«Μαμά, σ’ αγαπώ πάρα πολύ». Αυτά ήταν τα σπαρακτικά τελευταία λόγια της 13χρονης Ομάιρα Σάντσες, η οποία πέθανε μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου, που παρακολουθούσε σοκαρισμένο και ανήμπορο μέσω τηλεόρασης την έκρηξη του ηφαιστείου Νεβάδο ντελ Ρουίς στην Κολομβία, στις 13 Νοεμβρίου 1985.
Για σχεδόν τρία μερόνυχτα, το κορίτσι έμεινε παγιδευμένο στα ερείπια του σπιτιού της. Η έκρηξη του ηφαιστείου προκάλεσε ένα φονικό κύμα λάσπης που εξαφάνισε κυριολεκτικά την πόλη Αρμέρο της Κολομβίας από τον χάρτη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το μικρό κορίτσι εγκλωβίστηκε σε μια μάζα λάσπης και ερειπίων. Για 60 ώρες, οι διασώστες έδιναν μάχη με τον χρόνο, προσπαθώντας να τη σώσουν.
Η τραγική της ιστορία συγκλόνισε τον πλανήτη, όταν οι διασώστες του Ερυθρού Σταυρού αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις προσπάθειες διάσωσης, καθώς διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να την σώσουν.
Όπως αναφέρει η Daily Mail διασώστες, φωτογράφοι και δημοσιογράφοι πέρασαν τις τελευταίες της στιγμές στο πλευρό της. Την παρηγορούσαν, της έδιναν αναψυκτικά και γλυκά για να της κρατούν συντροφιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η τραγωδία καταγράφηκε, με συγκλονιστικά βίντεο και φωτογραφίες της Ομάιρα να μεταδίδονται σε σπίτια σε όλο τον κόσμο.
Πιστεύεται ότι τα τελευταία της λόγια καταγράφηκαν στην κάμερα, όταν ο κολομβιανός τηλεοπτικός σταθμός RCN μετέδωσε βίντεο που έδειχνε την Ομάιρα με κατακόκκινα μάτια, βυθισμένη μέχρι τη μέση στα λασπόνερα.
Απευθυνόμενη στη μητέρα της, μια νοσοκόμα που είχε πάει στην πρωτεύουσα Μπογκοτά για δουλειά πριν ξεσπάσει η καταστροφή, η Ομάιρα είπε: «Προσευχήσου να μπορέσω να περπατήσω και για να με βοηθήσουν αυτοί οι άνθρωποι. Μαμά, σ’ αγαπώ πάρα πολύ, μπαμπά σ’ αγαπώ, αδερφέ μου, σ’ αγαπώ».
Μετά από 60 ώρες, τα χέρια της Ομάιρα άρχισαν να ασπρίζουν και τα μάτια της να μαυρίζουν, και λίγο αργότερα άφησε την τελευταία της πνοή.
Την τρίτη και τελευταία ημέρα της, οι διασώστες αναφέρουν ότι η Ομάιρα άρχισε να έχει παραισθήσεις, λέγοντας σε παρευρισκομένους ότι ανησυχούσε μήπως αργήσει στο μάθημα των μαθηματικών της.
Ζήτησε, επίσης, από όλους εκείνους που της κρατούσαν συντροφιά να φύγουν για να ξεκουραστούν.
Μετά τον θάνατό της, διαπιστώθηκε ότι τα χέρια της θείας της ήταν μπλεγμένα γύρω από τα πόδια της Ομάιρα.
Ωστόσο, ήταν μία συγκεκριμένη εικόνα της Ομάιρα, την ώρα που κρατιόταν στη ζωή ενώ οι διασώστες προσπαθούσαν να την απελευθερώσουν από τη λάσπη, που έγινε το εμβληματικό σύμβολο αυτής της τραγωδίας.
Ο Γάλλος φωτορεπόρτερ που απαθανάτισε τις τελευταίες στιγμές του κοριτσιού μέσα στα λασπόνερα
Ο Γάλλος φωτορεπόρτερ Φρανκ Φουρνιέ απαθανάτισε τις τελευταίες στιγμές της σε μια σπαρακτική φωτογραφία, η οποία τιμήθηκε με το βραβείο World Press Photo της Χρονιάς το 1986.
Ο Φουρνιέ δέχθηκε κριτική από το κοινό, με αρκετούς να αναρωτιούνται γιατί δεν βοήθησε την Ομάιρα την ώρα που πέθαινε και τραβούσε φωτογραφίες.
Σε συνέντευξή του στο BBC, ο Γάλλος φωτογράφος αναφέρθηκε στο ότι ήταν αδύνατο να σωθεί η μικρή και υπερασπίστηκε την απόφασή του να τραβήξει φωτογραφίες πριν από τον θάνατό της.
«Ξέσπασε κατακραυγή, συζητήσεις στην τηλεόραση για τον ρόλο του φωτορεπόρτερ. Αλλά εγώ ένιωσα ότι η ιστορία έπρεπε να ειπωθεί και ήμουν πιο ευχαριστημένος που υπήρξε αντίδραση, θα ήταν χειρότερα αν κανείς δεν νοιαζόταν. Είμαι ξεκάθαρος για το τι κάνω και πώς το κάνω και προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου με όσο περισσότερη ειλικρίνεια και ακεραιότητα μπορώ. Πιστεύω ότι η φωτογραφία βοήθησε να συγκεντρωθούν χρήματα για βοήθεια και να αναδειχθεί η ανευθυνότητα και η έλλειψη θάρρους των ηγετών της χώρας».
Ο ίδιος πρόσθεσε ότι υπήρχε προφανής έλλειψη ηγεσίας: «Δεν υπήρχαν σχέδια εκκένωσης, παρότι οι επιστήμονες είχαν προβλέψει την καταστροφική έκταση της έκρηξης».
Θυμήθηκε επίσης τις τελευταίες στιγμές της λέγοντας: «Χάραζε και το καημένο το κορίτσι υπέφερε και ήταν πολύ συγχυσμένο. Όταν τραβούσα τις φωτογραφίες ένιωθα εντελώς ανήμπορος μπροστά σε αυτό το μικρό κορίτσι, που αντιμετώπιζε τον θάνατο με θάρρος και αξιοπρέπεια. Μπορούσε να αισθανθεί ότι η ζωή της τελείωνε».
Η Ομάιρα ζούσε με τον πατέρα της, τον μικρότερο αδερφό της και τη θεία της τη στιγμή της τραγωδίας, όλοι τους πέθαναν ακαριαία αφού παρασύρθηκαν από τη φονική λάσπη.
Η μητέρα της, Μαρία Αλεΐδα Σάντσες, που είχε μεταβεί στην Μπογκοτά για να εργαστεί ως νοσοκόμα, παρακολούθησε αβοήθητη από την πρωτεύουσα την επιδείνωση της κατάστασης της κόρης της.
Το ηφαίστειο, πάνω από την πόλη Αρμέρο στην ανατολική Κολομβία, είχε παραμείνει ανενεργό για 69 χρόνια, γι’ αυτό και οι κάτοικοι και οι αρχές δεν ανησυχούσαν ιδιαίτερα.
Οι επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει για μια θανατηφόρα έκρηξη επί μήνες, αλλά δεν είχε εκπονηθεί κανένα σχέδιο αντιμετώπισης.
Περίπου 23.000 από τους 28.000 κατοίκους του Αρμέρο πέθαναν ή χάθηκαν στις λάσπες. Το Αρμέρο παραμένει μέχρι σήμερα πόλη – φάντασμα.
