinmetall, βρίσκεται στην 26η θέση με αμυντικό κύκλο εργασιών 5,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ το 2023, αν και η Rheinmetall κατάφερε να αυξήσει τον κύκλο εργασιών της κατά ένα πέμπτο σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Τα σχόλια περιττεύουν…
Δύο ωμές «αλήθειες» δια στόματος του Κοινοτικού επιτρόπου άμυνας
To στρατιωτικό πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι μόνο η χαμηλή διεθνή κατάταξη της αμυντικής βιομηχανίας της. Στο σημείο αυτό η στήλη θα μεταφέρει αυτολεξεί τα πραγματικά αφοπλιστικά λόγια του Κοινοτικού Επιτρόπου Αμύνης, Άντριους Κουμπίλιους, μιλώντας στο Tocqueville Conversations στις 28 Ιουνίου 2025, δηλαδή μία μόλις μέρα μετά το πέρας του 4ημερου των συνόδων κορυφής του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Συγκεκριμένα ανέφερε πως «πρέπει να καταλάβουμε ότι σε περίπτωση ρωσικής επιθετικότητας εναντίον μας, την Ημέρα Χ, θα αντιμετωπίσουμε έναν ισχυρό, δοκιμασμένο σε μάχη ρωσικό στρατό, ικανό (…) ενός πολύ ισχυρότερου ρωσικού στρατού από ό,τι ήταν το 2022 στην αρχή της εισβολής. Επίσης, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχουν στρατοί στο ΝΑΤΟ με την ίδια δοκιμασμένη εμπειρία μάχης». Αλήθεια κατά Κουμπίλιους νούμερο ένα. Και διερωτάται ο Κομπίλιους: «Είμαστε έτοιμοι για νέα επιθετικότητα από τον Πούτιν σε τέτοιες συνθήκες; Δεν έχω μια πολύ σαφή απάντηση σε αυτό το ερώτημα» ανέφερε, συμπληρώνοντας πως «σχεδιάζοντας μια νέα Ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική Ασφάλειας, πρέπει να θυμόμαστε ότι εκτός από τη Ρωσία, μόνο η Ουκρανία διαθέτει έναν δοκιμασμένο σε μάχη στρατό και είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει εκατομμύρια drones για την άμυνα της Ουκρανίας, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα ολόκληρη την Ευρώπη». Αλήθεια δεύτερη κατά Κουμπίλιους: Μόνο οι Ουκρανοί μπορούν να πολεμήσουν τους Ρώσους. Βαρύ συμπέρασμα μετά από τρία χρόνια πολέμου, ο οποίος αυτή στιγμή εξελίσσεται σε βάρος της Ουκρανίας…
Θα τρέξει το SAFE στην Ελλάδα όπως το Ταμείο Ανάκαμψης;
Και τι θα κάνει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ για την Ουκρανία; Ο Κουμπίλιους ανέφερε στην ίδια αποκαλυπτική ομιλία του πως «τώρα ξοδεύουμε ετησίως λιγότερο από 0,1% του ΑΕΠ μας για να βοηθήσουμε την Ουκρανία στην άμυνά της». Και ο κοινοτικός επίτροπος άμυνας, λέει ανοιχτά: «Κάτι δεν πάει καλά εδώ με αυτούς τους αριθμούς και με τη στρατιωτική μας λογική, ειδικά όταν όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι το μέλλον της Ευρώπης τώρα κρίνεται στην Ουκρανία, στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας. Κάτι δεν πάει καλά με την πολιτική μας σοφία, όχι μόνο με τη στρατιωτική μας σοφία. Να ξοδεύουμε σχετικά τόσο λίγα για την άμυνα της Ουκρανίας, η οποία μας προστατεύει από την ίδια απειλή κατά της οποίας επανεξοπλιζόμαστε – έλλειψη σοφίας. Θα ήθελα να τονίσω ότι τα νέα δάνεια SAFE από το πρόγραμμα ReArmEU». Και διερωτάται: «Θα αξιοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα; Αυτό εξαρτάται και πάλι από την πολιτική μας σοφία της ανεξάρτητης πολιτικής μας σκέψης». Διαβάζοντας για το SAFE (το οποίο θα αποτελέσει το βασικό πυλώνα κοινοτικής χρηματοδότησης τα επόμενα χρόνια) η στήλη αναρωτιέται αν στις Βρυξέλλες αναρωτιούνται αν θα τρέξει η χρηματοδότηση προς τη πρώτη γραμμή της μάχης, τι θα γίνει σε άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, με μία όχι και τόσο επιτυχημένη πορεία στο Ταμείο Ανάκαμψης. Έτσι, η στήλη θα έλεγε πως ίσως δεν εκλαμβάνονται από κύκλους της αγοράς ως αυτόματα θετικούς, τέτοιους…παραλληλισμοί..
