Photos

«Ο Αμαζόνιος; Κανείς δε μπορεί να καταλάβει πραγματικά τι είναι χωρίς να περάσει μήνες ή χρόνια «βυθισμένος» σε αυτόν, να δει το δάσος και να γίνει μάρτυρας της καταστροφής του. Εκπληκτικό και σπαραξικάρδιο την ίδια στιγμή, είναι στο επίκεντρο μιας μεγάλης διαμάχης που επηρεάζει τον κόσμο όσο και τη Βραζιλία. Φωτογράφιζα σε ένα πριονιστήριο στην πόλη Morais Almeida όταν ένας άνδρας εμφανίστηκε με ένα «τρελό» πριόνι στα χέρια του. Τον τράβηξα φωτογραφίες να κουβαλά τη λεπίδα για να κόψουν κορμούς που είχαν παράνομα κοπεί από το τροπικό δάσος του Αμαζονίου».

«Πήγα να βγάλω φωτογραφίες στη γειτονιά χριστιανών Joseph Colony στη Λαχώρη τρεις μέρες αφού συμμορία μουσουλμάνων είχε κάψει την περιοχή. Ήταν συγκινητικό να βλέπεις τόσους ανθρώπους να κλαίνε καθώς έψαχναν στις στάχτες των σπιτιών τους, να ψάχνουν αν υπήρχε τίποτα που να μπορούν να σώσουν. Σε ένα σπίτι, μια ηλικιωμένη γυναίκα, η Azra, στεκόταν στο κέντρ της καμένης κουζίνας της. Βρήκε ένα μικρό κλουβί κι έκλαψε. Ήταν του παπαγάλου της, που είχε καεί ζωντανός αφού η οικογένεια είχε εγκαταλείψει το σπίτι λίγο πριν την επίθεση. Η Azra ήταν αναστατωμένη καθώς φανταζόταν πόσο υπέφερε ο παπαγάλος. Μονολογούσε στα ερείπια κι έλεγε για τον παπαγάλο «μακάρι να μπορούσα να σε είχα σώσει» καθώς εγώ αθόρυβα φωτογράφιζα τη σκηνή».

“Η μητέρα μου μεγάλωσε βλέποντας τις ταυροδρομίες του Σαν Φερμίν από το ίδιο μπαλκόνι στην οδό Εσταφέτα. Από εκεί φωτογράφισα κι εγώ τον Ντιέγκο Μιράλες την ώρα που ο ταύρος Λανγκοστέρο έμπηγε το κέρατό του στον μηρό του. Παρακολουθώ και φωτογραφίζω τις ταυροδρομίες του Σαν Φερμίν από το 2005 από το μπαλκόνι αυτό που είναι η κλινική του θείου μου. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω ξαναδεί τόσο τρομακτικό θέαμα. Η επίθεση του Λανγκοστέρο κράτησε 60 δευτερόλεπτα τα οποία μου φάνηκαν αιώνας. Προσπαθούσα με το αίμα μου να έχει παγώσει να είμαι ψύχραιμη και να τραβήξω φωτογραφίες από όλα αυτά που συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μου. Δεν κατέβασα την μηχανή μου παρά μόνο όταν είδα έναν άλλο δρομέα να βοηθά τον Μοράλες να βγει από τον δρόμο για να μεταφερθεί στο νοσοκομείο.

“Για ακόμα μια χρονιά έχανα τα γενέθλια της γυναίκας μου αφού κάθε χρόνο τον Ιούνιο έχει μεγάλα αθλητικά γεγονότα σε όλο τον πλανήτη τα οποία καλύπτω.
Στην Μπραζίλια, οι διαδηλώσεις ήταν καθημερινό φαινόμενο και εκείνη την ημέρα έπεφτε πολύ ξύλο. Από την μια διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για τις αυξήσεις στις τιμές των εισιτηρίων στα ΜΜΜ, από την άλλη αστυνομικοί και στην μέση φίλαθλοι προσπαθούσαν να μπουν στο γήπεδο.
Χημικά, πετροπόλεμος και φίλαθλοι να τρέχουν πανικόβλητοι. Έτσι βρέθηκα κι εγώ μπροστά σε ένα περιστατικόπου δυο άνδρες δείχνουν τα εισιτήριά τους στουςα αστυνομικούς προκειμένου να τους αφήσουν να περάσουν και να μπουν στο γήπεδο.

