Η πολιτική μηδενικής ανοχής και οι συνέπειες για τους αιτούντες άσυλο που παραμένουν στη χώρα
Η Δανία γύρισε σελίδα. Από το σοκ της μαζικής εισροής μεταναστών… στην επιβολή μίας από τις πιο αυστηρές μεταναστευτικές πολιτικές στη Δύση. Και όλα αυτά μέσα σε μία δεκαετία.
Ήταν 2019 όταν ανέλαβε τα ηνία της Δανίας η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση. Προτεραιότητά της να περιορίσει τη μετανάστευση για να «προστατεύσει τη δανική ταυτότητα». Μία δέσμευση που έγινε πράξη, όπως μεταδίδει σε ανάλυσή της η βρετανική εφημερίδα Daily Mail, υιοθετώντας πολιτική μηδενικής ανοχής.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει το δημοσίευμα, η κυβέρνηση της Μέτε Φρεντέρικσεν υλοποίησε σκληρές πολιτικές, όπως την απαγόρευση της μπούρκας, τα υποχρεωτικά μαθήματα δανικής γλώσσας για μετανάστες και τα παιδιά τους, την αφαίρεση επιδομάτων σε μη συμμορφούμενους αιτούντες άσυλο, τη δημοσίευση στατιστικών εγκληματικότητας ανά εθνικότητα και τις κατασχέσεις τιμαλφών από αφιχθέντες μετανάστες.
Παράλληλα, οι κάτοικοι ενός διαβόητου οικισμού, του Mjolnerparken -ο οποίος είχε κατηγοριοποιηθεί επίσημα από τη Δανία ως «γκέτο για μη δυτικούς»- μετακινήθηκαν σε όλη τη χώρα για να μπει «φρένο» στην ανάπτυξη μιας «παράλληλης» ξένης κοινωνίας.
«Τώρα η περιοχή είναι κατά 99% ασφαλέστερη», δήλωσε στο βρετανικό μέσο ο 62χρονος Schbaita, παλαιστινιακής καταγωγής, ο οποίος διατηρεί κατάστημα στην περιοχή.
«Πολλοί που ζούσαν στο γκέτο έχουν διαλυθεί. Οι εγκληματίες στο Mjolnerparken έχουν απελαθεί. Η Δανία έκανε αυτό που μας υποσχέθηκε».
Η επιτυχία σε αριθμούς
Πράγματι, η Δανία θεωρείται πρότυπο για τον επιτυχή έλεγχο της μετανάστευσης.
Στο επίκεντρο της πολιτικής είναι η αποφασιστικότητα να προστατευθούν τα μέσα διαβίωσης των Δανών της εργατικής τάξης, να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας τους και να σταματήσουν τα σχολεία και τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας να κατακλύζονται από τους μετανάστες.
Στατιστικά στοιχεία της κυβέρνησης δείχνουν ότι στα δανέζικα σχολεία, όσο χαμηλότερη είναι η ηλικία των μαθητών, τόσο περισσότεροι Δανοί υπάρχουν στην τάξη.
Αυτό αποτελεί μία ένδειξη ότι το ποσοστό των νέων οικογενειών εθνικών μειονοτήτων μειώνεται – και είναι το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει -για παράδειγμα- σε μεγάλο μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος της Αγγλίας, όπου πέρυσι το 37% των μαθητών είχαν μειονοτικό εθνοτικό υπόβαθρο.
Η στατιστική για την αποτελεσματικότητα των μέτρων δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης: Οι αιτήσεις ασύλου έχουν μειωθεί κατά σχεδόν 90% σε δέκα χρόνια. Από 21.316 το 2015, μόλις 2.333 υποβλήθηκαν πέρυσι, σε αντίθεση με τις 108.138 στο Ηνωμένο Βασίλειο.
«Ζω με την αγωνία»
Ωστόσο, πίσω από την «επιτυχία» του μοντέλου για τη μετανάστευση, όπως το χαρακτηρίζουν αναλυτές, κρύβονται προσωπικές ιστορίες επιβίωσης.
Στο κέντρο Σέλσμαρκ, μία 28χρονη Ιρανή που δεν μιλά δανικά ή αγγλικά, παραμένει εγκλωβισμένη, καθώς δεν μπορεί να απελαθεί, ούτε να ενταχθεί.
Ένας 23χρονος Κούρδος που έφτασε παιδί στη Δανία το 2015 περιμένει να μάθει ποιο θα είναι το μέλλον του με ψυχικά τραύματα και αγωγές.
Και ο 48χρονος Καμερουνέζος δικηγόρος Νταμ Κάρλσον, που έδωσε νομική υποστήριξη σε αντικαθεστωτικούς, ζει εδώ και μήνα με την αποσκευή του έτοιμη δίπλα στο σιδερένιο κρεβάτι του, μπροστά σε προειδοποιητική ταμπέλα για ποντίκια. «Ζω με την αγωνία», λέει. «Δεν μπορώ να επιστρέψω στο Καμερούν. Θα με φυλακίσουν. Δεν πίστευα ποτέ ότι η φιλελεύθερη Δανία δεν βοηθά πια ανθρώπους σαν εμένα».
Σημείο αναφορές για αρκετές ευρωπαϊκές χώρες
Η πολιτική της Φρεντέρικσεν κερδίζει, πάντως, πολιτικούς πόντους: Οι ακροδεξιοί έχουν αποδυναμωθεί, ενώ η Αριστερά έχει υιοθετήσει ρητορική αποτροπής.
Τον Φεβρουάριο, ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ συνάντησε την ομόλογό του για να μελετήσει την προσέγγισή της. Ο υπουργός Μετανάστευσης της Δανίας, Κάαρε Ντιμπβάντ Μπεκ, έστειλε ξεκάθαρο μήνυμα στους μετανάστες: «Αν απορριφθεί το αίτημά σου για άσυλο, έχεις ελάχιστες πιθανότητες να μείνεις».
Η περίπτωση της Δανίας αναδεικνύεται σε σημείο αναφοράς για πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα εκείνες που βιώνουν κοινωνικές εντάσεις λόγω της μετανάστευσης.
Η χώρα βιώνει μια αξιοσημείωτη επιτυχία, στην οποία η κυβέρνηση πιστεύει ότι τα σύνορα έχουν σημασία και ότι οι Δανοί πρέπει να επιλέγουν ποιος θα έρθει να ζήσει εκεί.
