Η ιστορία διδάσκει ότι πρέπει να ήμαστε προσεκτικοί, τόσο στις καλές όσο και στις κακές «ειδήσεις». Αλλά πολύ περισσότερο όταν οι «ειδήσεις» είναι παράδοξες.
Μια τέτοια παράδοξη «είδηση» είχαμε στα ΜΜΕ τις τελευταίες ημέρες μέσα στον διεθνή ορυμαγδό γεγονότων, οικονομικών και πολιτικών.
Η «είδηση» ήταν ότι το Club των παραγωγών πετρελαίου, ο περιβόητος ΟΠΕΚ+, αποφάσισε υπερ-τριπλάσια της αναμενόμενης αύξηση της παραγωγής πετρελαίου μέσα στον Ιούνιο.
Θα πει κανείς γιατί αυτό είναι «κακό» ή «παράδοξο»; Το αν θα είναι «κακό», ή κάτι άλλο, θα το δούμε το επόμενο δίμηνο, εκείνο όμως που ασφαλώς μπορούμε να δούμε από σήμερα, είναι ότι είναι «παράδοξο». Γιατί παράδοξο; Γιατί όπως φαίνεται και από το ακόλουθο διάγραμμα οι τιμές του πετρελαίου – καμία σχέση βέβαια με αυτό που πληρώνουμε… εμείς εδώ στην Ελλάδα στα βενζινάδικα – είναι ήδη οι χαμηλότερες εδώ και τέσσερεις τουλάχιστον μήνες.
Πράγμα που σημαίνει ότι μία απόφαση αύξησης της παραγωγής, σαν αυτή που ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα, θα οδηγήσει – φυσιολογικά – προς τα κάτω τις τιμές ακόμα περισσότερο.
Και αυτό είναι εις βάρος των παραγωγών, αυτών δηλαδή που παίρνουν αυτή την απόφαση.
Επιπλέον όλες οι εκτιμήσεις του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και κυρίως των αγορών, είναι ότι η παγκόσμια οικονομία, με αιχμή τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, οδηγούνται σταθερά σε επιβράδυνση και στασιμότητα, αν όχι σε ύφεση.
Που πάει να πει οδηγούμαστε σε χαμηλότερη ζήτηση καυσίμων, έναντι του υπερ-τριπλασιασμού της προσφοράς..
Το «παράδοξο» λοιπόν είναι ότι η απόφαση αυτή του ΟΠΕΚ+ αυξάνει την προσφορά σε συνθήκες προβλεπόμενης μειούμενης ζήτησης, λόγω της οικονομικής επιβράδυνσης.
Κατά συνέπεια οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση των τιμών και έτσι των εσόδων των παραγωγών.
Το ακόμα μεγαλύτερο παράδοξο είναι πως αυτή η απόφαση πάρθηκε με την συμφωνία της Ρωσίας και σε συνθήκες όπου με επίπεδα τιμών γύρω και κάτω από τα 60 δολάρια το βαρέλι, ακυρώνονται τα οικονομικά κίνητρα που συντηρούν στην ζωή τις αμερικανικές εταιρείες παραγωγής και εξαγωγής (σχιστολιθικού) πετρελαίου…
Το κερασάκι στην τούρτα αυτής της «παραδοξότητας» είναι ότι αυτό συμβαίνει εν μέσω μίας κατάστασης αυξανόμενης προσέγγισης συμφερόντων μεταξύ ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας, αλλά και ΗΠΑ – Ρωσίας (σε σχέση με τις εξελίξεις αντιπαράθεση στην Ουκρανίας).
Τι συμβαίνει λοιπόν; Τόσο παράδοξο και τόσο κεντρικής σημασίας, όπως είναι η παραγωγή και η υπερ-διαθεσιμότητα φθηνότερου πετρελαίου, στην διεθνή οικονομική και γεωπολιτική σκηνή;
Η ιστορία μας λέει, ότι πότε τα «παράδοξα» δεν είναι τόσο παράδοξα όσο φαίνονται. Και αυτό γιατί άλλες «κινήσεις» και «δυνάμεις» που δεν διακρίνουμε, τα συνοδεύουν και ολοκληρώνουν την εικόνα της οποίας μόνο ένα μέρος της, σαν ένα μη συμπληρωμένο «παζλ», μπορούμε να διακρίνουμε εξ αρχής.
Θα μπορούσε να κάνει κανείς κάποιες εικασίες στο σημείο αυτό, για το τι πραγματικά συμβαίνει, αλλά θα ήταν παρακινδυνευμένο και ίσως παραπλανητικό.
Εκείνο όμως που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, είναι πως σε συνθήκες γενικευμένης πρόβλεψης για επιβράδυνση της οικονομίας, ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να υποθέσει κανείς, ικανός να αναστρέψει τις τιμές του «μαύρου χρυσού» – όπως έχει συμβεί αλλεπάλληλες φορές στο παρελθόν – είναι ένας, ο πόλεμος.
Και ειδικά ο πόλεμος στην περιοχή παραγωγής του «μαύρου χρυσού»…
