Από τον περασμένο Μάρτιο, όλοι έχουμε την αίσθηση πως η πανδημία έχει «παγώσει» το χρόνο. Μοιραία, άλλωστε, η κυβέρνηση έχει ρίξει το βάρος της στην αντιμετώπιση πρωτίστως των υγειονομικών και δευτερευόντως των οικονομικών συνεπειών του κορονοϊού. Κι όμως: σ’ αυτό το διάστημα έχουν γίνει αρκετά. Παρά την κριτική – η οποία είναι θεμιτή και απαραίτητη ... Περισσότερα
Στην υπόθεση «ελληνοτουρκικά», υπάρχουν κάποια δεδομένα. Όπως η απροθυμία της Ευρώπης – με ευθύνη, ασφαλώς, πρωτίστως της Γερμανίας – να στριμώξει την Τουρκία. Όπως ότι η ελληνική πλευρά επιδίδεται σε «ασκήσεις ηρεμίας» για να μην κάνει το μεγάλο λάθος στο οποίο επιχειρεί να τη σπρώξει η Τουρκία και να την καθίσει έτσι στο τραπέζι των ... Περισσότερα
Ας μην υπερβάλλουμε: δεν «βρέχει» χρήματα. Ούτε κρατάμε ομπρέλα. Τα σχεδόν 32 δισ. ευρώ που εξασφάλισε η κυβέρνηση – εφόσον, βέβαια, οι ηγέτες των χωρών-μελών της ΕΕ βάλουν τη σφραγίδα τους στη Σύνοδο Κορυφής – αποτελούν τεράστια επιτυχία. Εθνική επιτυχία. Διότι αποτελούν τη βάση για να μπορέσει η Ελλάδα όχι απλώς να βγει οριστικά από ... Περισσότερα
Πώς είναι δυνατόν να είναι «συνειδητή επιλογή η θετική ψήφος στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου» και την ίδια στιγμή ν' αποτελεί «μέγα σφάλμα που επιλέγει ο πρωθυπουργός να μην ανανεώσει τη θητεία ενός πετυχημένου Προέδρου της Δημοκρατίας»;
Η κυβέρνηση κατάφερε και πήρε αυτό που επιδίωκε για την προκλητική στάση της Τουρκίας από τη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες και πλέον πορεύεται με ισχυρούς συμμάχους στο πλευρό της, όπως δήλωσε και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η αποκάλυψη της «Καθημερινής» για την υπόθεση Novartis αποδεικνύει αυτό που πολλοί… φαντάζονταν. Αυτό που με απλά λόγια ο λαός λέει ως εξής: «ο κόσμος το’ χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι».
Δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε τα βασικά: δικαίωμα ψήφου ασφαλώς και πρέπει να έχουν οι Έλληνες του εξωτερικού. Ασφαλώς και πρέπει η επιλογή τους να προσμετράται στο εκλογικό αποτέλεσμα της ελληνικής επικράτειας, δηλαδή να ψηφίζουν και για κυβέρνηση και πρωθυπουργό κι όχι μόνο για κόμμα και «βουλευτή ομογένειας».
Λίγες μέρες απομένουν ως τη ΔΕΘ, αλλά το φετινό ραντεβού έχει πολύ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αν και επισήμως ισοδυναμεί όπως πάντα με την έναρξη της νέας πολιτικής σεζόν, οι εκλογές του Ιουλίου και ο βραχύς βίος της νέας κυβέρνησης δημιουργούν νέα δεδομένα.
Η αλλεργία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στις επενδύσεις είναι γνωστή. Το ίδιο γνωστός είναι και ο πόλεμος κορυφαίων στελεχών του απέναντι στο project για το Ελληνικό.
Δύο εβδομάδες πλέον για τις εκλογές και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν μια εικόνα από την οποία μπορεί κάποιος να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα πέραν του αυτονόητου μετά τις ευρωεκλογές – δηλαδή, την πρωτιά της ΝΔ.
«Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει», είχε γράψει κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις. Κι η φράση αυτή έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό μολονότι άγιες μέρες, βλέποντας τον Παύλο Πολάκη να επιτίθεται στον Στέλιο Κυμπουρόπουλο με αφορμή την ιδιαιτερότητά του.
Δεν υπάρχει αμφιβολία καμία ότι στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε γιατί πολύ απλά κάποιοι πίστεψαν ότι θα τη «σπάσουν» στο ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Επειδή, τάχα, είχε απαγορεύσει στους ΠΑΣΟΚους να παίζουν το «Καλημέρα Ήλιε» στις συγκεντρώσεις τους (σ.σ.: λες και τα ανεπανάληπτα τραγούδια του πατέρα της είναι ιδιοκτησία της) κι επειδή έχει όνομα βαρύ σαν ιστορία, κάποιοι στην Κουμουνδούρου θεώρησαν πως έτσι εκφράζονται τ' ανοίγματα στην Κεντροαριστερά και θα στριμώξουν τους αντιπάλους τους.
Άτολμη ή όχι η συνταγματική αναθεώρηση; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, μετά την ψηφοφορία της Πέμπτης, μοιάζει με το κλασικό ρητό για το μισοάδειο και μισογεμάτο ποτήρι.
Όταν έχουν χαθεί 100 άνθρωποι, σπίτια και περιουσίες κι έχουν διαλυθεί οικογένειες δεν είναι πολλά αυτά που μπορείς να πεις.
Η λέξη «μεταρρυθμίσεις» είναι ίσως η πιο ταλαιπωρημένη έννοια στο εγχώριο πολιτικό λεξιλόγιο. Παρακολουθώντας κάποιος τις εργασίες του 4ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, θα παρατηρήσει πως όλοι μιλούν ξανά για μεταρρυθμίσεις. Ποιες μεταρρυθμίσεις, όμως, εννοούν;
Το χειρότερο με την υπόθεση Πολάκη δεν είναι το «νόμιμο και ηθικό» που έχουμε δει και στο παρελθόν. Ούτε το γεγονός ότι πήρε ένα δάνειο που δεν πρόκειται να δει ποτέ στη ζωή του ακόμη κι ο πιο συνεπής επαγγελματίας, μισθωτός ή συνταξιούχος. Ούτε καν η υποψία ποινικού αδικήματος εκ μέρους του αναπληρωτή υπουργού Υγείας σε ό,τι αφορά όσα συνέβησαν με τη συνομιλία του με τον Γιάννη Στουρνάρα – και τα οποία σίγουρα δεν εμπίπτουν στα υπουργικά ή βουλευτικά του καθήκοντα, ώστε να καλύπτεται από την ασυλία του ή το νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Το «κλάμα» του Πάνου Καμμένου και η πίκρα που βγάζει - εκ των υστέρων - κατά του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να είναι κάλλιστα σενάριο μιας τηλεοπτικής σαπουνόπερας.
Από τη μία πλευρά, οι γκαζόζες και τα χαλασμένα αυτοκίνητα. Από την άλλη, εκφράσεις πεζοδρομίου και απειλές του τύπου «μόνος μου κι όλοι σας». Ο ίδιος λόγος κυριαρχεί ακόμη και στις ανακοινώσεις των κομμάτων, ενώ το πολιτικό σκηνικό ρυθμίζουν οι εκβιασμοί. Κι όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα.
«Η συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί καταλύτη για τη συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα», αναφέρει μεταξύ άλλων στη συνέντευξή του στην «Αυγή» ο Αλέξης Τσίπρας. Αλλά τι να εννοεί ο πρωθυπουργός… πίσω από τις λέξεις;
Οι επόμενες μέρες θα κρίνουν τις πολιτικές εξελίξεις, το "κλειδί" των οποίων κρατά ο Αλέξης Τσίπρας.