Με τη «γαλανόλευκη» έφτασε στο ζενίθ της απόδοσής του και δη στο Ευρωμπάσκετ του Βόλου, όπου οδήγησε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην κατάκτηση του χρυσού. Ηταν η επιβράβευση των κόπων του. Η ανταμοιβή για τις θυσίες που κάνει επί καθημερινής βάσης, μιας και το ημερήσιο πρόγραμμά του περιλάμβανε (και θα συνεχίσει να περιλαμβάνει) σπίτι-προπόνηση-σπίτι-προπόνηση, άντε και κάποιες λίγες ώρες ξεκούρασης μαζί με τα συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα.
Ενα παιδί σεμνό. Ταπεινό. Εργατικό. Πάντα με το κεφάλι χαμηλά. Με τα μυαλά μέσα στο κεφάλι. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, δεν σκέφτεται την προβολή, τις συνεντεύξεις, τα πρωτοσέλιδα, ούτε νοιάζεται για το αν θα αποθεώνεται στις ιστοσελίδες και στα κανάλια. Ουδόλως τον ενδιαφέρουν όλα αυτά. Το μόνο που θέλει είναι να παίζει μπάσκετ και να ασχολείται με αυτό που λάτρεψε από μωρό παιδί. Η λέξη «μωρό» δεν ήταν τυχαία. Οι γονείς του, ο κύριος Νίκος και η κυρία Νίνα, μάταια του αγόραζαν διάφορα δώρα όταν ήταν μικρός. Δεν τον ενδιέφεραν ούτε τα αυτοκινητάκια, ούτε τα ποδήλατα, τίποτα. Εκείνος είχε μάτια μόνο για την… πορτοκαλί μπάλα.
Πριν κλείσει καλά καλά έναν χρόνο ζωής, όταν ήταν ακόμα στο παρκοκρέβατο και προσπαθούσε να κάνει τα πρώτα του βήματα, άρχισε να σημειώνει τα πρώτα του… καλάθια. Φρόντισαν γι’ αυτό οι γονείς του, οι οποίοι του είχαν τοποθετήσει μια μίνι μπασκέτα και το μόνο που έκανε ήταν να «καρφώνει» την μπάλα! Κι όταν δεν υπήρχαν μπασκέτες, έφτιαχνε αυτοσχέδιες ο Βασίλης, που πάντα κάτι σκαρφιζόταν! Οπως τα τασάκια του σπιτιού, τα οποία γέμιζε με μικρές χάρτινες μπάλες. Το μπάσκετ κυλούσε για τα καλά στις φλέβες του…
Ο πατέρας του, συνταξιούχος του Πολεμικού Ναυτικού και πρώην μπασκετμπολίστας του Αιγάλεω δεν ήξερε αν θα μπορούσε ο γιος του να κάνει καριέρα και να ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ.
Ο μπαμπάς έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει προκειμένου να ικανοποιήσει την αγάπη του γιου του για το μπάσκετ και τον πήγε στο Αιγάλεω πριν καλά καλά ξεκινήσει το δημοτικό σχολείο. Αλλωστε ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, αφού ήταν ο πιο ψηλός παίκτης της ομάδας, ενώ κάθε χρόνο «πέταγε» και περισσότερο μπόι με αποτέλεσμα να βλέπει συμπαίκτες και αντιπάλους… αφ’ υψηλού!
Οι γονείς του, που βρίσκονταν στην εξέδρα, δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν! Πριν από τρία χρόνια και δη τον Μάρτιο του 2012, η Μπαρτσελόνα και η Μάλαγα ήταν οι πρώτες ομάδες που τον έβαλαν στο ραντάρ τους προκειμένου να τον αποκτήσουν.
Μάλιστα είχαν στείλει εκπροσώπους τους στην Ελλάδα, είχαν μιλήσει μαζί του, αλλά εκείνος ήθελε να παραμείνει στη χώρα του. Και κάπου εκεί του χτύπησε την πόρτα ο Παναθηναϊκός, με αποτέλεσμα να κάνει το τεράστιο άλμα σε ηλικία 15 ετών!
Και φυσικά, ο αρχηγός της Εθνικής Εφήβων δεν είναι ο τελευταίος της οικογένειας που ασχολείται με τον αθλητισμό (πρωταθλητισμό στη δική του περίπτωση) αφού η 15χρονη αδελφή του Μιρέλλα είναι βολεϊμπολίστρια στο Αιγάλεω. Είπαμε. Το «μικρόβιο» του αθλητισμού είναι… σήμα κατατεθέν της οικογένειας Χαραλαμπόπουλου.
Φωτογραφίες: ΕΘΝΟΣ
Πηγή: ΕΘΝΟΣ