Ο ιταλικός δρόμος προς το 5% του ΝΑΤΟ
Ίσως, αν κοιτάξουμε έξω από τα σύνορα μας, πάρουμε καμία ιδέα για το πώς θα πιάσουμε το 5% του ΝΑΤΟ. Η στήλη διάβασε δημοσίευμα του Politico, σύμφωνα με το οποίο οι Ιταλοί πρότειναν να εντάξουν στις αμυντικές δαπάνες την κατασκευή γέφυρας στη Σικελία, κόστους 13,5 δισ. ευρώ… Η αιτιολόγηση ήταν πως αυτή η γέφυρα η οποία θα ενώσει το νησί με την ηπειρωτική Ιταλία, είναι στρατηγικής σημασίας για το NATO. Κατά πως φαίνεται, μάλλον δεν θα εισακουστεί η πρόταση της. Πάντως η υπόθεση δεν είναι για γέλια. Και η εκτίμηση μας είναι πως τέτοια «ευτράπελα» θα πολλαπλασιαστούν. Αφενός, διότι στον στόχο αμυντικών δαπανών δίνεται η ευκαιρία να ενταχθούν και υποδομές που θα θεωρηθούν «στρατηγικές» (το ποια θα είναι τα κριτήρια και πώς θα αποφασίζεται αυτό δεν είναι σαφές), γεννώντας «ορέξεις» στα κράτη για να βαφτιστεί το κρέας… ψάρι, αν και αυτό ίσως δεν είναι απαραίτητα κακό, γιατί κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί πως δεν χρειάζονται περισσότερες επενδύσεις στις υποδομές, όπως και αν τις βαφτίσει κανείς…
Γκάζι στα φωτοβολταϊκά
Φεύγοντας από την Άμυνα, και πηγαίνοντας στην Ενέργεια, σε εγρήγορση βρίσκεται αυτές τις ημέρες το ΥΠΕΝ. Μια οι ανακοινώσεις για την αξιοποίηση των 8 δισ. ευρώ από τον Κωστή Χατζηδάκη, μια το νομοσχέδιο που καταθέτει στη Βουλή. Στο τελευταίο, μάλιστα, υπάρχει και διάταξη η οποία επιτρέπει την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε κοινόχρηστους χώρους πολυκατοικιών, κάτι που χαροποιεί ιδιαίτερα τους ιδιοκτήτες ακινήτων. Βέβαια, αν καταγραφεί ραγδαία αύξηση του ρυθμού εγκατάστασης, είναι λίγο στοίχημα πως θα αντιδράσει το σύστημα σε όλο αυτό. Γιατί το θέμα δεν είναι απλά η εγκατάσταση, αλλά και να συνδέσεις τα φωτοβολταϊκά με το δίκτυο για να μπορέσει να αξιοποιηθεί η ενέργεια που παράγεις. Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είχε σημειωθεί… blackout στο σύστημα έγκρισης των αιτήσεων, με αρκετές χιλιάδες να παραμένουν εκκρεμείς για πάνω από χρόνο. Τότε, ο ΔΕΔΔΗΕ μιλούσε για κορεσμό του δικτύου, καθώς και σε αυτή τη περίπτωση, το πρόγραμμα Φωτοβολταϊκά στη Στέγη είχε εκτοξεύσει τις αιτήσεις. Έχουν λυθεί άραγε τα προβλήματα, ούτως ώστε το δίκτυο του ΔΕΔΔΗΕ να υποδεχτεί τον σωρό των αιτήσεων που αναπόφευκτα θα δημιουργηθεί; Ή θα έχουμε μία από τα ίδια;
Με το δεξί η νέα επιτροπή για το στεγαστικό
Επ’ ευκαιρία, να ευχηθούμε «σιδεροκέφαλοι» στα μέλη της νέας Κυβερνητικής Επιτροπής Στεγαστικής Πολιτικής η οποία συνεδρίασε την Παρασκευή για πρώτη φορά. Υπουργοί και κυβερνητικά στελέχη πρώτης γραμμής την απαρτίζουν, και αναμένεται να συνεδριάζει μια φορά ανά δύο μήνες, συζητώντας προτάσεις και λαμβάνοντας αποφάσεις για το καυτό αυτό ζήτημα. Η πρώτη συνεδρίαση ανέδειξε ως πρώτη προτεραιότητα να «τρέξει» άμεσα το επόμενο διάστημα το νομοσχέδιο για την κοινωνική αντιπαροχή. Καλό πρώτο δείγμα για τις κατευθύνσεις της Επιτροπής, καθώς εδώ και πάρα πολύ καιρό έχει αναδειχθεί από όλους ως βασικό πρόβλημα η έλλειψη προσφοράς κατοικιών, αλλά ελάχιστα έχουν γίνει σχετικά. Ο σχεδιασμός, μέχρι στιγμής, προσανατολίζεται κυρίως προς μέτρα επιδοματικά και στήριξης της ζήτησης, που περισσότερο επιτείνουν παρά λύνουν το πρόβλημα. Ας ευχηθούμε λοιπόν, η Επιτροπή, να συνεχίσει προς την ίδια κατεύθυνση, και, γιατί όχι, και με φρέσκες ιδέες.
