Κώστας Παπανικολάου: “Στο τελευταίο παιχνίδι με την Εφές ξέσπασα και ο λόγος που πήγα στον αδερφό μου στην κερκίδα ήταν γιατί ένιωθα πραγματικά την ανάγκη να το κάνω εκείνη τη στιγμή. Ξέσπασα γιατί όταν κάνεις δύο πολύ σημαντικά λάθη στα τελευταία λεπτά ενός πέμπτου αγώνα που ο νικητής πηγαίνει στο Final 4 και σε συνδυασμό με τους σφυγμούς που έχεις εκείνη τη στιγμή και την ένταση του αγώνα, τα συναισθήματα εκρήγνυνται και δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις.
Ανέβηκα στις κερκίδες και στον αδερφό μου, δεν ήταν κάτι που το σκέφτηκα, βγήκε από μέσα μου, ήταν κάτι της στιγμής. Σίγουρα δεν ήταν καθόλου επαγγελματικό να αφήσω τον πάγκο της ομάδας ενώ το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει και να πάω στην κερκίδα, αλλά εκείνη τη στιγμή το μόνο που ένιωθα και ήθελα να κάνω ήταν να πάω δίπλα σε έναν δικό μου άνθρωπο και να βγάλω όλο το άγχος και την πίεση που είχα δημιουργήσει στον εαυτό μου μέσα από αυτά τα λάθη.”
Βασίλης Σπανούλης: “Από το 2-0 βρεθήκαμε στο 2-2. Σίγουρα ήταν κάτι που δεν άρεσε σε κανέναν από μας. Ήταν δύσκολη η κατάσταση γιατί πλέον η ψυχολογία είχε πάει από την πλευρά της Εφές, ιδίως μετά τον τρόπο που χάσαμε στο τέταρτο παιχνίδι. Μαζέψαμε τα κομμάτια μας. Η Εφές, όπως αποδείχθηκε, είχε την ψυχολογία με το μέρος της και ξεκίνησε δυνατά το παιχνίδι. Όμως εμείς δείξαμε για μία ακόμη φορά το χαρακτήρα μας και καταφέραμε να γυρίσουμε το παιχνίδι με τη βοήθεια του κόσμου μας και πήραμε μία πολύ μεγάλη πρόκριση για ένα ακόμη Final 4.”