“Το Bollywood είναι για πολλούς εθισμός. Ένας εθισμός που προσελκύει χιλιάδες νέους φιλόδοξους ηθοποιούς στην Βομβάη. Ο Ραμ Πρατάπ Βέρμα, έφτασε στην Βομβάη από το χωριό του πριν από 8 χρόνια και είχε όλο τους το βιός σε μια τσάντα. Είναι αποφασισμένος να πετύχει και γίνει το αστέρι που πάντα ονειρευόταν. Κάθε μέρα γυμνάζεται και ελπίζει ότι κάποιος σκηνοθέτης του Bollywood θα τον προσέξει. Εδώ και 8 χρόνια...

“Φαίνεται σαν μια συνηθισμένη αλλαγή φρουράς. Κι όμως δεν είναι! Επί χρόνια φωτογράφιζα την Βόρεια Κορέα από την πλευρά της Κίνας. Αυτό που είχα παρατηρήσει ήταν ότι στις 10 ακριβώς το πρωί, οι γυναίκες στρατιωτίνες που ήταν φρουρά σε μια αποβάθρα στον ποταμό Γιαλού, άλλαζαν βάρδια.
Αυτό όμως που ξεχώριζε αυτές τις στρατιωτίνες από τις υπόλοιπες ήταν ότι οι στολές τους ήταν πάντα πεντακάθαρες και φορούσαν ψηλά τακούνια. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο να το αποτυπώσει ο φακός αφού οι φωτογραφίες που τραβούσα ήταν κρυφά και μέσα από μια βάρκα που πήγαινε με μεγάλη ταχύτητα…”

“Επιστρέφοντας από το διεθνές Ράλλι του Χάιλ, συνάντησα στον δρόμο κάποιους οι οποίοι έκαναν ακροβατικά με τα αυτοκίνητά τους. Προσπάθησα να τους μιλήσω αλλά εκείνοι δεν μου αρνήθηκαν και έφυγαν σαν κυνηγημένοι.
Την δεύτερη ημέρα, άρχισα να ψάχνω έναν από αυτούς, με το ψευδώνυμο, Αλί Αλ Μοσταχίλ.
Ήμουν σε ένα εστιατόριο το ίδιο βράδυ και άρχισα να ρωτάω αν ξέρει κανείς τον Αλί. Μου είπαν ότι έτρωγε εκεί συχνά. Μετά από λίγο άνοιξε η πόρτα και μπήκε. Προσπάθησα να του μιλήσω αλλά και πάλι εκείνος ήταν αρνητικός.
Φοβήθηκε μήπως ήμουν την μυστικής αστυνομίας. Αφού κάθισα μαζί του και μίλησα επί δυο ώρες, πείστηκε για την ειλικρίνειά μου.
Την επομένη με άφησαν να τους φωτογραφήσω. Αφού πρώτα με έβαλαν να υπογράψω ένα χαρτί που έλεγε ότι ήμουν υπεύθυνος για ότι μπορεί να μου συνέβαινε.
Μόλις έβαλα την υπογραφή μου ο οδηγός με καλωσόρισε ψυθιριστά: “καλώς ήρθες στο ταξίδι του τρόμου”.

“Η Βόρεια Ιρλανδία, έζησε την μεγαλύτερη χιονόστρωση στην ιστορία της. Άνθρωποι είχαν αποκλειστεί. Βοσκοί δεν μπορούσαν να πάνε στα πρόβατά τους. Πήγα με έναν κτηνοτρόφο που έψαχνε το κοπάδι του μέσα στα χιόνια. Περπατήσαμε για ώρες μέχρι που φτάσαμε μπροστά στην απόλυτη καταστροφή. Δεκάδες πρόβατα είχαν θαφτεί ζωντανά στην κάτω από το χιόνι. Ο Κτηνοτρόφος άρχισε να σκάβει μέσα στο χιόνι μήπως βρει κάποιο από τα ζώα του ζωντανό. Πήρα φωτογραφίες και μετά άρχισα να σκάβω μαζί του. Βρήκαμε ελάχιστα ζωντανά τα οποία όμως λίγη ώρα αργότερα πέθαναν κι αυτά από το κρύο και την εξάντληση.