Υπάρχουν και άλλοι «ΟΠΕΚΕΠΕ» στη χώρα μας;
Πάμε τώρα σε ένα άλλο μέτωπο το οποίο θα μας απασχολήσει πολύ σύντομα, ειδικά καθώς ολοένα και περισσότερο θα μπαίνει στο επίκεντρο της δημοσιονομικής πολιτικής η επισκόπηση – εξοικονόμηση δαπανώ. Η κατάθεση διάταξης στη Βουλή για την ίδρυση του Εθνικού Μητρώου Παροχών, σηματοδοτεί και το επίσημο τέλος σε ό,τι γνωρίζαμε έως τώρα ως επιδοματική πολιτική, και την έναρξη μιας νέας εποχής. Στο νέο Μητρώο θα καταγράφονται όλες οι ενισχύσεις και παροχές προς φυσικά πρόσωπα από φορείς του Δημοσίου, θα επιτρέπεται η παρακολούθηση σε πραγματικό χρόνο του ύψους και του είδους των παροχών ανά πολίτη (και θα προσαρμόζονται βάσει ανωτάτων ορίων) ενώ θα χρησιμοποιείται και για διασταύρωση εισοδηματικών κριτηρίων, προκειμένου τα επιδόματα να πηγαίνουν σε αυτούς που τα χρειάζονται, όπως έχουν δηλώσει πολλάκις τα κυβερνητικά στελέχη. Λέτε να δούμε και άλλους «ΟΠΕΚΕΠΕ», με την έννοια πως θα αποκαλυφθούν πολίτες που παίρνουν επιδόματα, ενώ δεν δικαιούνται;
Τι συμβαίνει με το παραλιακό πεζόδρομο – ποδηλατόδρομο των Νοτίων Προαστίων
Κλείνοντας, η στήλη επισημαίνει πως μετά από δύο αλλεπάλληλες παρατάσεις, το μεγάλο έργο του πεζόδρομου – ποδηλατόδρομου κατά μήκος της παραλιακής λεωφόρου Ποσειδώνος παίρνει νέα αναβολή, αυτή τη φορά έως τις 15 Φεβρουαρίου 2026. Η ανάδοχος εταιρεία Ζιτακάτ, που έχει αναλάβει το κομμάτι από τον Δήμο Καλλιθέας έως και τον Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης (πλην της Γλυφάδας), επικαλείται τεχνικές ανάγκες που «δεν είχαν προβλεφθεί» εξαρχής, αλλά και απαιτήσεις προσαρμογής στις ανάγκες των δήμων. Το έργο, που αρχικά προβλεπόταν να ολοκληρωθεί την Πρωτομαγιά του 2025, μεταφέρεται πια σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, ενώ ενδιάμεσα οι παρατάσεις δίνονταν με το σταγονόμετρο: πρώτα για έναν μήνα, μετά για άλλον έναν, και τώρα για… 230 ημέρες. Όσο κι αν γίνονται προσπάθειες να συνεχιστεί η κατασκευή στα τμήματα που είναι «ελεύθερα», το έργο δείχνει να πέφτει σε γνωστά εμπόδια: ελλιπείς μελέτες, επιπλέον γεωτρήσεις, «προσαρμογές» που αποκαλύπτονται εκ των υστέρων. Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα φιλόδοξο έργο με σημαντική περιβαλλοντική και αστική αξία. Όμως η εξέλιξή του δοκιμάζει τις αντοχές του χρονοδιαγράμματος, και κατ’ επέκταση την εμπιστοσύνη των πολιτών σε δημόσιες παρεμβάσεις που υπόσχονται βιώσιμη κινητικότητα αλλά παραμένουν σε… παρατεταμένη αναμονή.
